Ons meisjes drieling is geboren

Dinsdag 2 maart 2021 was de dag dat ik mij in het LUMC bij het geboortehuis voor opname moest melden. Op dat moment was ik precies 28 weken zwanger. Toen ik 20 weken zwanger was, wist ik dat ik tegen die tijd opgenomen zou gaan worden ter observatie. Zo konden ze twee keer per dag een CTG maken. Dit is niet standaard bij een drieling zwangerschap, maar omdat ze eeneiig zijn en er een tussenvlies was gescheurd (wat nog meer risico’s met zich mee kon brengen) vonden de artsen dit verstandig.

Ik was de ziekenhuisopname zat

Ik zag heel erg tegen de opname op. Het deed mij veel verdriet als ik eraan dacht om minimaal 4 weken ons zoontje Mika nauwelijks te kunnen zien. Mijn partner mocht 24/7 bij mij zijn in het LUMC, maar buiten hem om mocht er nog 1 extra bezoeker per dag een uurtje komen. Ons zoontje werd al gezien als die extra bezoeker. Het was voor hun vaak niet haalbaar om elke dag langs te komen. Mijn partner was gewoon aan het werk doordeweeks en ons zoontje naar opa en oma en naar de kinderopvang. Ik denk dat ik Mika 2 a 3 keer per week ongeveer anderhalf uur per dag heb gezien. Het was wel heel fijn om te zien dat Mika hier zelf niet heel veel last van had. Thuis ging het goed met hem en als hij in het ziekenhuis was, ging hij zonder drama weer mee naar huis met papa. Sommige dagen in het ziekenhuis duurden echt heel erg lang. Ik mocht alleen naar buiten als mijn partner er was. Een rondje lopen door het ziekenhuis mocht niet vanwege de coronamaatregelen. Sommige dagen gingen echter juist snel voorbij. De CTG’s namen soms veel tijd in beslag, doordat de meisjes niet meewerkten. Ook als mijn partner met Mika of ander bezoek langskwam, vloog de dag voorbij.

Even een nachtje opladen

De CTG’s bleven goed en ik voelde mij prima. De keizersnede werd gepland voor 2 april (ik had gevraagd of ze 1 april over wilden slaan). Ik mocht na 10 dagen zelfs een nachtje thuis slapen. Het was heel fijn om weer even thuis te zijn met mijn partner en Mika en in mijn eigen bed te kunnen slapen. Des te moeilijker was het om de volgende dag weer terug te moeten. Het voelde weer als de eerste dag van de opname waar ik dacht: “Hoe ga ik mijn dagen doorkomen?”

De bevalling begon

Zondag 14 maart zal ik nooit meer vergeten. Ik werd wakker met wat buikpijn, niet extreem. Ook was ik al drie keer naar de wc geweest. Ik ging er vanuit dat mijn darmen gewoon aan het rommelen waren. Wel had ik het gelijk gemeld bij de verpleging, waarop een CTG en een inwendige echo werden gemaakt. De CTG was goed, maar de baarmoederhals was wel kort. De artsen wisten niet of dit al weken zo was of pas vanaf dat moment. De laatste meting was namelijk al weken geleden. Ik moest in de gaten houden of de buikpijn aan zou blijven houden en als dat zo was, zouden ze later in de middag nog een keer de baarmoederhals gaan meten. De buikpijn bleef, maar ik zocht er zelf eigenlijk niks achter. Uitgerekend deze dag zouden mijn partner en Mika niet op bezoek komen, omdat een vriendin bij mij langskwam. Nadat zij naar huis ging, had ik nog steeds last van mijn buik. Toen ik naar het toilet ging om te plassen, zag ik dat ik helderrood bloedverlies had. Op dat moment dacht ik: “Oké, dit is niet zomaar buikpijn”. Met de bevalling bij Mika ging het ook zo. Ik had eerst de hele nacht buikpijn. Hierna bloedverlies in de ochtend met plassen en in de avond was Mika geboren. De verpleging had ik gelijk op de hoogte gebracht en zij gingen de baarmoederhals weer meten. Deze was al de helft korter dan in de ochtend. Ik had dus weeën al de hele dag. Op dat moment ging het allemaal erg snel. De weeënremmers werden toegediend. Ook kreeg ik magnesium (vreselijk spul, ik kreeg extreme opvliegers, mijn gezicht voelde zo warm). Er werd nog een longrijpingsprik gegeven. Hierna zei de arts: “We hebben slecht nieuws, want als dit door gaat zetten kunnen wij de 3 meisjes niet opvangen. Er is momenteel geen plek op de NICU, dus we moeten jou gaan overplaatsen naar een ander ziekenhuis”. Dit wilde ik niet. Ik lag al bijna 2 weken in het LUMC. Ik kende iedereen daar. Waar ging ik dan naartoe?! Amsterdam: geen plek, Rotterdam: geen plek en Utrecht: geen plek. Snel kreeg ik te horen dat ik overgeplaatst zou worden naar Veldhoven. Dit lag vlakbij Eindhoven en was 1.5 uur rijden hier vandaan. Zowel het personeel in het LUMC als ik hoopten dat de weeënremmers zijn werk zouden doen.

