Eind januari 2013 ontdek ik dat ik zwanger ben. Wij hebben drie kinderen en het lag niet in de planning om er nog een kindje bij te krijgen. We waren eigenlijk al compleet, maar dit kindje is zo welkom. Een week later heb ik bloedverlies. Om zekerheid te krijgen, bel ik de verloskundige en we kunnen die dag nog langs komen. Er blijkt niks aan de hand te zijn, ik ben zeven weken zwanger en we zien een sterk kloppend hartje. Het bloeden stopt, en ik voel mij goed. Drie weken later, ik ben 10 weken zwanger, zit ik op het toilet en ik voel iets uit mij glijden. Intuïtief steek ik mijn hand in de toiletpot en pak het eruit. Ik kan niet precies zien of het ons kindje is en bel de verloskundige. Ik mag weer langs komen en hetgeen wat ik uit het toilet heb gehaald moet ik meenemen. Het blijkt een bloedstolsel te zijn. Na een echocontrole zien we nog steeds een mooi kloppend hartje. We worden weer naar huis gestuurd. Vanaf die tijd heb ik continue bloedingen. Elke week krijgen we een echo, om ons gerust te stellen, en om ons kindje in de gaten te houden. We krijgen te horen dat de placenta aan de zijkant van mijn baarmoeder zit, net niet voor de uitgang. Dit is waarschijnlijk de reden van de bloedingen, maar zeker weten doen ze het niet.
Na 18 weken zwangerschap breken mijn vliezen. De bloedingen die ik al die weken heb gehad, hebben voor een zwakke plek in mijn vliezen gezorgd, waardoor er een scheur in kwam. Ik word doorgestuurd naar de gynaecoloog. Ze maken ook daar weer een echo en een CTG om weeënactiviteit te meten. Er zijn geen weeën te bespeuren, en ik word naar huis gestuurd met de woorden dat het nu vanzelf op gang zou komen. Vruchtwater vult zichzelf weer aan, maar ook bij bijna elke beweging die ik maak lekt het weer weg. Er breekt een tijd aan van elke dag naar het ziekenhuis gaan. Elke dag wordt er een echo gemaakt. Tot er op een gegeven moment een gynaecoloog zegt dat het haar verbaast dat ze elke keer nog een krachtig kloppend hartje ziet. Ik moet het zien uit te zingen tot 24 weken, daar voor doen ze eigenlijk geen moeite om een baby in leven te houden. Ook krijgen we te horen dat mocht onze baby het redden tot 24 weken, hij waarschijnlijk niet gezond ter wereld komt. Dit omdat mijn vliezen zijn gebroken, maar de baby het vruchtwater nodig heeft om de longen te laten rijpen en om in te bewegen. We zouden dus niet weten of de spieren en gewrichten allemaal goed ontwikkelen.
28 april 2013, mijn broer is jarig, maar ik ga niet mee. Mijn vriend gaat er heen met de kinderen, en ik ga op bed liggen, want ik voel me niet lekker. Op een gegeven moment merk ik dat er weeën op gang komen. Ik ben dan 19.5 weken zwanger. Mijn vriend komt naar huis, maar laat de kinderen achter bij mijn moeder. Ik moet mij melden op de verlosafdeling van het ziekenhuis, en mijn vriend gaat natuurlijk mee. Mijn buurvrouw en tevens vriendin zet ons af, wij gaan naar binnen. Ik moet zoals verwacht blijven en ik mag in een aparte kamer gaan liggen. Hier komt bij elke beweging die ik maak bloed vrij. Tot er op een gegeven moment een heel groot stolsel vrij komt, die eruit geduwd moet worden. Er wordt door de verpleging zo hard op mijn buik geduwd dat ik het uitschreeuw van de pijn. De gynaecoloog komt om een echo te maken, het stolsel was zo groot dat het een liter bloed bevatte en ze wil kijken hoe het met de baby gaat. Het hartje klopt nog steeds krachtig, en de baby beweegt ook nog steeds. Ze gaat in gesprek met mijn vriend, ze zegt hem dat hij op dit moment geen keus meer kan maken of ze de baby nog proberen te redden. Hij is nu nog niet levensvatbaar dus de keus is gemaakt en ze kiezen voor de moeder. Ze besluiten om de baby nu meteen te halen, en mij naar de OK te brengen. Ik kan nog net afscheid nemen van mijn vriend en zeggen dat hij iemand moet bellen om hem bij te staan. Ik wil niet dat hij dit alleen doet. Hij belt mijn vriendin op en die komt er meteen aan. Het is inmiddels half 1 ’s nachts. Eenmaal op de OK aangekomen willen de doktoren mij klaarmaken, maar ik blijk geen ontsluiting te hebben en ze brengen mij naar de IC. Mijn lichaam moet het zelf doen. Op de IC is er alleen nog plek op de zaal. Ze halen een oudere man uit een aparte kamer om plaats te maken voor mij. Mijn vriend en vriendin worden opgehaald en ze mogen bij mij blijven. Vanaf dit moment wordt alles wazig voor mij. Ik verlies veel bloed, ik krijg bij elkaar zes infusen in mijn armen en er moet een slagaderinfuus aangelegd worden. Hiervoor moeten ze een arts oproepen, die niet aanwezig is in het ziekenhuis. Mijn vriend en vriendin worden naar de gang gestuurd, omdat er een katheter ingebracht moet worden. Er wordt ze verteld dat het vijf minuten zou duren, maar ondertussen komt de arts binnen die het slagaderinfuus komt aanleggen. Omdat er geen ruimte meer is in mijn armen, wordt deze in mijn voet geprikt. Eerst mijn rechter voet, wat niet lukt, daarna in mijn linker voet. Ik krijg het vaag mee. Mijn vriend staat nog steeds op de gang en heeft er ondertussen de beveiliging bij staan omdat hij flipt. Het zou maar vijf minuten duren, ondertussen zijn we driekwartier verder. Ze mogen na het aanleggen van het infuus in mijn voet weer naar binnen, maar ik krijg het bijna niet mee. Mijn bloeddruk is ondertussen gezakt naar 21/17. Er worden nog steeds echo’s gemaakt, onze baby houd nog steeds vol en laat nog steeds een kloppend hartje zien. Ik zak steeds verder weg door het bloedverlies. Ik krijg amper nog de weeën mee. Onze baby moet NU gehaald worden. Met een team van zes mensen drukken ze keihard op mijn buik en ik voel mijn baby naar buiten glijden. Op 29 april 2013 rond 4.15 uur wordt onze zoon geboren. We noemen hem Cayden, wat vechter betekent. Vlak voordat hij geboren wordt, is hij door alle medicatie die ik kreeg direct overleden. Er was verder niks mis met hem, mijn lichaam kon de zwangerschap niet aan. Cayden is in besloten kring gecremeerd en zijn urn staat nu bij ons thuis. Ook draag ik een hanger met zijn as. Ik was 19 weken en 6 dagen zwanger en uitgerekend op 17 september 2013. Op 17 september 2014, precies een jaar na zijn uitgerekende datum, kreeg ik te horen dat ik de volgende dag zou worden ingeleid voor de geboorte van zijn zusje, ons regenboogkindje.
ELJA
