Tienermoeder Claudia: ik dacht zo vaak dat mensen dachten, “Ze is zelf nog een kind”

En toen stond ineens mijn wereld op zijn kop

Ik was 18 jaar oud, had twee jaar een relatie met mijn vriend Dimitri (19) en ik woonde samen met mijn moeder in een appartement. Ik was net aan mijn nieuwe opleiding voor secretaresse begonnen, had een leuke vriendengroep en ging vaak leuke dingen doen. Totdat ik ineens pijnlijke borsten kreeg. Ik liet het in eerste instantie gaan, maar ik werd er toch wel onzeker van. “Wat zou dat nou zijn?” Mijn zus had al een aantal keer aan mij gevraagd: “Ben je niet zwanger?” Altijd antwoordde ik: ‘’Nee joh, hoe kan dat nou? Wij doen het meestal gewoon veilig en ik slik ook nog de pil!’’ Ik werd ook maar niet ongesteld, maar ik was onregelmatig ongesteld, dus ik wist eigenlijk niet eens wanneer nou precies de laatste keer was. Toen heb ik samen met mijn zus toch maar een test gehaald, om even uit te sluiten dat ik echt niet zwanger was. Mijn zus heeft de test gehaald en samen zijn we naar huis gelopen.

Toen we binnen kwamen was mijn moeder ook thuis

Zij wist nog van niets. Ik ging stiekem naar de badkamer en mijn zus wachtte in de woonkamer. Ik zat op het toilet en was ontzettend zenuwachtig. Ik had de test gedaan en ondertussen ging ik de beschrijving lezen over wanneer zo’n test positief is. Daarna draaide ik de test om en zag het resultaat. De grond zakte onder mijn voeten vandaan! De test was positief! “Hoe kan dit nou?!”, dat was het eerste wat ik dacht. Hoe moet ik dit nou gaan verantwoorden aan mijn ouders? Wat vindt Dimitri ervan? Ik was in shock. Ondertussen hoorde ik mijn moeder bellen op de gang, maar ik durfde het haar echt niet meteen te vertellen! Ik glipte uit de badkamer en rende naar mijn zus, ik knuffelde haar en begon te huilen. Ik vertelde haar dat de test positief was en ze was enorm blij voor me. Ik kon het zelf niet geloven. ’s Avonds vertelde ik het aan mijn vriend. Hij was ook compleet verrast en wist niet goed wat hij er precies van moest vinden. Hoe moesten wij dit nou aan onze ouders gaan vertellen?

De volgende dag ben ik met mijn zus naar de dokter geweest en hij gaf ook aan dat ik zwanger was

Hij gaf mij een doorverwijzing om een echo te laten maken, omdat ik echt geen idee had hoe ver ik was in de zwangerschap. Daarna ging ik gewoon naar school en was ik van binnen helemaal gesloopt. Mijn zus ging die middag toevallig naar mijn ouders toe en appte mij de vraag of zij het anders aan mijn ouders moest vertellen? Ik ging voor de makkelijke weg en zei dat ik het fijn vond als zij het zou vertellen. Ik kreeg die middag van niemand meer een reactie en ik durfde ook niet naar huis. Toen ik eenmaal thuis kwam maakte mijn moeder en ik ruzie over hoe dit nou in hemelsnaam kon gebeuren?! Daarna moesten we beiden erg huilen en probeerden we naar een oplossing te zoeken. Ik vertelde mijn moeder dat ik niet naar mijn schoonouders durfde om het te vertellen, maar mijn moeder zei: “Je moet dit samen met Dimitri doen… je kan hem nu niet in de steek laten.” En zodoende zijn we samen naar zijn ouders gegaan. Ik begon te huilen op de bank en mijn schoonouders vroegen mij wat er aan de hand was? Toen ik vertelde dat ik zwanger was waren zij ook niet blij. “Hoe kan dit nou? Hoe ver ben je? Kan je het niet weg laten halen? Kan je er geen pil voor slikken?” De opmerking of ik het niet weg kon halen raakte me echt diep. Er zat een minimensje in mijn buik. De dag erna had ik mijn echo, samen met Dimitri ging ik er naar toe. We dachten dat ik misschien twee of drie weken zwanger zou zijn, we hadden echt geen idee. Toen hij eenmaal de echo aan het maken was zagen we meteen een klein boontje met een kloppend hartje, ik was al zeven weken zwanger van een lief, klein en mooi baby’tje.

We besloten het niet weg te laten halen en hebben dit gedeeld met familie en vrienden

Iedereen stond gelukkig achter onze beslissing en ze hielpen waar het kon. Mijn opleiding was zwaar, Ik had geen eigen woning, ik was zwanger en mijn hormonen gingen alle kanten op. Ik was het beu, maar ik wilde zo graag een goed voorbeeld zijn voor ons kleine meisje dat ik alleen maar meer mijn best wilde doen op school. Al vond ik het erg pijnlijk om met mijn dikke buik op het schoolplein te staan. Wat ben ik aangestaard en wat voelde ik mij ongemakkelijk. Als ik op het terras zat met mijn moeder hoorde ik anderen gewoon smoezen: ‘’Zo dat is een jonge moeder zeg’’. Als mensen aan mij vroegen hoever ik zwanger was kreeg ik altijd meteen de vraag erachteraan: ‘’Het was zeker een ongelukje?” Uhm nee? We waren er zelf bij dus het is niet echt per ongeluk gegaan? “Is de vader nog in het spel?’’ Ja, waarom niet? De reacties waren echt verschrikkelijk. Ook kwamen we er achter wie onze echte vrienden waren en tja die konden we op één hand tellen.

Het moment dat ik ben bevallen en ik ons mooie meisje Saar in mijn armen had, was alles goed

Ik wist dat wij een hele lieve vader en moeder zouden zijn! Ik woonde samen met Saar bij mijn moeder en Dimitri kwam iedere avond en in het weekend bij ons om samen te zijn. Uiteindelijk had Dimitri een vaste baan gekregen en was ik geslaagd voor mijn opleiding en had ik ook een baan. We hebben een huisje gekocht samen en alles ging direct goed.

Wel moet ik heel eerlijk bekennen dat ik in het begin erg onzeker was over het ouderschap

Ik durfde niet goed met Saar ergens alleen heen en was bang voor reacties van anderen. Als ik een keer boos werd op Saar in de winkel werd ik aangekeken en ik dacht dan vaak dat mensen dachten: “Ze is zelf nog een kind.” Gelukkig heb ik dit los kunnen laten met helaas wel wat hulp. Nu gaat alles goed en horen we er niemand meer over hoe jong we wel niet waren tijdens de zwangerschap. Het is zo leuk om jonger moeder te zijn! Ja, natuurlijk baal je wel eens in het weekend dat je niet spontaan even wat kan drinken met vriendinnen of samen uiteten kan gaan, maar als je dan weer een dikke knuffel krijgt van je dochter is alles toch meteen weer goed?! We zijn trots op haar en stiekem ook een beetje op onszelf!

CLAUDIA