Dinsdag vier februari was de zwartste dag uit ons leven… De gynaecoloog kon geen hartslag vinden bij onze voldragen baby. Ik schreef er een blog over.
We komen thuis. We leggen Elias in zijn ledikant in zijn eigen kamer. Wat ligt hij mooi en vredig. Dit is zijn thuis, lieve Elias, en dat zal het voor altijd blijven. Nadat we er klaar voor zijn, komen opa en oma kijken en de ooms en tantes. Het is heel emotioneel, maar ik ben ook trots om hem te laten zijn, hoe mooi hij is en te laten zien dat hij een echte vent is. Toen iedereen hem had gezien en hij gekoeld in zijn bedje lag, gingen Wessel en ik wat eten bij zijn ouders. Dat hadden wij nog niet gedaan sinds de bevalling. Als we uiteindelijk aan het eten zijn, smaakt het gewoon niet. Zoveel verdriet hebben we, dat we geen hap door onze keel krijgen. Na veel praten is het al weer half elf in de avond. Elin en Dex blijven nog een nachtje slapen bij opa en oma.
Wat doet het pijn
In onze slaapkamer wil ik het wiegje dat naast ons bed staat, gelijk weg hebben. Dit is te confronterend. Voordat ik ga slapen kijk ik nog even bij Elias. Wat doet het pijn dat hij daar zo stil ligt. Ik had liever gehad dat hij heel de nacht had gehuild. Wessel slaapt al snel. Ik heb er wat meer moeite mee. Ik ben doodmoe, maar ik blijf alles herbeleven en heel mijn lichaam zit vol met adrenaline. Ik heb zoveel gehuild, dat het letterlijk pijn doet. Ik zet de tv aan en ga om half twee slapen, waarna Wessel en ik om zes uur weer wakker zijn. Het liefste zou ik heel de dag onder de dekens willen liggen en niet opstaan.
We bespreken het afscheid van Elias
Om half negen komt de kraamzorg. Ik lig nog in bed en de kraamverzorgster en Wessel komen naar boven. We praten veel en de klik is er gelijk. Dit is de eerste keer voor de kraamverzorgster bij wie er een kindje stil geboren is. Dit vinden wij geen probleem en we geven aan dat zij mee mag huilen. Dat doen wij ook veel namelijk. Ik ga mezelf even opfrissen en de kraamverzorgster doet de controles bij mij. Lichamelijke gaat het goed. Ik ben een kraamvrouw, maar dit voelt zo onwerkelijk. Om tien uur komt de uitvaartverzorgster. Een hele lieve vrouw, ook voor haar is dit het jongste kindje. We bespreken alle praktische informatie: mandje of kistje, cremeren of begraven, dienst of geen dienst en dergelijke. Dit is erg heftig. Twee dagen ervoor was ik de kinderwagen nog in orde aan het maken en nu ben ik hier mee bezig. Bizar! We kiezen voor cremeren en geen dienst. Gewoon thuis afscheid nemen en taart eten met onze naaste familie. Hij is gewoon geboren en wij zijn super trots op hem! We willen geen kistje, maar een mandje. Wij kiezen voor een groen badstof mandje met ruitjes erin. In het mandje ligt een dekentje en een vlinder. De begrafenisondernemer geeft nog wat tips en komt morgen langs om alles nog eens door te spreken. Wessel gaat daarna naar de gemeente om Elias aan te geven. Hij heeft van te voren gebeld, zodat hij gelijk door kan lopen en in een aparte kamer kan gaan zitten.
De eerste ontmoeting met hun broertje
Wessel haalt Elin en Dex op om hun broertje te ontmoeten. Ik ben benieuwd hoe zij reageren op Elias. Zij zijn blij om mama en papa weer te zien, maar voelen aan alles dat er iets niet klopt. Wessel haalt Elias naar beneden in zijn armen. Elin en Dex vinden het heel spannend. Elin zegt: ‘Baby lippen au’. Elias zijn lippen zien wat zwart. Dex zegt alleen maar: ‘Baby, baby!’ Maar zij houden beiden wel afstand tot Elias. En dat is prima. We doen wat voor ons en de kinderen goed voelt. Niets forceren. Om één uur staat de fotograaf voor de deur om foto’s te komen maken van ons als gezin. Toevallig heeft hij bij ons op de verpleegkundige opleiding gezeten, waardoor het al snel vertrouwd voelt tussen ons en de fotograaf. Eerst gaan Wessel en ik naar Elias zijn slaapkamer om mooie foto’s te maken. Het is erg emotioneel. Normaal zijn wij niet van de fotoshoots, maar dit kan je maar één keer doen. Anders krijg je er spijt van, denk ik. Vervolgens gaan wij naar beneden om foto’s te maken met Elin en Dex. Omdat zij het allemaal wat spannend vinden, gaan wij aan de tafel een spelletje spelen, zodat wij ook mooie foto’s hebben met ons gezin. Zo had het moeten zijn, met ons gezin samen genieten. Maar het mocht niet zo zijn.
De kraamverzorgster gaat naar huis en de familie doet boodschappen voor ons, wat erg fijn is. Ik wil nu nog niet in de supermarkt lopen, dan word ik constant aangesproken. Vanmiddag krijgen wij visite en daarna proberen wij een hapje te eten. Wij krijgen nog steeds geen hap door onze keel. Nog steeds in een roes. Na het avondeten gaan Elin en Dex naar bed. Zij zijn kapot van al de visite en indrukken. Voordat zij naar bed gaan, zijn zij nog bij Elias zijn bedje gaan staan en hebben we de muziekmobiel aangezet voor Elias. Zij stonden te lachen en te zingen bij het bedje van hem. Zo bijzonder hoe kinderen er mee om gaan. Het liefst had ik gehad dat Elin en Dex zijn hele leven Elias toe zouden zingen in zijn bedje. Maar helaas, twee avonden kunnen Elin en Dex hem toezingen. Ik kan hier zo boos om worden! In de avond komen er vrienden langs. Wij vinden het erg fijn om veel visite te hebben, want wij zijn erg trots op Elias en willen hem aan iedereen laten zien. Elias wordt zelfs vastgehouden door de visite. Wat is hij knap! Hierna proberen we nog wat televisie te kijken. De televisie staat aan, maar het komt niet binnen. Wij proberen op tijd te gaan slapen, maar dat is moeilijk met zoveel verdriet. Hoe kan dit toch gebeurd zijn? Ik mort deze nacht overleven en weer wakker worden met het lege gevoel.
Slaap zacht lieve Elias.
LIEKE
