Met die woorden maakte ik 5 jaar geleden een begin aan het opschrijven en het verwerken van de moeilijkste periode in ons leven. De periode rondom de geboorte en het overlijden van onze tweede dochter en Julia’s zusje. Haar naam is Esmee. Esmee werd geboren na een zelfgekozen beëindiging van de zwangerschap met 24 weken. Haar geboorte en overlijden was op 08 augustus 2014.
Wanneer ik de woorden, ‘zelfgekozen beëindiging van de zwangerschap’ hierboven opschrijf, besef ik mijzelf dat dit vele uiteenlopende reacties kan oproepen. Een van de mogelijke reacties is een reactie van afkeer. Afkeer voor de keuze om het heft in eigen hand te nemen, in plaats van de natuur op zijn beloop te laten. Iedereen heeft het recht op zijn eigen mening en overtuiging maar weet, dat mijn moederhart in die onmenselijk zware periode nog nooit zoveel hartzeer heeft gekend als in de weken voor de bevalling. De weken waarin we voor deze keuze kwamen te staan. In hoeverre is een zelfgekozen beëindiging van de zwangerschap nog een keuze, als je weet dat je kiest voor een toekomst vol donderwolken? Onwetend hoe donker de wegen en de paden zullen zijn, die jullie kindje en jullie gezin zullen moeten bewandelen. Nu ik deze woorden op papier zet raakt het mij opnieuw. Ik voel weer de gevoelens van onrecht, onmacht en de strijd tussen gevoel en verstand. Het gevoel van twee handen die mijn keel en hart in hun greep hebben. Het beklemmende en verstikkende gevoel, waardoor ademhalen niet meer zo vanzelfsprekend gaat. Het gevoel van intens hartzeer en groot verdriet. Het is de pijn die is ontstaan door te weten dat ik heb moeten beslissen over een mensenleven. Het leven van onze dochter. Dit gevoel gun ik niemand, maar dan ook echt niemand.
Dit voorgaande is een aanvulling op het verhaal van Esmee. Het verhaal dat ik in 2015 al aan het papier toevertrouwde in een blogpost. Avonden lang zat ik achter de laptop en schreef ik alles van me af. Het was een groot deel van mijn verwerkingsproces en ik had mijzelf als doel gesteld het verhaal van Esmee nogmaals te beleven en te beschrijven. Ik voelde aan alles dat ik dit moest doen, ik moest het doen voordat onze regenboogbaby geboren zou worden. Vergezeld met een goed gevulde tissue box (uiteindelijk werden het er wel meer) begon ik te schrijven. Ik was ontelbaar veel volgesnoten zakdoeken verder, toen het verhaal rond was. Het verhaal van het meisje dat zo gewenst was, maar dat geen gezond leven was gegund. Dat kleine mensje waar we afscheid van moesten nemen en waar we geen toekomst mee konden opbouwen.
Na lang twijfelen of ik het verhaal überhaupt met de wereld wilde delen, stuurde ik precies een jaar na de geboorte van Esmee mijn verhaal de digitale wereld in. Ik koos er uiteindelijk voor om dit wel te delen met de wereld, omdat ik vond dat Esmee niet vergeten mocht worden, omdat ik ouders in een soortgelijke situatie wilde laten weten dat ze niet alleen zijn. Maar ook omdat ik (onbekende) mensen uit de omgeving inzicht wilde geven in het proces van een soortgelijke strijd als de onze. Mijn verhaal was taboedoorbrekend en heeft veel mensen mogen raken, informeren en openen tot het delen van hun eigen verhaal. Ik ben daar heel erg trots op.
En nu, nu is het alweer 2021 en is er sinds 08 augustus 2014 ruim 6,5 jaar voorbijgegaan. Via Kids en Kurken deel ik opnieuw het verhaal van Esmee. Ik deel het met dezelfde beweegredenen en motivatie als 5 jaar geleden. Maar naast de oorspronkelijke tekst en de inhoud deel ik ook het verhaal dat volgde. De jaren ná het verlies van Esmee, maar ook de jaren met een vlindermeisje in ons hart en in ons gezin.
De vragen die ik in deze miniserie wil beantwoorden zijn onder andere vragen als, hoe kwamen wij door deze zware periode heen? Hoe ga ik om met de steeds verder wegrakende gevoelens, emoties en herinneringen? En welke plek neemt Esmee in, in ons hedendaagse leven en in ons gezin?
De komende weken zal ik beginnen met het delen van het oorspronkelijke verhaal. Heb jij ondertussen vragen of onderwerpen waar je meer over zou willen lezen of waar je wil dat ik meer over vertel? Laat mij of Kids en Kurken dat dan weten in een reactie of een bericht, dan kan ik kijken of ik jullie vragen of onderwerpen mee kan nemen in mijn miniserie.
Een jaar geleden werd jij geboren….
Lezen jullie met me mee?
Liefs,
CISKA
Mooi en knap dat je dit doet! Ik ga ook, binnenko, starten aan het schrijven voor kids en kurken. Wij hebben 2x (12/11/2015 & 16/10/2020) besloten de zwangerschap te beëindigen, in plaats van te gaan, voor hoe jij het mooi zegt, een toekomst van donderwolken. Ons meisje zou, achteraf, niet hebben overleefd, ons zoontje had minder heftige afwijkingen. Tussen deze 2 in, hebben we, gelukkig ook een heerlijke, gezonde, fantastische meid gekregen. Nu hopen we met heel ons hart, dat het na de miskraam die ik afgelopen maand ool nog heb gehad het nog 1x wil lukken en ons dan een net zo heerlijk kind als onze dochter gegund is.
Jeetje Michelle, ik lees nu net je verhaal. Ook heel moeilijk voor jullie zeg! Dat nieuwe wondertje is jullie enorm gegund! Wat een dapperheid en liefde 🧡
Schrijven hielp mij enorm! 💋 Ciska