Ayla’s rechtervoetje is een klompvoetje. Vier dagen na haar geboorte starten we met het traject van het corrigeren van haar voetstand. De eerste afspraak in het ziekenhuis mogen we nog als beide ouders mee. De andere afspraken mag er helaas maar één ouder mee in verband met de coronamaatregelen. Tijdens de eerste afspraak in het ziekenhuis gaan ze kijken naar de ernst en gradatie van de stand van haar voetje. Als ze die hebben geconstateerd, zullen ze gelijk aan het corrigeerproces beginnen. De mate van de afwijking en de bewegelijkheid van de voet is per kind verschillend. Ze moeten dit eerst vaststellen, zodat ze kunnen aangeven wat het eindresultaat kan gaan worden. Volgens de kinderorthopeed is de klompvoet van Ayla geen ernstig geval, maar juist eentje met een milde gradatie. Haar voet wijst naar binnen als een komma, ook wel adductus genoemd. Daarna vertellen de artsen dat er wordt behandeld door middel van vier stappen:
- Corrigeren van de voetstand met gipsverband
- Doornemen van de achillespees
- De voet-abducie brace
- Dragen van de brace tot het vierde levensjaar.
Vlak daarna wordt haar voetje gelijk ingegipst in de eerste voetstand, ook wel spitsten genoemd. Ik vind het vooral op een “ballerina” voet lijken. Het gipsverband is warm. Ayla schrikt wel, omdat haar voet in deze stand wordt gehouden. Het gipsen vindt ze niet verkeerd en ze ontspant zo erg dat ze de behandeltafel onderpoept en -plast. Dit gebeurt vaker geven de artsen aan, en ze zijn er op voorbereid. Al snel kunnen we naar huis met onze meid. Het eerste gips zit er op. Volgende week mogen we terugkomen. Er zijn 6 afspraken vooruit gepland. Gemiddeld krijgt iemand met een klompvoetje 8 gipsjes. “We beginnen eerst met 6 en kijken dan verder”, wordt er gezegd. Beladen en moe komen we thuis. Onze kleine meid met een klein gipsje. We moeten haar goed temperaturen, want het gips wordt koud en is nat. Ook moet ze slapen met haar voetje omhoog. Het wassen van Ayla is niet gemakkelijk. Wij wassen haar maar één keer in de week in een badje. Voor de rest maken we haar schoon met een washandje. Ook moeten we opletten met poep en plas bij het witte gisp. Wij hebben het op de tweede dag al voor elkaar om het gips te voorzien van een mooie gele poepstreep.
Ayla’s tweede gipsje
Een week later gaat Tom alleen naar het ziekenhuis, zodat ik lekker even kan slapen of badderen. Met een tas vol spullen gaat Tom met Ayla op pad. Toch best gek, dat ik niet mee mag, dus vraag ik Tom om wel foto’s te maken. Dit blijkt nog een hele klus te zijn. Eerst wordt haar gips losgeknipt. Hierna moet Tom haar wegen (zonder gips), wassen, troosten en ook nog eens goed opletten wat er wordt gedaan of gezegd. Daarbij plast en poept Ayla haar eigen verschoonmatje onder. Al dat gerommel aan haar voetje (waar al langer gips om heen zit dan dat ze zonder is) vindt ze niet zo fijn. Bij thuiskomst knuffel ik de kleine goed. Toch best gek zo’n 1.5 uur zonder Tom en Ayla thuis. Het oude gipsje krijgen we mee naar huis. Ontzettend schattig en zó klein.
Gips nummer 3
Voor we het weten is de week alweer voorbij gevlogen en mogen we voor de derde keer naar het ziekenhuis. Deze keer ga ik mee, want na de ziekenhuisafspraak hebben we een andere afspraak buiten de deur. Ik moet helaas wel in de auto blijven zitten. Wij hebben ooit de keuze gemaakt dat Tom naar het ziekenhuis gaat. Hij heeft Ayla daar al twee keer in bad gedaan en ik vind dat toch best spannend. Het ziekenhuis helpt je er niet bij. In de auto kan ik dan kolven tot ze terug komen. Ik krijg gelijk allemaal foto’s doorgestuurd. Nadat het gips er af is, kan ik al goed zien dat het voetje in de stand van het gips staat. Een kleine ballerinavoet in een puntje, veel plooitjes en nog veel losse velletjes. Deze afspraak gaat een stuk gemoedelijker. Het los knippen van het gips vindt ze niet erg prettig, maar het water is op de juiste temperatuur, dus Ayla geniet van het badje. Hierna moeten ze nog even wachten op de gipsmeester. Zij zijn erg te spreken over haar voetje. Het is goed buigzaam en gaat de juiste kant op. Ze spreken zelfs van vervroegd haar achillespees klieven. Ze bekijken het echt week voor week. Dit keer gipsen ze haar voet iets meer naar buiten toe. Dat vindt ze niet zo fijn, want ze duwen haar voetje maximaal naar buiten. Dat haar voetje verder naar buiten staat, zie je duidelijk als je het oude gipsje er naast houdt.
