In 2012 was ik 18 weken zwanger van ons vierde kindje. Het vreemde aan deze zwangerschap was dat deze anders voelde dan de vorige drie. Er waren weinig mensen op de hoogte van mijn zwangerschap, want op de één of andere manier durfde ik het niet te vertellen. Alleen wat familie en vrienden wisten het, zelfs de kinderen wisten het nog niet. Ik was de hele tijd misselijk, terwijl ik dit bij de andere drie niet was geweest. Na een heerlijke vakantie in Italië voelde ik mij eindelijk weer een beetje relaxt, was de misselijkheid weg en hierdoor krijg ik weer wat vertrouwen in mijn lichaam.
Een verkeerd beeld
Toen ik op controle moest bij mijn verloskundige, vroeg ze of ik wilde weten wat het geslacht was. We hadden al drie jongens. Omdat mijn man er niet bij was, zei ik dat ze wel mocht kijken, maar dat ze geslacht in een envelop mocht stoppen. Als we het wilden weten, dan zouden we samen kijken. Ik hield mijn ogen dicht en het bleef heel lang stil. Toen ik toch even keek, zag ik geen baby bewegen, maar een baby voorover hangen. Een heel vreemd beeld, wat ik nooit meer vergeet. De verloskundige vertelde mij dat het niet goed was, maar ik hoorde en zag niets meer. Ik wilde naar huis, naar mijn man.
Mijn man schrok zich natuurlijk helemaal rot en voelde zich ook schuldig dat hij mij alleen heeft laten gaan. Hij week geen moment meer van mijn zijde. Diezelfde dag moesten we ons melden in het ziekenhuis en kregen we nog een echo. We hoorden dat het kindje waarschijnlijk al twee weken dood in mijn buik zat. Ik vermoedde dat het kindje gestorven was op het moment dat ik mij beter ging voelen.
De geboorte werd opgewekt
Ze wilden mij nog een week laten wachten om de bevalling op te wekken, maar ik wilde niet wachten. Ik werd heel onrustig van het idee dat de baby al twee weken dood was. Ik wilde onze baby zo snel mogelijk zien. We mochten ons de dag erna al melden. De bevalling werd opgewekt door middel van pillen die ik vaginaal in moest brengen. Na de tweede lichting pillen (die kreeg ik om de 4 tot 6 uur) moest ik heel erg plassen. Toen ik terug mijn bed in wilde gaan, kon ik niet meer liggen. Ik kreeg ineens zo’n enorme pijn. Dit kan ik niet eens beschrijven. Voor mijn gevoel duurde dit uren, maar binnen 5 minuten werd onze baby geboren, in een po op de wc. Het geluid waarmee de baby de po in vloog, vergeet ik nooit meer. In eerste instantie wilde ik de baby toch niet zien. Wat kreeg ik zien?! Ik kwam tot bezinning en ik bedacht mij dat het ons kindje was. Ik wilde dat wél zien. We werden heel goed begeleid en we maakten zelf foto’s. Helaas konden er geen afdrukjes van handen en voetjes worden gemaakt. Ons kindje bleef in het ziekenhuis voor onderzoek en wij mochten een paar uurtjes later naar huis.
Thuis kwam de klap
Misschien vond ik dit wel het ergste moment. Daar stond ik op de kraamafdeling met niets meer. Geen gelukkige ouders met een mooi kindje in de maxi cosi. Mijn buik was leeg en wij hadden niets meer. We hadden natuurlijk wel onze drie jongens, maar we waren enorm gebroken door ons verdriet. Mijn wereld stond stil en iedereen ging door. Ik voelde mij ontzettend alleen en niemand begreep mij. Mijn man ging weer aan het werk. Ik zat boos thuis, want waarom gebeurde ons dit? Wat had ik fout gedaan?
Er was veel onbegrip
Als ik naar boven liep, zag ik steeds zijn prachtige kamertje en buiten de deur ontving ik reacties als: “Gelukkig heb je al drie kinderen”, of “Gelukkig heeft de natuur voor je gekozen”. We kregen prachtige bloemen en kaartjes. Maar er waren ook mensen die helemaal niets zeiden. Ze negeerden mij, omdat ze niet wisten wat ze moesten zeggen. De werkgever bleef bellen met de vraag wanneer ik weer aan de slag ging. Er was geen ruimte om te rouwen en ik kon daardoor deze gebeurtenis geen plek geven. Gelukkig kon ik er met mijn man heel goed over praten. Het was ons verdriet, ondanks dat we dit beide op onze eigen manier verwerkten. Het heeft ons alleen maar dichter tot elkaar gebracht. Na onderzoek bleek dat we gewoon “pech” hebben gehad en we een zoontje hadden gekregen.
