Kennen jullie dat stukje uit de film Bad Boys waarin Martin Lawrence en Will Smith een jongen aanpakken die de dochter van Martin Lawrence komt ophalen? Will Smith speelt de agressieve oom die de jongen waarschuwt netjes met zijn nichtje om te gaan en dit doet hij al zwaaiend met een pistool. Toen ik dit zag was ik nog maar een tiener, totaal niet bezig met het denken aan kinderen, maar toch is me dit altijd bijgebleven.
Mijn beste vriend en ik hadden het hier een jaar of 2,5 geleden over. Het was bij ons al puur toeval dat onze vrouwen een dag na elkaar uitgerekend waren, ik bedoel dat verzin je al niet, maar toen bleek dat ik een jongen kreeg en hij een meisje was het voor ons al duidelijk. Wij zouden zijn dochtertje altijd beschermen, binnen proberen te houden tot ze 30 was en als dat niet zou lukken zou ik de rol van Will Smith krijgen. Verder zou Aaron opgeleid worden in zes verschillende martial arts sporten en altijd met haar mee gaan tijdens het uitgaan. Onze plannen waren duidelijk, al was ik best opgelucht dat ik degene was die een jongen kreeg. Ik weet heus wel dat meisjes en vrouwen zich soms nog wel eens beter kunnen redden dan jongens, maar ik vond een zoon ook gewoon beter bij mijn karakter en mijn vijf andere persoonlijkheden passen.
Je kunt mijn verbazing al die tijd later dan ook wel begrijpen dat toen ik hoorde dat Nicole zwanger was ik meteen al voelde dat het een meisje ging worden. Alle signalen en alarmbellen in mij zeiden dit en vanaf dat moment begon ik ook trots het opstarten van Team Meisje. Teveel plannen kon nog niet want je moet altijd wachten op bevestiging, maar ik voelde het gewoon. De dag van de reveal was ik ook niet echt gespannen. De grote doos met daarin de kleur ballonen stond al enige tijd in de woonkamer en hoe langer ik naar die doos keek hoe zekerder ik werd van mijn zaak. Nicole niet, die zat in zware spanning te wachten tot die doos open ging en die was er van overtuigd dat het blauwe ballonnen waren. Ervan overtuigd dat zij een jongensmoeder was en de enige vrouw in het gezin zou blijven. Daarom vergeet ik ook nooit de tranen op haar gezicht toen die doos open ging en een armada van roze ballonen opsteeg.
Ikzelf stond te springen en te juichen: ik kreeg een dochter. Ik kreeg het mythische mens welke ik alleen maar uit epistels en wilde verhalen kende. Zij die mijn koningskoppel zal aanvullen is onderweg en als ik de verhalen moet geloven van velen van jullie dan zijn dochters vaak erg gesteld op hun vader. En laat ik het nou in huis vaak verliezen van Team Mama hier, dus een medestander is nooit weg.
Een dochter onderweg, een meisje, nieuw op de wereld waarvan ik niet altijd vind dat hij past bij de manier waarop velen van jullie en ikzelf onze kinderen proberen op te voeden. Soms verontrust mij dat, alle gekkigheid opzij geschoven. Soms ben ik bang dat de wereld elke dag een mindere plek wordt en vraag ik mijzelf af wat we overlaten in de toekomst voor onze kleine wondertjes. Ik begrijp heus wel dat deze angst niet altijd gerechtvaardigd is en dat je soms alles op zijn beloop moet laten, maar ik ben een denker, een dromer of wat voor naampje je er dan ook aan wilt geven. En ik zal zelf niet alleen door het schrijven van een blog voor verandering gaan zorgen. Zo werkt het nou eenmaal niet. Maar het is soms wel eens tijd om het uit te spreken, soms eens tijd voor bewustwording en jezelf heel even af te vragen of jij staat achter wat je doet. Kan je dat? Kan je elke ochtend in de spiegel kijken en tegen je zelf zeggen dat je mee helpt om de toekomst netjes achter te laten voor onze kinderen en ook weer voor hun kinderen? Ik kan het niet elke dag hoewel ik me besef dat het echt bij jezelf moet beginnen. Kennen jullie deze uitspraak nog: “Een betere wereld begint bij je zelf”. Ik denk echt dat hij waar is. Begin bij jezelf en laat ons met je mee doen.
En toch ben ik meer dan ik kan uitdrukken blij met het feit dat ik twee kinderen krijg. Blij dat mijn eerste een jongen is, omdat ik nog het stereotype papa ben die dan soms gerust achterover kan leunen in de wetenschap dat grote broer voor zijn kleine zus gaat zorgen. Blij dat hij er is om mij te helpen bij elke stap die zij in het leven gaat nemen, mijn extra paar ogen en handen. Want ik ben beschermend en misschien soms wel te. Geloof me, ik laat ze allebei los, ik strooi onafhankelijkheid en verantwoording over ze heen zoals dat ik zout en peper over mijn gebakken ei heen gooi. Maar ik wil wel boven ze blijven hangen, ik wil er voor kunnen zorgen dat welke uitdaging er ook op hun pad komt, dat ik ze kan begeleiden.
Ik weet niet of ik straks weer veel moet leren. Ik weet niet hoe anders het is met een meisje en of daar weer een aparte manier van gevoel en handelingen bij ontstaan, maar ik weet wel dat ik er klaar voor ben om ook dat weer te leren als het nodig is. Ik ben klaar om te leren los te laten, te relativeren en in plaats van zorgen maken, te gaan zorgen. De mensen die er al twee hebben weten waarschijnlijk al wat de werkelijkheid is. Kan je nog meer oudergevoel krijgen of blijft dit puur hetzelfde en kun je het gewoon verdelen over twee van die aapjes? Ik ben er benieuwd naar, maar hoef gelukkig niet lang meer te wachten. Binnen twee weken zal mijn minimeisje op deze wereld komen en jullie zullen dit meegaan maken want als de trotse papa die ik ben zal ik alle stapjes met jullie delen. Zij zal een nieuwe bron van inspiratie zijn en alles zal vanzelf gaan.
Ja, het is bijna waar. Ik ben bijna vader van twee kinderen en alles in mij zegt dat het hierbij gaat blijven. Dat ik dan voldaan en tevreden ben. Maar goed, dat weet je nooit zeker. Misschien eindig ik nog wel eens met toch die graag gewilde extra zoon of misschien nog wel meer, maar ik weet het niet. Mijn bril om in de toekomst te kijken is nooit aangekomen via webwinkelen, dus ik bekijk alles dag voor dag. Maar dat de toekomst mooi is dat staat vast. Hoofd omhoog, lach op je gezicht, straal en geniet. Meer moet je soms niet doen.
TIM (klik hier voor zijn Instagram)
