23 November 2016 werd onze dochter Jackie geboren. Een nieuw leven! Voor Jackie, maar ook voor mij. En voor manlief natuurlijk. Want alles veranderde. Zo ook onze relatie. Appjes met “Ik hou van jou” veranderde in “Hoeveel schepjes voeding krijgt ze nou?”. Minimaal één keer per week uit eten werd maximaal nog één keer per jaar. En het woord ‘passie’ associeerde ik alleen nog met een exotische vrucht. Toen ik zwanger raakte van de tweede (oké dat van die passie was misschien een tikkie overdreven) en ik besefte dat we sinds de geboorte van nr 1 nog nooit ook maar een weekendje weg waren geweest met zijn tweetjes, besloot ik dat daar verandering in moest komen. Ik pakte het meteen rigoureus aan. We zouden niet twee dagen weggaan, maar vijf. En de bestemming? New York! Een stad waar ik al jaren van riep dat ik er graag heen zou willen, maar waar het nog nooit van was gekomen. Mijn ouders wilden oppassen en de baas kon me wel een weekje missen, dus de tickets werden geboekt! Oh, het vooruitzicht alleen al! The city that never sleeps zou voor mij juist the city zijn waar ik mijn slaap zou gaan inhalen – en, nog belangrijker, waar ik eindelijk weer wat qualitiy time zou gaan beleven met mijn kerel. Die maakte het overigens nog wel even heul spannend door er drie dagen voor vertrek achter te komen dat zijn paspoort was verlopen (dat hoort ook bij de ‘levensverandering’; verstrooidheid. En dus niet alleen bij mij!), maar “lang leve het spoedpaspoort” en we konden gaan. Gelukkig maar, want deze vakantie bleek echt het beste idee ‘in the history of ever’!
Het begon al in het vliegtuig. Alleen de gedachte dat ik niet met kids hoefde te vliegen, maakte al dat ik mijn reis super relaxt vond. Bovendien heb ik alle films die ik de afgelopen periode in de bios had willen zien, maar waar het natuurlijk in de realiteit nooit van kwam, nu alsnog kunnen kijken! Ook had ik totaal geen last van een jet lag! Ik was zo moe van al dat slaapgebrek van de afgelopen 2,5 jaar, dat ik ’s ochtends niet mega vroeg wakker werd. Ik kon gewoon heerlijk uitslapen, waardoor ik meteen perfect in het juiste ritme zat. En wat dacht je hier van? We hebben weer eens ouderwets van een zonsondergang kunnen genieten. Iedere ouder met jonge kinderen weet het: tussen 17.00 en 20.00 is het spitsuur. Alleen mensen zonder kids maken nog wel eens de klassieke fout je rond dit tijdstip te bellen, maar voor de meesten is dit “hoe krijg ik ik zo snel mogelijk een verantwoorde maaltijd op tafel, die ook weer zo snel mogelijk wordt opgegeten, zodat ik mijn kroost zo snel mogelijk in bad en bed krijg” tijd. En nu konden we gewoon, in alle rust, naar een zonsondergang kijken. Om 18.00 stonden we op het dak van Rockefeller center, om pas om 20.00 daar weer weg te gaan. Om vervolgens naar een restaurant te gaan (en dan eens niet een pannenkoekenrestaurant, maar gewoon een hippe tent) waar we uitgebreid konden tafelen. Geen geknoei met eten, geen onderhandelingen over toetjes en ook weer geen tijdsdruk. Helemaal niets van dit alles. Alleen mijn vent en ik. We hebben zelfs weer eens gesprekken kunnen voeren zonder onderbroken te worden!
Verder hebben we kilometers gelopen zonder dat er een klein meisje zeurde dat ze gedragen wilde worden. Heb ik mijn unicorn ijsje lekker niet hoeven te delen. En heb ik dagen achter elkaar effen, onpraktische kleding kunnen dragen. HA! Tot slot waren deze dagen ook perfect om in te zien dat ik het echt heb getroffen – met mijn man en mijn twee prachtige dochters! Het was ook zo magisch om ze na deze city trip weer in mijn armen te sluiten. Want ook al kreeg ik van Jackie alleen een ‘hoi’ en ging ze weer verder spelen, ik heb mijn meisjes echt gemist en ben zo onwijs dol op ze. Ja ik houd van hen. Van hen, van mijn man en ook een beetje van New York.
ILSE (klik hier voor haar Instagram)
