De kennismaking met Misha en vooral Michelle was tof. We bleken enorm veel gemeenschappelijke hobby’s, voorliefdes en interesses te hebben en halverwege het gesprek zei Misha dan ook: ‘Ik ga alvast eten. Jullie redden je volgens mij wel‘. Het plan was om thuis te bevallen, in een bad omringd door kaarsjes en lichtjes. Toen ik in de auto terug zat, werd ik overvallen door zo’n groot gevoel van dankbaarheid dat ik zelfs tranen in mijn ogen had. Zo mooi hoe in deze gekke coronatijd een echte menselijke connectie weer even zoveel indruk kan maken. Ik vond het bijna jammer dat de uitgerekende datum nog zo ver weg was.
De kleine ligt in stuit
Gedurende de zwangerschap hadden we veel contact. Over knutselprojecten, maar ook over het feit dat hun kleine man de voorkeur leek te geven aan ondersteboven in de buik liggen, in stuit dus. Dit kon nog weleens het geboorteplan op zijn kop zitten. En ja, hij bleef zo liggen, ook na twee versiepogingen. Michelle en Misha gingen op zoek naar ziekenhuizen om vaginaal in stuit te kunnen bevallen. Ze hielden er ook rekening mee dat het best nog wel eens een sectio zou kunnen worden. Hele dagen was Michelle aan het rondbellen en mailen om alle informatie en de cijfers over stuitbevallingen te kunnen vergelijken, met ook nog de belangrijke factor dat ze mij er echt bij wilde hebben voor de foto’s. Ook ik sprak mijn bevriende verloskundigen en gynaecologen over hoe groot de kans was dat ik nu het ziekenhuis in zou mogen en dan ook nog eventueel op een operatiekamer. Zo ontstond er weer een nieuwe versie van het geboorteplan. De sectio stond gepland op de uitgerekende datum, 10 maart in het Westeinde Ziekenhuis Den Haag, met de kans dat ik mee mocht. Mocht het spontaan beginnen, dan zouden we naar het OLVG in Amsterdam gaan, waar ze niet alleen één van de beste stuitteams hebben, maar waar ze ook de ‘all fours’ manier van bevallen supporten en… Ik zou daar ook bij mogen zijn. Klonk als een solide plan!
De bevalling begint
En toen ging een paar dagen eerder om 4.30 op 7 maart mijn telefoon. De vliezen waren gebroken. Mijn eerste vraag was: ‘Zijn er al weeën?’ Die waren er niet, dus ik zei dat ik nog even ging slapen en dat zij dat ook moesten doen. Even later appten ze dat ze toch alvast richting ziekenhuis mochten. Daar bleek dat de kleine in het vruchtwater gepoept had. Hierdoor besloten ze niet lang te wachten en zijn ze begonnen met inleiden. Misha belde mij weer en ik gaf aan dat het inleiden in stapjes zou gebeuren (het infuus met weeënopwekkers wordt telkens wat opgehoogd). Ik zou pas gaan rijden als zij rond de 4 centimeter ontsluiting had of wanneer ze mij nodig hadden.
Mijn kam geeft haar verlichting
Dat moment is eindelijk daar om 16.15. Michelle heeft 4 centimeter ontsluiting en ze vinden het heel fijn als ik die kant op kom. Een uur later stap ik de verloskamer in die pikkedonker is en enkel verlicht wordt door een paar nepkaarsen. Aan de muur hangen affirmatiekaarten en het nachtkastje is omgetoverd in een klein altaartje waar ook de foto van Michelle haar moeder op staat en een kettinkje met een hartje op ligt. Michelle is helemaal in haar eigen bubble en de Elle Tens biedt haar zichtbaar verlichting. Na een paar weeën is ze daar even en zegt ze mij gedag. Ze staat voor het bed en hangt er tijdens de wee er overheen. Misha is dicht bij haar en houdt haar vast. Ik fotografeer alle details: kaarsen, kaarten, het infuus met de wee opwekkers en de grafiek die de weeën weergeeft. Als ik op mijn scherm de foto van Michelle met haar overleden moeder terugkijk, springen de tranen in mijn ogen. Op de foto is een orb te zien boven op Michelle haar hoofd. Voor mij het bewijs dat haar moeder hier bij haar is. Ik besluit dit niet te zeggen, want ik wil haar niet van slag maken, maar ik wil het zeker achter de hand houden mocht er een moment komen dat ze kracht nodig heeft of zelf over haar moeder begint.
