In maart 2017 hebben wij de stap richting het ziekenhuis gezet, aangezien op dat moment een zwangerschap al twee jaar uitbleef. De eerste afspraak was erg onwennig, aangezien onze intieme wens ineens niet meer zo intiem en persoonlijk was. We moesten dit gaan delen met onbekende personen die zich ermee zouden gaan bemoeien. Dat vond ik toch wel een dingetje. Van de andere kant was het natuurlijk ook super fijn dat er iemand mee wilde kijken naar wat de reden van een uitgebleven zwangerschap is. De afgelopen jaren in het ziekenhuis hebben we heel wat behandelingen ondergaan. In eerste instantie zouden we starten met een kuur Clomid. Dit is een medicijn in tabletvorm waardoor eicellen in de eierstok rijpen en de eisprong in gang gezet wordt. Vlak voordat we zouden starten kregen we ook de uitslag van het sperma-onderzoek, waardoor dit meteen van de baan geschoven werd. We zouden starten met ICSI. Dit staat voor Intra Cystiplasmatische Sperma Injectie. Hierbij wordt er voor elke eicel slechts één zaadcel gebruikt, die rechtstreeks geïnjecteerd wordt in het plasma van de eicel. De vrouw gebruikt, net als bij IVF, hormoonstimulatie om meerdere eitjes tot rijping te brengen. Helaas bracht deze ICSI poging niet wat we hadden gehoopt. Uit de 13 eicellen die gevonden werden kwam maar één embryo die terug geplaatst werd. Deze embryo bleef helaas niet zitten. Na deze teleurstellende eerste poging kregen we tijdens het evaluatiegesprek te horen dat de spermakwaliteit dusdanig verbeterd was, dat we over konden op IUI. Dat was een enorme opluchting, want hierdoor ontstonden er meer kansen voor ons.
In het jaar 2018 hebben we dan ook acht IUI pogingen gehad, waarvan er drie keer een zwangerschap is ontstaan. Helaas werden dit twee miskramen en één buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Na deze teleurstellingen kregen we extra onderzoeken, waar eigenlijk niets uitkwam. Begin 2019 leek het ons een goed idee om eens verder te gaan kijken dan het ziekenhuis. Ze hadden ons afgelopen jaren goed geholpen, maar er waren ook zaken waar we flink tegenaan liepen. Zo was het ziekenhuis enorm strikt met het volgen van protocollen en hadden wij het gevoel dat er niet altijd goed naar ons geluisterd werd. Bepaalde dingen die we aangaven werden erg snel van tafel geveegd. Ook zijn er regelmatig fouten gemaakt qua medicatie en bepaalde zaken die niet goed in het dossier stonden. De opeenstapeling van al deze dingen bij elkaar én het feit dat we na al die tijd nog steeds met lege handen stonden, maakte dat we eens verder wilden gaan kijken. We hadden al meerdere goede ervaringen gehoord over een fertiliteitskliniek bij ons in de buurt. Begin 2019 hebben we ons hier aangemeld, vanwege een wachtlijst konden we hier in april terecht. Naarmate de datum dichterbij kwam begonnen de zenuwen een beetje te komen. Ik vond het vooral spannend of we wel de goede keuze maakten door ergens anders te gaan kijken. Wanneer je eenmaal een keuze hebt gemaakt om elders te gaan kijken, geef je indirect eigenlijk al aan dat je klaar bent met de andere situatie.
Eenmaal de dag van de afspraak reden we samen naar de kliniek. We moesten ons om 8:45 uur melden, vanwege de spits deden we er ruim 40 minuten over om bij de kliniek te komen. We werden erg vriendelijk ontvangen door de receptionist. Ze nam even wat algemene informatie met ons door en gaf daarna een kleine rondleiding. Wat een verschil met het ziekenhuis! Nadat we onze koffie en thee op hadden (ja zeker, die kun je hier gewoon onbeperkt pakken) werden we geroepen door de arts. Een vriendelijk uitziende jonge vrouw zonder witte doktersjas. Ze besprak met ons wat ons hier heeft gebracht en onze voorgeschiedenis. We hadden van te voren ons digitale dossier opgevraagd bij het ziekenhuis en dit doorgestuurd naar deze kliniek, zodat ze dit vooraf door konden nemen. Ons dossier bleek één grote puzzel volgens de arts, waar veel dingen in bleken te missen. Nadat ze ons verhaal had aangehoord wilde ze nog graag een echo maken. Uiteindelijk kregen we na de echo te horen dat ik PCOS blijk te hebben. Dit is een afkorting voor Polycysteus Ovarium Syndroom. Hierdoor ontbreekt er vaak een eisprong. Daarnaast vonden ze mijn TSH-waarde, ofwel mijn schildklierwaarde, aan de hoge kant en wilden ze graag op antistoffen prikken om te bekijken of dit van invloed zou kunnen zijn op de vruchtbaarheid. Ook is er meteen geprikt op mijn AMH-waarde, hiermee kunnen ze vrij nauwkeurig bepalen wanneer ik in de overgang zou komen. In die korte tijd dat we dus bij deze kliniek zijn geweest hadden we voor ons gevoel al meer antwoorden gekregen dan alle afgelopen jaren bij elkaar. Door deze uitslagen kwam er ook een nieuw behandelplan, wat ons meer kansen zal geven. Het ziekenhuis adviseerde nog twee keer IVF, wat zou betekenen dat wanneer deze behandelingen zouden mislukken, we uitbehandeld zouden zijn. De kliniek stelt voor om gerichter te gaan behandelen op de PCOS, door medicatie in de vorm van tabletten met aansluitend IUI. Wanneer dit niet werkt, gaan we over op hormoonstimulatie (een andere variant dan we eerder gehad hebben), met aansluitend IUI. Wanneer dit alles niets oplevert kunnen we alsnog terug over op IVF.
Voor ons is het duidelijk, wij gaan verder met onze behandelingen bij deze betreffende kliniek in plaats van het ziekenhuis. Het voelt goed en er is nu al zoveel meer duidelijkheid, dus kom maar op!
Liefs,
MANOUK (klik hier voor haar Instagram)
