Mei 2017
Ik ging voor het plaatsen van een spiraal, maar kwam thuis met een echo van een prachtige baby van acht weken. Wat een schrik, maar oh zo welkom, een derde kindje!
Meteen had ik een onderbuik gevoel, maar ik kon er niet de vinger opleggen
De zwangerschap verliep zonder al te gekke dingen tot week 32. Hierna kreeg ik jeuk, ik werd helemaal gek van de jeuk! Bingo, ik had cholestase* in een zware vorm. Meteen aan de tabletten en extra controles in het ziekenhuis. Uiteindelijk met 37 weken ben ik ingeleid omdat mijn leverwaarden te hoog werden en dat was erg gevaarlijk. Op dinsdag begonnen ze met inleiden en op woensdag 28 november om 16.49 is ons derde meisje geboren, kleine Lois. Die lieve kleine Lois. We hadden geen benul van wat ons allemaal te wachten stond. Vanaf de eerste dag spuugde ze al, veel, heel veel. “Het hoort er bij…”, dat werd ons verteld door de kraamhulp, verloskundige, iedereen die het verder goed met ons voor had. Maar het voelde niet oké. Totaal niet.
Lois was vier weken toen ze voor het eerst in het ziekenhuis lag
Ze had het RS-virus, ze was uitgedroogd door het vele spugen en kon niet drinken door de benauwdheid. Ze was er slecht aan toe en heeft heel veel extra zuurstof nodig gehad. Bijna werd ze naar Nijmegen gebracht, maar gelukkig was ze sterk genoeg om te vechten. Het vele spugen bleef, en zo ook de zorgen. Gek genoeg groeide ze goed, maar iets in mij zei nog steeds dat het niet goed was. Noem het je moederinstinct… Uiteindelijk, na veel onderzoeken, medicijnen, verschillende voedingen, heb ik aangegeven bij de kinderarts dat ik slikfoto’s wilde. Er moest iets niet goed zijn!
Vrijdagochtend, ik was met de middelste en de baby naar het ziekenhuis gewandeld voor de foto’s
Rond 1u waren we weer thuis en om half 5 belde de kinderarts. Het enige wat ik verstond was: ‘Het is niet goed’. Het bleek dat Lois haar maagje niet vast zat, malrotatie van de maag, haar maagje klapte steeds dubbel en weer terug, maar als het niet meer terug ging was het echt foute boel. Ze wisten niet hoe of wat want dit hadden ze nog nooit meegemaakt bij zo’n kleine baby van vier maanden. Zondag, twee dagen na de uitslag. We liepen in het bos. Lois zat lekker in de draagzak. Telefoon… De kinderarts. Of we met spoed naar het ziekenhuis wilden komen. Lois ging maandag naar Nijmegen en werd daar geopereerd. Uiteindelijk was ze pas op woensdag geopereerd omdat ze eerst stabiel genoeg moest zijn, en dat was heftig. Je eigen kind zien met zuurstof, sondevoeding, een blaaskatheter, compleet van de wereld door morfine en een ruggenprik.
Nu is Lois alweer 15 maanden
Ze loopt, brabbelt en is een heerlijk kind. Het enige wat ons nog aan de operatie herinnert is een litteken van 15 centimeter boven haar naveltje. Klaar met het ziekenhuis zijn we nog niet, onlangs is aan het licht gekomen dat ze een gespleten huig heeft, wat kan duiden op een stofwisselingsziekte. Deze onderzoeken lopen nog bij het WKZ. Al met al was het een rollercoaster aan emoties wat er voor gezorgd heeft dat ik de diagnose PTSS gekregen heb en nog dagelijks nachtmerries heb… Moederinstinct, het heeft mij al die tijd al gezegd dat er iets niet klopte. Mama’s luister naar je gevoel!
* Cholestase is een aandoening waarbij de gal niet goed doorstroomt. Hierdoor treedt galstuwing op in de lever. Ondanks het ongemak is cholestase verder niet gevaarlijk voor de gezondheid van de moeder. Na de zwangerschap gaat het weer over en herstelt de lever zich vanzelf. Zwangerschapscholestase kan wel gevaarlijk zijn voor de baby.
ANKIE