De vierde keer gipsen
Bij haar vierde keer gipsen, kijken ze of ze al het spiertje kunnen klieven of dat ze het nog even uit gaan stellen. Ze hebben de keuze gemaakt om het de week erop te doen, omdat ze nog wat plooitjes in haar voetje heeft en die willen ze niet erger maken. Haar voetje wordt nog een keer in gegipst.
Gipsje nummer 5
Tom en ik komen tegelijk aan bij het ziekenhuis en hij neemt Ayla gelijk mee naar de gipskamer. Er zijn vandaag twee afspraken. Tijdens de eerste afspraak wordt haar gips er afgeknipt. Tom mag haar wassen. Tevens krijgt ze paracetamol en wordt haar hakje ingesmeerd met een crème die het plaatselijk verdooft. Daarna (1,5 uur later) zullen ze haar spiertje klieven. Bij deze handeling zullen we geen van beide zijn, omdat de ouders vaak omvallen of meer paniek hebben dan de kleine. Het is een korte ingreep. Daarna krijgt ze gips dat drie weken blijft zitten. Nu hebben ze haar voetje zo ver mogelijk naar buiten gezet. De spier moet langer worden. Zelf vinden we het er uit zien alsof de voet echt te ver naar buiten staat. Ayla is wat ontdaan, huilerig, maar ook moe. Voor haar is dit toch best pittig en een lange dag. Dus veel slapen en knuffelen de aankomende twee dagen. De artsen zeggen dat we moeten opletten op roodheid, want dan is er iets niet goed met de wond. Ze mag een zetpil als we aan haar merken dat ze veel pijn heeft. Ayla heeft het goed doorstaan.
Na deze drie weken gips, zal ze haar ponsetibrace krijgen. Ze hebben tijdens de afspraak haar voetjes gemeten en de juiste schoentjes besteld. Tom heeft de kleur gekozen: roze. Stiekem schaam ik me voor wat ik nu ga zeggen: Ik wilde graag de grijze. Deze passen beter bij haar kleding. Ik ben niet zo van het knalroze, dus ik was niet erg blij met deze beslissing. De dag erna bel ik naar het ziekenhuis om te vragen of we de roze schoentjes nog in het grijs kunnen bestellen. Helaas, dat kan niet meer. Ik heb pech. Binnen twee weken zijn ze binnen. Best wel knalroze, maar toch ergens een beetje schattig.
Het zesde gipsje
De drie weken vliegen weer voorbij en Tom gaat vandaag met de kleine naar het ziekenhuis. Stiekem verwacht ik dat ze binnen 45 minuten weer thuis zijn, maar het duurt ruim 1,5 uur. Bij thuiskomst zie ik een meisje met gips. De artsen zijn niet helemaal tevreden. Ayla heeft nog iets te veel plooien in haar voetje aan de buitenkant. Dit willen ze minderen, voordat ze haar brace gaat dragen. Ik ben ergens teleurgesteld, maar tegelijkertijd erg blij dat ze zo oplettend zijn en voor het beste resultaat gaan. In het begin hadden ze het ook over een gemiddelde van acht gipsjes. De zesde heeft ze nu, dus we mogen niet klagen. Ze beloven niets en bekijken het volgende week weer.
Eindelijk krijgt ze een brace
Deze week vliegt voorbij. Stiekem hopen we dat ze vandaag haar brace aan mag. Dit geeft ons het gevoel dat je verder gaat in het proces. Weer een stapje verder is gewoon fijn. We weten ook dat ze weer gips krijgt, als ze niet tevreden zijn. Vandaag ga ik mee, want na het ziekenhuis hebben we een afspraak bij de notaris. Er is nog steeds een één-ouder-beleid in het ziekenhuis, dus Tom gaat met haar naar de gipskamer. Terwijl ik beneden wacht en foto’s uitzoek van de eerste weken, staan ze met een half uur naast me. Ja hoor, de roze brace zit aan haar voeten. Ze doet het erg goed. Vanaf vandaag mag ze wennen aan de brace. Het is de bedoeling dat ze hem over een week ruim 23 uur per dag draagt. Eerst wat wennen. We gaan verder met ons nieuwe avontuur: Ayla en haar roze, stoere brace (snowboard).
JANNA
