Ik ben Maartje getrouwd en mama van drie jongens. In de volgende blogs neem ik je mee in ons verhaal. Ons verhaal begint op zaterdag 12 september. Deze ochtend besloot ik toch maar een zwangerschapstest te gaan doen. We hebben twee stoere jongens, Finn van toen nog 9 jaar en Jake van 7 jaar oud. Een derde kindje stond eigenlijk niet echt in de planning. Ik was een paar dagen over tijd en voelde al dat de test wel eens positief zou kunnen zijn. Al heel snel kwamen er twee streepjes in beeld….. Zwanger! Geschrokken, maar ook direct blij. We lieten het nieuws even bezinken en al diezelfde dag voelden we, dit is echt een cadeautje. Een kindje uit liefde ontstaan. Een kindje van ons allemaal.
We zagen een wormpje op de echo
De eerste weken gingen voorbij. Ik had er vertrouwen in. Net als bij de vorige zwangerschappen had ik last van bloedverlies. Dat maakte me toch weer onzeker. Waar waren we aan toe? Gelukkig mochten we op vrijdag 25 september voor een vroege echo naar de verloskundige. Er werd met een inwendige echo gekeken. Bij mij was er op deze manier bijna niks te zien. De woorden van de verloskundige waren dan ook: “Dit ziet er voor nu niet goed uit”. Voor de zekerheid wilde ze toch nog even kijken met de uitwendige echo. En ja hoor, daar zat hij. Een klein wormpje met een kloppend hartje. Hij zat gewoon goed verstopt. Na deze echo vertelden we het onze twee kinderen. Wat waren ze verbaasd, maar ook ontzettend blij. “Ons kindje”, zeiden ze, “jij bent echt een kindje van ons alle vier”.
Als het maar gezond is
Op 30 oktober was de termijnecho. Alles zag er goed uit en de uitgerekende datum werd 21 mei 2021. Vervolgens kregen we ook een goede uitslag van de NIPT. Nu mocht iedereen het weten. Wat reageerde iedereen verrast, maar wederom enthousiast. We keken allemaal enorm uit naar zijn komst. We speculeerden of het een jongetje of meisje was. Mijn voorgevoel ging naar een jongen. Een meisje leek me ook heel leuk, maar de gezondheid was natuurlijk het allerbelangrijkste. Dat werd later in de zwangerschap nog maar eens bevestigd.
Het geslacht
Dinsdagavond 8 december was de echo bij de verloskundige. Er werd naar het geslacht gekeken. Alles zag er goed uit. Blij en opgelucht. We kregen het geslacht in een enveloppe en de juiste kleur confettikanonnen mee.
Het was Kerstavond. Alle vier stonden we met onze confettikanon klaar. De kamer kleurde met blauwe confetti. “Zie je: een jongen”, dacht ik. Ach en zijn broers waren zo blij. Een broertje, dat hoopten ze zo! Wie had gedacht dat nog geen week later ons leven compleet op zijn kop zou staan. Na een leuke kerst in coronastijl, fantaseerden we over de kerst volgend jaar met de kleine erbij. Ik voelde hem inmiddels ook echt heel goed bewegen. Aan de buitenkant voelde je dit ook. Het heerlijkste gevoel dat er bestaat.
De 20 weken echo
Het was woensdag 30 december. Deze ochtend stond de 20 weken echo gepland. Zelf heb ik een afwijking aan de urineleiders en dat is reden om een GUO te krijgen in het ziekenhuis. Ik was hier 19.5 weken zwanger en al deze weken klonk er een stemmetje in mijn hoofd die zei: “Wees nog niet te blij Maartje. Koop nog maar niks. Eerst de 20 weken echo afwachten, dan kijken we wel verder. Eerst zien, dan geloven”. De gynaecoloog die de echo uitvoerde was dezelfde als bij Jake bijna 8 jaar geleden. Dat was fijn, een bekend gezicht. Ik mocht gelijk gaan liggen. Phoe, wat was ik zenuwachtig. Ze praatte gelukkig veel over wat ze zag en ze was heel enthousiast. Een knap kind vond ze hem. Hij was heerlijk aan het spartelen en trapte zo af en toe tegen de doppler aan. Doordat hij zo druk was, was het lastig kijken naar zijn hartje. Ze besloot eerst alvast even de gegevens in de computer te zetten over alle goede dingen die ze had gezien. Wij zochten er nog niks achter en waren blij dat alles er goed uit zag. Achteraf denk ik dat ze misschien tijd aan het rekken was om te bedenken wat ze wellicht al vaag had gezien. Ze ging verder kijken naar het hartje. Voor een leek zag het er prima uit. Twee kamers, twee boezems. De bloeddoorstroming werd gecontroleerd. De gynaecoloog bleef maar kijken en kijken. Dat leek wel eeuwen te duren.
Slecht nieuws
Op een gegeven moment kregen we het wel een beetje benauwd en hoopte ik dat ze heel snel zou zeggen: “Ook het hartje is helemaal goed gekeurd”. Toen kwamen de woorden die ervoor zorgde dat de grond onder onze voeten vandaan geslagen werd. Ik lag daar op dat bed en mijn lijf werd zwaar, heel zwaar. Ik voelde paniek in me opkomen. “Sorry”, zei ze, “maar ik moet jullie doorsturen voor verder onderzoek van zijn hartje. Er is iets niet te zien, wat ik wel graag zou willen zien. Ik hoop dat ik het mis heb, maar het moet verder beoordeeld worden”. Wat er dan door je heen gaat, is met geen woorden te beschrijven. Was ik daarom met alles zo terughoudend? Wist mijn moedergevoel al dat er iets mis was? De gynaecoloog kon er verder vrij weinig over zeggen, alleen dat ze het vermoeden had op een gaatje tussen de kamers en een vernauwde longslagader. Er werd direct gebeld naar het Erasmus ziekenhuis voor een spoedecho. Vanwege Oud en Nieuw en Corona was er helaas niet eerder plek dan maandag 4 januari. Kak, hoe komen we deze dagen door? Hoe moeten we Oud en Nieuw vieren met deze onzekerheid? Verslagen verlieten we het ziekenhuis. Op naar de jongens die met onze oppas thuis waren. De dagen erna probeerden we zo goed als het lukte positief door te komen. Mijn zorgen waren groot. Het zat continu in mijn hoofd en ik was ontzettend bang.
Oudjaar vierden we met z’n vieren thuis. Om 00:00 uur stonden we met elkaar voor het raam naar het vuurwerk te kijken. Ik met tranen in mijn ogen en mijn handen op mijn buik. “Alsjeblieft mannetje, ben je er volgend jaar ook bij?”, dacht ik wanhopig.
WORDT VERVOLGD
MAARTJE