Een magisch bevalbad
Om 18.00 wordt Michelle op verzoek getoucheerd en heeft ze al 5 centimeter ontsluiting. Als ik de badkamerdeur open schuif, zie ik tot mijn verbazing een prachtig bevalbad waar Michelle lampjes omheen gelegd heeft. Wat een prachtige kamer is dit! Omdat Michelle prima vordert, wil ze heel graag even in bad om te kijken of dat haar helpt verder te ontspannen. Een half uur later ligt ze in het water. De Tens moet af. Dat vindt ze heftig, omdat ze er zoveel baat bij heeft. Ik bedenk me dat ik een kam in mijn koffer heb die een beetje hetzelfde effect moet hebben: pijn en sensatie creëren op een plek dichter bij je hersenen dan de baarmoeder zodat de focus van die pijn af gaat. In je hand zitten acupressuurpunten die je indrukt als je de kam op de juiste manier vast houdt. Michelle vindt de kam enorm fijn, dus dat is goed om te zien. Misha zit buiten het bad, maar komt op deze manier niet goed bij de onderrug van Michelle om tegendruk te geven. Hij besluit ook in bad te gaan. Dit is heel fijn voor Michelle. De rustgevende muziek en kaarsjes zijn ondertussen meeverhuisd naar de badkamer en de sfeer is magisch. Misha en Michelle zijn een prachtig team om te zien. Ik lijk al het geluid van persdrang op te vangen op de top van de weeën. Als Michelle dit zelf ook aangeeft, besluit ik even op de bel te drukken, zodat de verloskundige mee kan kijken.
Wat een oerkracht
Om 19.30 moet Michelle even uit bad om te kijken hoever de ontsluiting gevorderd is en die is 7 centimeter nu. De grote persdrang komt door de stuitligging. Het kindje drukt al enorm met zijn billen. Michelle wil heel graag weer terug in bad, omdat ze daar de weeën het best kon wegzuchten. Op naar die laatste 3 centimeter! De persdrang blijft en wordt erger en erger. Michelle gromt mee op de top van de wee en haar lijf is echt al aan het meepersen. Wat een mega oerkrachten. Michelle wil heel graag dat de gynaecoloog gespecialiseerd in stuitbevallingen gebeld wordt: ‘Want ik moet nu echt meepersen. Het is zover. Ik weet het zeker’, zegt ze krachtig. Ik weet gewoon dat ze gelijk moet hebben. Ze is zo connected met haar lijf. Het is gewoon zover.
Volledige ontsluiting
Inmiddels is het 21.30 en inderdaad, er is volledige ontsluiting. De gynaecoloog is inmiddels gearriveerd. Michelle is nu uit bad en blijft uit bad. Ze mag even op de baarkruk proberen te persen, omdat het lijkt alsof de weeën ineens minder worden. Dan zien we een plas water op de grond onder de infuuspaal. Het infuus met weeënopwekkers is gesneuveld. Nee! Wat is dit balen zeg, maar het verklaart ook het wegvallen van de weeën en de persdrang. Er wordt een nieuw infuus ingebracht, maar die echte goede weeën komen niet terug. Wat nu? Terug in bad? Michelle wil dat eigenlijk niet meer: erin, eruit, afdrogen … Ze probeert te persen op bed en dat gaat goed (ik zie echt al een stukje bil), maar het kindje vindt het niet fijn. De uitdrijving gaat ook niet snel genoeg en dan wordt de beslissing gemaakt: ‘We doen een keizersnede’. Direct is Michelle er oké mee. Zij heeft de kans gekregen om haar kindje vaginaal te baren. Ze heeft de hele ontsluitingsfase meegemaakt en gerockt. Ze heeft mogen persen. Haar kindje heeft deze dag zelf gekozen en het is goed zo. We gaan hem halen. Nog even was er twijfel of ik misschien toch mee zou mogen de OK op, maar helaas.
Feest
Om 23.45 rijdt Michelle samen met Misha de kamer uit richting de OK en blijf ik achter. Ik ruim de kamer wat op, haal de kaarten van de muur en verplaats de lichtjes van de badkamer naar de achterwand. Om 00.20, dus net op 8 maart, wordt Tycho geboren. Om 00.40 komt Misha met hem in de couveuse de kamer binnen lopen. Alles is goed gegaan. Als ik de couveuse in kijk, zie ik een prachtig mannetje met donkere oogjes mij wijs aanstaren. Dus jij was het al die tijd! Wat ben je mooi! Tycho mag gelijk huid op huid bij Misha. Hij kijkt zijn papa aan en huilt wat. Ook smakt hij op zijn handjes. Duidelijk op zoek naar iets eetbaars. ‘Mama komt zo’, zegt Misha. En inderdaad, niet veel later wordt Michelle al binnengebracht. Ze heeft een lach van oor tot oor en wil Tycho heel graag weer bij zich hebben. Tycho drinkt wat aan de borst, dat gaat echt heel goed. Beschuit met blauwe muisjes wordt gebracht, wat een feestje. De verpleegkundige komt Tycho even wegen: 4120 gram. Ook de zuurstoftest doorstaat hij goed. De plastic navelklem van de OK wordt verruild voor een cordring en dan mag Tycho weer terug naar Michelle die ondertussen wat probeert te eten. Het is erg schattig om te zien dat Tycho gelijk zijn beentjes de lucht in gooit, zodra hij de ruimte daarvoor heeft. Ik maak nog wat laatste plaatjes en om 2.15 besluit ik dat het voor mij echt tijd is om richting huis te gaan. Ik neem de placenta mee, zodat ik die koel kan bewaren, want daar gaan we samen een mooie print van maken. Daarover later meer.
Lieve Michelle, Misha en Tycho, heel veel liefde, geluk en gezondheid samen.
GEBOORTEFOTOGRAAF JESSICA
