38 weken en 1 dag zwanger, 18:50 uur
Ik lag op de bank en werd gebeld door mijn verloskundige. Omdat ik voor het weekend een te hoge bloeddruk had wilde zij deze nog een keer controleren. Ze vertrouwde het zelf niet helemaal, mede omdat ik al een tijdje een hoge bloeddruk had. Ze had mij vrijdag naar huis gestuurd met een onderdruk van 95 en ik kreeg het advies om rustig aan te doen. Dit deed ik ook. Ik was ontzettend moe. Dit begon allemaal rond de 28ste week van mijn zwangerschap. Toen wisten wij ook door middel van een groei echo dat ons kindje erg klein was, onder het gemiddelde. Elke week kregen wij een echo om te zien hoe onze kleine frummel het maakte. Gelukkig was dit elke keer goed, maar hij was gewoon aan de kleine kant.
Rond de 34 weken begon mijn bloeddruk op te spelen en sommige dagen voelde ik mij daardoor erg slecht en onzeker, maar vooral erg moe. Zo ook die vrijdag, toen ik op controle ging. Ik had weer een te hoge bloeddruk en omdat de verloskundige er zelf geen fijn gevoel bij had, moest ik maandag meteen terug komen om deze nog eens te meten. Zo gezegd zo gedaan. Maandagavond 19:15 uur stond ik bij de praktijk. Shit, een onderdruk van 98. Ik werkte zelf als verzorgende IG in de ouderenzorg, dus ik wist zelf dat dit niet best was. We moesten naar het ziekenhuis Langedijk in Breda om daar wat dingen te laten controleren. Maandagavond 21:00 kwam ik aan in het ziekenhuis samen met mijn man en mijn moeder. In het ziekenhuis werd ik aan de monitor gelegd, er werd bloed geprikt en urine gecontroleerd.
Mijn bloed was toen nog goed, maar ik had duidelijk teveel eiwit in mijn urine. Ik had zwangerschapsvergiftiging of tewel pre eclampsie. “Vroeger gingen daar de moeders aan dood”, zei de gynaecoloog. “Bedankt dat je me dit zo vertelt en hoe nu verder dan?”, dacht ik. De paniek sloeg wel toe bij ons. Ik mocht niet meer naar huis en zou dinsdagochtend 2 oktober ingeleid worden, maar omdat ik al 38+1 zwanger was wilde hij kijken of ik al iets van ontsluiting had. Ik ging daar stiekem wel van uit. Het zou toch leuk zijn als hij zou zeggen: “Mevrouw u heeft al 3 centimeter ontsluiting.” Maar van ontsluiting was nog geen sprake. Er was alleen een baby die heel laag lag. Dat had ik zelf ook al wel gevoeld. Toen stond ik op en waarschijnlijk door het inwendige onderzoek is er iets gescheurd in mijn vliezen. Ik verloor dus vruchtwater.
De arts vertelde me dat we een kamer kregen en dat we morgen zouden gaan starten met weeënopwekkers om de bevalling op gang te helpen. We werden naar de bevallingskamer gebracht. “Ga ik hier bevallen?”, dacht ik. Mijn moeder zou die avond naar huis gaan omdat ik haar morgen graag bij de bevalling wilde hebben. Ik friste me wat op en op het punt dat mijn moeder eigenlijk naar huis wilde gaan begon ik mij steeds slechter te voelen. Man, wat had ik een stekende pijn boven in m’n buik. Wist ik veel wat ik bij een bevalling moest voelen, het was ons eerste kindje, maar al snel wist ik wel dat dit niet goed was. En wist ik ook dat mijn moeder niet meer naar huis mocht. En toen op dat moment ging het allemaal heel snel mis. Mijn bloedplaatjes, nier- en lever functies daalden en ik werd meteen aan verschillende infusen gelegd. Ik had een branderig gevoel en ontzettend veel pijn boven in mijn rug bij m’n schouderbladen. Ik ging wazig zien en Ik wilde alleen maar dat die pijn heel snel minder werd. Mijn bloeddruk werd om de 10 minuten gemeten. Dat zag er ook niet best uit, een bloeddruk van 190/130.
Uiteindelijk met medicatie kregen ze de bloeddruk in de nacht wel wat naar beneden, maar niet zoals het zijn moest. We moesten wat proberen te slapen. Maar hoe dan? Ik voelde me zo slecht en kon alleen maar aan onze baby denken. Hij is al zo klein en dan nog alle medicatie die ik krijg…. “Kom op, sterk zijn!”, pepte ik mezelf op. Zoals ik al eerder vertelde werkte ik als verzorgende IG in de ouderenzorg. Ik had dus best wat ervaring in de zorg, ik riep ook het hardst dat ze bij mij nooit aan moesten komen met een katheter of een ruggenprik, die mening had ik al voordat ik zwanger werd. Roep dat dus nooit hè, ik kreeg drie keer een katheter en een ruggenprik. Ik was hier zo doodsbang voor. Maar ik had geen keus en ik liet het allemaal maar over mijn heen komen.
38+2 dagen zwanger, de ochtend van 2 oktober
De artsen waren in de nacht al gestart om de bevalling op te wekken. Ik moest zo snel mogelijk bevallen. Ons kindje maakte het wonder boven wonder goed in mijn buik. Maar het moest allemaal niet heel lang meer gaan duren. Door de medicatie die ik kreeg moest hij na de bevalling dan ook meteen onderzocht worden en even in een coveuse. Nou bij die gedachte brak ik. Ik wilde hem bij me houden voor altijd. “Je bent erg ziek”, vertelden de artsen, “en door de medicatie moet je kindje eerst onderzocht worden en moeten we kijken hoe hij het gaat doen buiten je buik.” De artsen en verpleegkundigen vertelden mij dat ik zieker was dan dat ze allemaal dachten. Naja, het zal wel, ik wilde gewoon zo snel mogelijk bevallen, maar het duurde maar en het duurde maar…
WORDT VERVOLGD
DEMI
