Een drietal NICU-verpleegkundigen uit het AMC schrijven voor Kids en Kurken verhalen vanaf de werkvloer. Verhalen die je niet elke dag hoort en foto’s die je niet vaak zult zien. Prachtig om te delen én te lezen! Hieronder staan deel 1 en 2. Handig om die te lezen, voordat je daaronder verder gaat met deel 3.
Deel 1: Ik als NICU-verpleegkundige ga kleine Ava van 25 weken opvangen
Zaterdagavond zit ik nog even op de bank een serie te kijken samen met mijn vriend, voordat ik naar mijn nachtdienst moet. Ik pak mijn eten voor vannacht in en rijd rond 22 uur richting het Amsterdam UMC, locatie AMC. Dit is m’n eerste nachtdienst van de vier en ik zie altijd een beetje op tegen nachtdiensten. Als ik eenmaal de unit op loop heb ik het gevoel dat het een drukke nacht gaat worden, dus ik heb waarschijnlijk geen tijd om in te dutten. Ik zorg weer voor Ava en een aantal weken geleden is zij ziek geworden en heeft ze een stoma gekregen. (Zie verhaal deel 1 en 2). Daarna heeft ze nog flink moeten vechten om in leven te blijven. Ze heeft meerdere dagen aan de beademing gelegen, had nog bloeddrukmedicatie nodig om haar bloeddruk stabiel te houden en heeft veel antibiotica gekregen tegen de darminfectie. Vanwege het ziek zijn hield ze veel vocht vast en was ze flink gaan opzwellen. Ze woog bij geboorte 710 gram en toen ruim 1200 gram. Maar 5 dagen na de operatie begon Ava steeds meer op te knappen! Het vocht nam af, de bloeddrukmedicatie kon worden afgebouwd en ze mocht zelfs van de beademing af. Dat was natuurlijk zeer goed nieuws voor ouders. Ouders konden weer lekker met haar buidelen en genoten daar intens van! Wat waren ze blij om Ava weer vast te houden. Doordat Ava zo ziek en instabiel is geweest, was het soms te riskant om haar bij ouders op schoot te laten, dus het was inmiddels alweer 8 dagen geleden dat ze haar voor het laatst vast hadden gehouden. De tranen van geluk biggelden over ouders hun wangen toen ze Ava weer bloot op de borst voelden en Ava haar oogjes open deed en ze een klein ‘stuip’ glimlachje maakte.
Het lijkt de goede kant op te gaan met Ava
De dagen erna werd er steeds weer wat meer voeding via de maag gegeven in plaats van via het infuus. De maag en darmen hadden rust gekregen rondom en na de operatie om te herstellen, maar de voeding was inmiddels weer in opbouw. Uiteindelijk begon Ava wat via haar stoma te poepen en dat was heel goed nieuws. In de weken erna konden ouders Ava ook steeds weer wat meer zelf verzorgen en ze leerden zelfs hoe ze de stoma moesten verzorgen. En dat is best nog wel een kunst hoor, moet ik je zeggen. Het is echt een knip en knutsel werkje om een stoma zakje mooi en netjes te plakken. Maar hoe meer ouders konden doen, hoe fijner ze het vonden.
De overplaatsing
Ik sprak geregeld met ouders over hoe ze zich voelden en hoe het met ze ging. Ik ben één van de vaste verpleegkundigen die voor Ava zorgt, de EVV’er (Eerst Verantwoordelijk Verpleegkundige). Je probeert dan geregeld voor een patiëntje en ouders te zorgen en ervoor te zorgen dat ze dus een vast gezicht zien. Zo hoop je ouders zo goed mogelijk te kunnen ondersteunen bij het ziekte- en herstelproces. Deze nacht zorgde ik dus weer voor Ava en heb ik ouders net een app gestuurd, via de speciale zorgpunt app gemaakt voor onze afdeling, met daarin een mooie foto van Ava en zeg dat ze lekker aan het slapen is en het goed met haar gaat. Ava was zo goed opgeknapt afgelopen week dat ze waarschijnlijk morgen overgeplaatst kan worden naar de kinderafdeling. Op de kinderafdeling hebben ze veel ervaring met stomazorg en Ava was inmiddels ruim 35 weken, wat een goede leeftijd is om overgeplaatst te worden mits een baby stabiel genoeg is. De kinderafdeling op locatie AMC verzorgt al prematuren vanaf 32 weken. Ava heeft nog wat ondersteuning nodig via een flowsnor, maar wordt verder bijna volledig gevoed via de sonde en heeft daarnaast nog een beetje infuusvoeding. Kortom Ava is dus stabiel genoeg om overgeplaatst te worden!
Ik heb ruim 10 weken voor Ava gezorgd
Ik ben bezig met een overdracht te schrijven voor de kinderafdeling, want Ava had natuurlijk nogal wat meegemaakt. Terwijl ik daarmee bezig ben, gaat er door me heen hoelang en hoeveel ik voor Ava en haar ouders heb mogen zorgen. Ruim 10 weken heeft Ava op onze afdeling gelegen en dan bouw je toch een band op met een kindje en haar ouders. Het is zo fijn om na alle intensieve zorgen en inspanningen een kindje naar een andere afdeling te mogen overplaatsen. Dat geeft voldoening en het maakt je trots dat je deel uitmaakt van een team die er samen voor proberen te zorgen dat een kindje deze heftige periode overleeft met goede kans op een fijne kwaliteit van leven. Ouders hebben afgelopen weken meerdere keren hun waardering en respect getoond voor ons werk en zijn enorm dankbaar dat het nu zo goed gaat met Ava. Het klinkt gek, maar als ouders zo hun dankbaarheid en respect tonen, voelt het voor mij niet meer dan normaal en vanzelfsprekend om dit werk te doen. Het is ‘gewoon’ mijn werk en ik doe wat ik moet doen. Net zoals bijvoorbeeld een vuilnisman of een advocaat. Maar daarnaast denk ook ik vaak genoeg als ik zo’n kleine baby in mijn handen heb en hij of zij mij in de ogen aankijkt: “Wauw, zo mooi dat ik dit werk mag en kan doen!” Ik sluit de overdracht af en heb alles vermeld waarvan ik denk: “Sit is belangrijk”. Morgenochtend zal Ava naar haar ‘nieuwe stekkie’ gaan en ik ben super trots op haar en op haar ouders.
De intense zorg gaat door
Het is inmiddels ruim 3 uur ’s nachts, ik zit te kletsen met collega’s en dan rinkelt de telefoon. Het is de arts-assistent die dienst heeft deze nacht. Er is een spoedkeizersnede gedaan bij mevrouw P. in een algemeen ziekenhuis. Baby Dex is met 41 weken en 4 dagen geboren en heeft een erg slechte start. Hij is gereanimeerd, krijgt nu CPAP ondersteuning, maar de kans is groot dat hij toch beademt moet worden. Dex is beoordeeld en moet hoogstwaarschijnlijk gekoeld worden om hersenschade te voorkomen en/of te reduceren. Dit betekent dat ik samen met de neonatoloog op transport moet om baby Dex te gaan halen en hiernaartoe te brengen. Ik kleed me gauw om, bouw de transportcouveuse op en check deze samen met de neonatoloog. We lopen naar beneden naar de ambulance en ik zeg tegen de neonatoloog: ‘Ik had al zo’n voorgevoel: vannacht wordt een drukke nacht…’.
NICU VERPLEEGKUNDIGE DEMI
