Daar is ‘ie dan: de welbekende vraag. Ik verbaas me er altijd over hoe makkelijk mensen dat altijd vragen. ‘En? ‘Wanneer komt het volgende kindje’?
Niet vanzelfsprekend
Nou hebben wij heel veel geluk gehad, en waren wij heel snel zwanger. Maar dat is natuurlijk allesbehalve vanzelfsprekend. Voor ons is bovenstaande vraag dus geen lastige vraag, maar voor anderen kan dit zeer kwetsend zijn. Soms zijn zwangerschappen niet te plannen. Aan de andere kant kan je het deze mensen ook niet altijd kwalijk nemen, het is uiteraard nooit rot bedoeld. Alleen is deze vraag niet altijd even handig. Ook wij krijgen deze vraag best vaak, helemaal nu Luca drie jaar oud is en de meesten het dus weer hoog tijd vinden voor een volgend kindje. Ja, juist, anderen vinden het hoog tijd… Bizar eigenlijk! In ons geval gaat het om een eventuele derde kindje, want wij hebben er namelijk al twee. Niet allebei van mij. De oudste is mijn lieve stiefzoon, uit een vorig huwelijk van mijn partner. Een bonuszoon. Maar die telt natuurlijk gewoon volledig mee. In de praktijk ben ik dus ‘maar’ één keer zwanger geweest.
Kots- en plasbuien
Mijn zwangerschap was best pittig, laten we daar mee beginnen. Bij zeven weken begon de eerste misselijkheid die zo nu en dan op kwam zetten, maar die bij negen weken toch wel echt al dagelijks naar boven kwam. Dit ging gepaard met kotsbuien, dag en nacht. Letterlijk dag en nacht. Ik was kapot. Later in de zwangerschap toen mijn blaas zwakker begon te worden, plaste ik het bed of de hele gang onder, terwijl ik tegelijkertijd moest kotsen. Dit is geen grap! Lang leve de zwakke blaas! Nu kunnen mijn man en ik er om lachen, maar destijds kon ik wel janken! Bram vond het gelukkig minder erg, en je begrijpt dat alle schaamte die er nog was nu wel compleet weg is tussen ons twee. Dit is allemaal wel te overzien en het hoort er soms gewoon bij, maar helaas bleef het niet bij kots- en plasbuien. Bij ongeveer 12 weken kreeg ik last van mijn rug en dit bleek een paar weken later bekkeninstabiliteit te zijn. Ook dat nog! Dit was geen pretje kan ik je vertellen. In de ochtend kon ik mijn bed niet meer uitkomen, en na een dag werken kon ik drie dagen lang helemaal niks en moest ik echt plat. Nu mag ik niet zeuren, want ik heb een heel gezond kindje op de wereld gezet en ondanks dat ik echt een ‘hel’ zwangerschap had, was mijn bevalling daarentegen echt een ‘droombevalling’! Maar toch riep ik heel hard na de bevalling dat ik dit niet nog een keer wilde. Negen maanden lang bijna niks kunnen doen vond ik toch echt he-le-maal niks. Ondanks dat je alles over hebt voor je kindje, begrijp me niet verkeerd. Maar nee, ons gezin was compleet! Totdat wij vorig jaar op vakantie waren en ineens heel veel gezinnen zagen met drie kinderen. ‘Wat leuk’, zeiden we iedere keer tegen elkaar. En toen begon de twijfel toch toe te slaan. Misschien toch nog een derde? ‘We laten het maar even bezinken’, zei Bram. ‘We hoeven tenslotte niet nu al een beslissing te nemen.’ Heel even hebben we er serieus over nagedacht. We kwamen tot de conclusie: ‘Niet nu, misschien als Luca wat groter is.’ Toch wel leuk weer zo’n kleintje! Het kriebelt wel… En nog steeds als er ergens bij vrienden of familie een kleintje geboren wordt, vind ik het fantastisch. Ik ben echt gek op baby’s! En dat zal altijd zo blijven.
De beslissing
We hebben vrij recentelijk toch besloten om het hierbij te laten. Je hoort helaas ook veel verhalen waarbij het niet goed gaat tijdens een zwangerschap met een kindje, of dat er ernstige complicaties zijn na de bevalling. En het is niet dat we dit niet aan kunnen, of niet zo’n kindje willen. Alleen soms, vinden wij dan, moet je tevreden zijn met wat je hebt. Wij hebben twee heerlijke gezonde jongens. Waar we ook onze handen vol aan hebben! Hoe leuk zo’n kleintje ook is… Wij zijn gelukkig en tevreden. Dus blijft het bij ons een gezinnetje van vier. En dat is prachtig!!
VERONIQUE
