Het klinkt zó zweverig vond ik altijd. ‘Leven in het nu’. Het woord mindfulness, nog erger! Toch kwam ik er tijdens het “volwassen worden”, geheel onverwachts mee in aanraking.
Angst
Toen wij net ons gezinnetje waren gestart, ik net moeder was geworden, begonnen er problemen te ontstaan met mijn schoonouders. Na velen verwoede pogingen is na een tijd toch het contact verbroken. Gelukkig zaten mijn man (destijds vriend) en ik samen op één lijn, maar makkelijk was het niet. Uiteindelijk was dit mijn trigger en ik raakte overspannen. Dit uitte zich voornamelijk tijdens mijn werk als secretaresse. Koffie rondbrengen, een taak die daar ook bij hoorde en die ik al jaren met plezier deed, werd in die periode werd dat lastiger. Mijn handen trilden, de kopjes op de schoteltjes rinkelden en ik ging er daardoor verschrikkelijk tegenop zien. Ik ontwikkelde een angst en had het idee dat iedereen me aanstaarde zodra ik weer zo zenuwachtig met rinkelende kopjes aan kwam lopen. Op een gegeven moment was het zo erg dat ik, wanneer er bezoek kwam, me badend in het zweet verschool in het toilet of in het keukentje wat zich achter (uit het zicht) bevond. Angst- en vluchtgedrag.
Al snel ging ik naar de huisarts en hij adviseerde me rust en daarbij het onderzoeken en aanpakken van de ontwikkelde angst. Hij stuurde me door naar de praktijkondersteuner en naar een maatschappelijk werkster. Hier kwam ik erachter dat ik écht met mezelf in de knoop zat. Mijn gevoel zei iets anders dan mijn handelen. “Ja Nicole, dit is nu volwassen worden”, zei mijn inmiddels overleden huisarts. Hij had het bij het rechte eind. Door de situatie met mijn schoonouders begon ik me op dat vlak te ontwikkelen. De temperamentvolle ik deed precies wat ze voelde. Op mijn werk daarentegen durfde ik dat in eerste instantie juist niet. Ik was een typisch gevalletje van “de goede vrede bewaren”. Tijdens deze periode ontdekte ik dat ik al een tijdje aan het overleven was in een omgeving die gewoon niet meer bij mij paste. Net als de manier van omgaan, die erin was geslopen, met mijn schoonouders. Thuis was ik veel te streng voor mezelf en zodoende schoot “Nicole” er eigenlijk helemaal bij in. Ik was mama, partner, dochter, vriendin, werknemer, collega, maar geen Nicole.
Focus op mezelf
Tijdens de gesprekken met de praktijkondersteuner en maatschappelijk werkster bespraken we wie ik eigenlijk ben. We pelden de spreekwoordelijke ui af. Hoe voelde IK me, zonder rekening te houden met anderen, hoe kon ik met deze ontwikkeling omgaan? Moest ik juist uit mijn comfort-zone stappen en eens iets anders proberen zoals de confrontatie aangaan en mijn mening laten horen, ook al vond ik dit heel spannend? Op dit punt in mijn leven had ik het zwaar. Ik kwam mezelf letterlijk tegen en deed mezelf geen deugd. Vanaf dat moment wist ik dat ik me meer moest focussen op mezelf. Ik kon er met mijn pet totaal niet bij hoe mensen bepaalde dingen konden doen, zeggen en lieten gebeuren, maar dit móést ik loslaten. Ik kon tenslotte de ander niet veranderen alleen mezelf en mijn reactie! Zo ging ik aan de slag met mezelf. Zogenaamde taarten met taartpunten maken van wat ik belangrijk vind in het leven én hoeveel tijd ik er daadwerkelijk aan besteed. Kwamen die twee taarten wel overeen? Nee dus. Ik leerde dat ik mede door mijn perfectionisme, tijdens stressperiodes, de lat verschrikkelijk (eigenlijk onhaalbaar) hoog legde voor mezelf. Dit moest dus veranderen. Tijd maken voor mezelf? Dat kende ik niet. Meende ik zelfs niet nodig te hebben, maar mijn lichaam probeerde me het tegenovergestelde duidelijk te maken. Ik liet mezelf opslokken door al mijn lijstjes die ik van mezelf af moest werken. Wat was mijn hobby eigenlijk? Wat deed ik graag en waar werd ik rustig van?
Mijn eerste paniekaanval
Ondertussen stopte ik met roken en raakte ik zwanger van Vikki. Deze zwangerschap verliep onverwachts wat gecompliceerder dan gehoopt. Mijn vader kreeg een depressie. Toen we na een tijdje voor de rust een weekje met mijn ouders op vakantie gingen, maakte ik voor het eerst kennis met een angst- en paniekaanval. Waar ik me op dat moment helemáál niet bewust van was. Wat gebeurde er toch allemaal? Het was heel heftig op dat moment, maar toch leerde ik in sneltreinvaart. Ik móést wel. Stoom afblazen, letterlijk. Zónder sigaret. Elke dag even stilstaan bij hoe ik me echt voelde, in stilte. Zonder kids, tv, telefoon en dergelijke. En het allerbelangrijkste: ik leerde voor mezelf opkomen en ging de confrontatie aan. Helaas werd deze verandering niet overal goed ontvangen, maar ik koos voor mezelf. Het is graag en anders niet, want ik én mijn mening doen er namelijk ook toe. De strakke planningen voor mezelf thuis probeerde ik te laten varen. Uiteindelijk zocht ik een andere baan en ik probeerde mezelf van de beste kant (de nieuwe volwassen kant) te laten zien met betrekking tot mijn schoonouders.