Met de ambulance naar een ander ziekenhuis

Helaas. Het was niet anders. Ik moest toch met de ambulance mee. Ik had nog steeds weinig last, af en toe wat kramp, maar niet extreem. De ambulancebroeder zei: “Je houdt ze nog wel even binnen he!” Ondertussen had ik mijn partner op de hoogte gebracht. Hij pakte snel spullen in, bracht Mika naar opa en oma en reed vervolgens naar Veldhoven.

Hij kwam 5 minuten later aan dan de ambulance. Om 21:15 kwamen wij daar aan. Ik ging gelijk aan het CTG. Ook werd de baarmoederhals weer gemeten. Deze was inmiddels helemaal verstreken en ik had al 2 a 3 centimeter ontsluiting. Om 22.00 uur had ik 4 centimeter ontsluiting.

De keizersnede

De gynaecoloog gaf aan dat het beter was om de meisjes te gaan halen. Nu was het nog onder rustige omstandigheden en konden ze iedereen in huis halen. Ik liet het allemaal over mij heen komen. Ons werd verteld dat we niet moesten schrikken van de hoeveelheid mensen die aanwezig zouden zijn op de OK. Dit waren er meer dan bij een eenling zwangerschap.

Eenmaal op de OK ging het allemaal vrij relaxt. De ruggenprik werd gezet. Dit viel mij alles mee en al heel snel voelde ik niks meer vanaf buik naar onderen. Op een gegeven moment voelde ik dat er een druk van mijn buik afging. Ze waren dus al begonnen met de keizersnede en voordat ik het wist werd er gezegd: “Hier is baby 1”. Wauw echt zo bijzonder! Een minuut later volgde baby 2 en nog een minuut later baby 3.

Op 15 maart 2021 waren onze 3 meisjes geboren! Liv woog 1385 gram, Evi woog 1370 gram en Zoé, 1310 gram. Alle drie hadden ze gelijk een goede start. Ze ademden zelf en hadden geen zuurstof nodig. Ze werden helemaal gecheckt en gereed gemaakt. Ze mochten daarna eventjes 1 voor 1 bij mij liggen. Wat een bijzonder en fantastisch moment! Onze meisjes deden het goed. Opeens waren wij ouders van 4 kinderen! Zo’n gek idee, maar wat een rijkdom! Vier kinderen: een peuter van 3 jaar en drie kleine meisjes.

Wij genieten volop, ondanks dat de meisjes natuurlijk nog in het ziekenhuis liggen! Wat een kleine toppertjes zijn het! Wat een geweldig team heeft er voor ons klaargestaan in Veldhoven, van binnenkomst naar de OK tot daarna op de NICU waar de meisjes heen werden gebracht. Ook de verpleging op de kraamafdeling was fijn. En Mika? Hij is een onwijs trotse grote broer!

WORDT VERVOLGD

WENDY