Na een tijdje werden we weer zwanger. Wat ik heel bijzonder vond, was dat ik uitgerekend was op de geboortedag van onze zoon. Op deze dag is onze regenboogdochter geboren. Het was geen onbezorgde zwangerschap. Ik heb nog nooit zo getwijfeld aan mijn lichaam en de verloskundige nog nooit zo vaak gezien. Toch als ik met iemand in gesprek was, zei ik altijd dat ik vier kinderen had, gewoon om het onderwerp maar te vermijden. Inmiddels vertel ik wèl dat ik vijf kinderen heb, waarvan één zoontje overleden is.
De worsteling
Zo vreemd vond ik dit. Waarom heerst hier zo’n taboe op? Waarom mocht ik geen verdriet hebben? Waarom reageren mensen zo vreemd? Waarom gaf ik mensen zelf een sociaal wenselijk antwoord om maar niets te hoeven vertellen over onze zoon? Waarom is overal gerichte hulp voor, maar niet als je een miskraam hebt gehad of een stilgeboren kindje? In 2014 gebeurde dit ook bij één van mijn beste vriendinnen. Ze moesten een keuze maken na de 20 weken echo. Hun dochter zou geen kwaliteit van leven hebben door lichamelijke problemen. De worsteling die wij hadden ervaren na de geboorte van ons overleden kindje, zag ik bij hun ook. Zo heftig!
Ik doorbreek het taboe
Deze heftige gebeurtenis, de geboorte van onze te vroeg geboren zoon en de heftige gebeurtenis bij mijn vriendin, heeft gemaakt dat ik hier iets mee moest doen. Mijn missie is het taboe rondom miskramen en alles wat daarbij hoort te doorbreken. Daarom ben ik Angels Forever gestart.
Elke ouder mag gehoord worden na deze heftige ervaring, hoe pril de zwangerschap ook was. Ze moeten de ruimte krijgen om hun verhaal, maar ook het verdriet te kunnen delen. Eigenlijk alle moeders die bij mij komen hoor ik dit zeggen. Ze voelen zich alleen, niet gehoord en niet begrepen. Ze krijgen reacties zoals: “Er was nog geen hartslag dus het was toch nog niets?”, “Wat heb je liever: een gehandicapt kind of dit” , “Treur niet, je bent nog jong, je hebt nog kansen genoeg”. Maar mensen vergeten dat deze moeders (ouders) wel een positieve test in hun handen hebben gehad. Het geluk even hebben mogen voelen en verandering in hun lichaam hebben mogen ervaren. De toekomst zag er anders uit en ineens was alles weg. Ze dromen over de naam, geslacht, en alles. Allemaal weg! Doordat er niet gepraat kan worden over hun ervaring of gevoelens, ontwikkelen ze een trauma, isoleren ze zich en is het nog moeilijker om hieruit te komen. Je maakt je wereld alleen maar kleiner. Daarbij komt ook nog eens dat vaders anders rouwen dan moeders en deze gebeurtenis vaak ook nog tussen de ouders komt te staan. Ze raken elkaar kwijt, terwijl je elkaar juist nodig hebt. Mijn gouden tip is dan ook: luister, maar zonder oordeel. Ik ben trots op mezelf en alle ouders die hun verhaal schrijven. Het is niet niks om je verhaal inclusief foto’s te delen, maar zo doorbreken we samen het taboe!
SUSAN
ja heel herkenbaar Susan! wij hebben een stilgeboren dochter die morgen 3 jaar zou worden. en nu hebben we een zoontje van bijna 6 maanden en je krijgt zo vaak de vraag is het jullie eerste? en dan zeg ik altijd nee de 2e, hij had nog een grote zus. veel mensen zeggen dan niets meer.. maar ik heb altijd het gevoel of ik voor mijn dochter moet vechten, soms is dat echt moeilijk.
Heel mooi omschreven …. 😘
Wat heb je dat mooi omschreven Susan!
Heel knap en goed wat je doet.
Lieve groetjes,
Christel