De vele angstaanvallen begonnen
Na verloop van tijd volgde de angstaanvallen zich heel snel op. Overal kreeg ik ze: op de fiets, het werk, in de winkel, bij vrienden en familie, maar ook rustig zittend op de bank of in bed. En dan uren aan één stuk, op en af. Zelf ’s nachts werd ik wakker, terwijl ik midden in een aanval zat. Het enige wat me hielp om de focus van de angst en het hyperventileren af te helpen was een koude douche. Ik ben écht een watje met koud water, dus geloof me, de nood is héél hoog als ik vrijwillig onder een koude douche ga staan. Dat heeft me wat nachten gekost. Ik ging er helemaal aan onderdoor! Na een bezoekje aan de huisarts werd ik doorgestuurd naar de psycholoog en mocht ik aan de antidepressiva. In eerste instantie wilde ik hier niets van weten. Ik ben niet zo’n medicijnen-persoon, liever niet dan wel. Maar één dag later zag ik geen andere uitweg. Ik ging voor de volle 100% samen met de psycholoog aan de slag, werken aan “mij”. Hoe zag ik mezelf? Wat zijn mijn goede en slechte eigenschappen? Hoe zou ik willen zijn en waarom ben ik dat dan niet? “Een tijger in poezenpak”, dat was ik. Met de nadruk op wás. Het heeft me veel tijd gekost om die Nicole te worden die ik vandaag de dag ben.
Ik zat tegen het plafond van de buikpijn
Kort daarna kreeg ik van het één op het andere uur ontzettend heftige buikpijn. Rechtsonder in mijn buik. Ik zat binnen no time tegen het plafond van de pijn. Ik werd opgehaald met de ambulance en kreeg uitgebreide echo’s, maar niets anders dan een darminfectie “konden ze ervan maken”. Na een paar dagen met medicatie was alle pijn net zo snel verdwenen als dat het gekomen was. Altijd vreemd gevonden dat er zo “weinig” aan de hand bleek te zijn, terwijl het zoveel pijn deed. Tot ik 4 maanden later, nadat ik van de antidepressiva af was, wéér last kreeg van mijn buik. Wederom rechtsonder. De huisarts heeft allerlei onderzoeken gedaan, medicatie uitgeprobeerd, maar niets hielp. Een paar maanden later werd ik 30 en liet ik het uitstrijkje voor het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker maken. Hier kwam na een paar maanden uit dat ik baarmoederhalskanker bleek te hebben, een tumor van 3,5 bij 3,5 centimeter! En dat terwijl ze me dus een half jaar eerder op de SEH grondig onderzocht hadden met de echo. Ik ben hier nooit echt boos om geweest. Dat heeft ook geen zin. Maar ik vind het wel bizar dat dat over het hoofd is gezien. Mijn gynaecoloog vertelde dat kanker (een tumor) niet is wat ze verwachten bij een 30-jarige patiënt die binnen wordt gebracht met hevige buikklachten en dat is ook wel zo natuurlijk. Ik geloof eigenlijk niet in toeval of andere zweverige dingen. Alleen achteraf gezien denk ik wel dat mijn lichaam een signaal af wilde geven. Dat er iets gaande was in mijn lichaam wat niet klopte…
Levenslessen
Alle lessen die ik had geleerd vóór de diagnose kwamen nu goed van pas en hielpen me echt relativeren. Mijn gynaecoloog vertelde dat ik na kanker geen angstaanval meer zou krijgen en dat klopte. Tijdens die periode keek ik de dood in de ogen en kon ik goed filteren wat en wie voor mij belangrijk waren. Ik probeerde me niet druk te maken om dingen waar ik toch geen grip op had of mensen die me meer energie kosten, dan ze me opleverden. Ik moest bouwen op mezelf, mijn kracht, mijn positiviteit en álles wat ik geleerd had. En dat deed ik! Vaak wordt ik verlegen van al die lieve, steunende, meelevende berichtjes die ik van jullie krijg. Dat ik zo sterk ben, een “power woman”. Nou dat zijn we allemaal hoor! Iedereen op zijn eigen manier. De gebeurtenissen in je leven vormen je tot de persoon die je nu bent. Ze maken je sterker en wijzer. Ook al zijn het soms ontzettende harde lessen. Wees trots op jezelf, want je mag er zijn, met al je goed een slechte eigenschappen, met een lach en een traan. Want je bent het waard! En ik? Ik doe ook maar wat… Ik probeer een zo leuk mogelijk leven te leiden met alle voor- en nadelen die kanker met zich meebrengt. Dat is namelijk het enige waar ik wél grip op heb!
Viva la Vida!
Liefs Nicole
