Het is donderdag 14 november 2019… Een uur of 6 in de ochtend. Ik lig in onze slaapkamer in ons nieuwe huis. We wonen er nu pak en beet een maand. Van een appartement zijn we naar een echt grote mensen huis verhuisd. Toen ik op kamers woonde, deelde ik de keuken en badkamer met mijn huisgenoten. De volgende stap was het verhuizen naar een studio. Ik had ineens een eigen badkamer! Toen ik mijn eigen appartementje kocht in Utrecht kreeg ik ineens een gang. Jeetje, wat voelde dat al volwassen. Een echte gang met een kapstok. En nu wonen we in een echt grote mensen huis! Eentje met een trap! Twee trappen zelfs. Ineens kan ik zeggen: ‘Ik ga even naar boven!’ Ik lig dus wakker. En ben al een tijdje tegen mezelf aan het praten over dat ik nog even moet proberen te slapen. Maar ja, ik ken mezelf langer dan vandaag… Ik heb nooit kunnen uitslapen en als ik eenmaal wakker ben, dan zit opnieuw inslapen er ook echt niet in. Daarbij heb ik me al twee dagen ingehouden om niet al een zwangerschapstest te doen. Dat zou namelijk echt nog wat te vroeg zijn. Maar vandaag mag ik dan van mezelf een test doen. Nog steeds is het erg vroeg, dus ik zeg een paar keer tegen mijzelf dat de kans erg groot is dat er toch nog niks te zien zal zijn. Dat ik niet teleurgesteld moet zijn als er niet twee streepjes op de test verschijnen. Maar goed, dat kan ik wel bedenken, maar die teleurstelling zal hoe dan ook komen. Aan de andere kant heb ik een goed gevoel over deze ronde. Ik heb het zelfs uitgesproken tegen mijn zus. Oké, omdat ik bang was het te jinxen heb ik een paar dagen geleden toch maar gezegd dat ik niet meer denk dat het raak is. Stiekem, heb ik er wel een goed gevoel over… Ik stap dus maar uit bed, Farley is nog in diepe slaap. Ik doe de test en terwijl ik aan het wachten ben (full focus hou ik mijn blik op de test gericht) denk ik na over hoe ik het Farley zou vertellen. Je ziet wel eens van die hele ontroerende onthullingsfilmpjes waarbij een nietsvermoedende man dan ineens wordt verrast met ‘You are going to be a dad!’. De tranen schieten al in mijn ogen als ik erover nadenk dat ik Farley op zo’n manier verras. Ik knipper met mijn ogen, want het staren naar die test maakt dat ik niet meer scherp kan zien. Zie ik nou… Ja echt! Ik zie een tweede streepje! Zó licht… Maar ja, toch? Ja! Ik vergeet alle manieren waarop ik Farley zou kunnen verassen met het nieuws en ren terug de slaapkamer in. ‘Ik zie twee strepen!’, gil ik.
Ruim een jaar geleden. De dag dat ik een positieve test in handen had van Nola. Dat we na een miskraam weer een sprankje hoop kregen en onze hoofden werden gevuld met dromen en verwachtingen. Nu ruim een jaar later… De aftrap van het eerste jaar met én zonder Nola.
Oktober was de start van de telling van de 283 dagen dat ze in mijn buik zat.
November was de maand dat we achter het bestaan van nieuw leven kwamen met een positieve test.
December was de maand waarin we proostten op een nieuw neefje of nichtje erbij aan de kersttafel in 2020. Wat zou 2020 een fantastisch jaar worden!
Januari was de maand waarin we de termijnecho hadden én hoorden dat we een meisje zouden krijgen!
Februari was de maand dat ik zwanger was op wintersport. Dat het niet verantwoord was om, met mijn amateuristische niveau, te gaan skiën. Dat ik met mijn zus en pasgeboren nichtje dus maar veel ging wandelen en we het hadden over hoe het straks zou zijn met nog een nichtje erbij en hoe ze samen zouden opgroeien met 8 maanden leeftijdsverschil.
Maart was de maand dat we een prachtige 20 weken echo hadden en ons meisje lag te duimen voor de foto.
April was de maand dat we nog met zijn tweetjes op babymoon naar Ibiza zouden gaan, maar wat we maar hebben verzet naar september vanwege Corona. Hoe leuk, dan zouden we met zijn drietjes gaan als afsluiting van mijn verlof.
Mei was de maand van mijn verjaardag en de verrassingszwangerschapsshoot met 33 weken.
Juni was de maand waarin ik mijn coronaproof babyshower had en de maand waarin ik met verlof ging.
Juli was de maand van de uitgerekende datum en 3 dagen later Nola’s geboorte. Waar 28 juli altijd haar jaardag zal zijn, want verjaren zal ze niet meer doen.
Augustus is de maand van het Ronald McDonald, de NICU, een stervende Nola op Farleys verjaardag en 3 dagen na zijn verjaardag haar overlijden. En natuurlijk, haar uitvaart.
September is de maand dat we met zijn drietjes naar Ibiza zouden gaan. Wat we, niet eens alleen vanwege Corona, weer hebben moeten annuleren.
Het eerste jaar met en zonder Nola. Elke maand is er wel een herinnering of moment die met haar in verbinding staat. Elke maand een moment vol liefde, maar ook verdriet. Waar het een jaar geleden een moment was van hoop en verwachting is dat nu vervuld met liefde, verdriet en gemis. Hoe anders had het moeten gaan…Tijd heeft nog nooit zo’n betekenis gehad als sinds het begin van de zwangerschap, en misschien wordt dat ook wel nooit meer anders. Elke dinsdag denk ik: ‘Nu was ze … weken oud geweest’. Elke 28e van de maand denk ik: ‘Nu was ze … maanden geweest’. Elke zaterdag denk ik: ‘Alweer zoveel weken sinds ze is gestorven. Elke 15e van de maand denk ik: ‘Alweer … maanden sinds ze is overleden. Elke woensdag denk ik: ‘Zoveel weken geleden sinds de uitvaart. Elke 19e van de maand denk ik: ‘Alweer … maanden geleden dat we haar hebben begraven’. Ik had al gelezen over hoe confronterend vooral het eerste jaar zou worden, maar kon me daar nog niet echt een voorstelling bij maken. Nu snap ik ineens waarom het eerste jaar zo confronterend is en nog gaat zijn. Elke maand herinneringen aan waar we vorig jaar stonden. De blijdschap, de verwachting… De frustratie en het verdriet van hoe ik graag ik mezelf een jaar geleden iets had kunnen influisteren. Dat ik mezelf kon duidelijk maken eerder in te grijpen. Erop staan dat ze Nola, zonder enige aanleiding, eerder hadden gehaald. Kon ik mezelf maar op alle momenten van zorgeloosheid iets hebben duidelijk gemaakt zodat de uitkomst nu anders was geweest en ik niet vandaag deze blog had geschreven maar met een vrolijk en spekkig meisje van 15 weken had kunnen knuffelen.
MEIKE
