Het eerste deel van mijn bevalling heb ik eerder geschreven. Hieronder staat deel 2.
Toen de familie was vertrokken, wilde ik gaan douchen. Mijn gevoel zei dat ik daar wel van zou opknappen. Het was ondertussen 23.00 uur. De verpleegster zei dat ik nog even moest wachten. Ondertussen werd ik niet goed van de pijn. Het voelde alsof er een flink gezwel op mijn linkerbil zat. Dit bleek trouwens ook zo te zijn. Uiteindelijk kwam de verpleegkundige rond 23.15 uur terug om me te helpen met douchen. Ze hielp me het bed uit richting de douche. Op de vloer liet ik een heel bloedspoor achter. Daarvoor excuseerde ik me, omdat ze dat moesten opruimen. Marc zat ondertussen als trotse papa met Sam op zijn schoot. Ik stond onder de douche en de pijn die ik daar beneden voelde, is bijna niet te beschrijven. Ik had gedacht dat het klaar zou zijn met de pijn nadat Sam eruit was, maar dat was helaas niet het geval. De verpleegster vroeg me diverse keren of het wel goed met me ging. Ik voelde me onstabiel, maar dat gaf ik niet toe. Nadat mijn haren gewassen waren, pakte ik de douchekop om mijn vagina mee af te spoelen. Ineens voelde ik me heel slecht. Ik wilde de douchekop terug in de houder plaatsen en de kraan wat kouder zetten. Dat is niet gelukt. De douchekop viel en ik viel erachteraan. Net op het moment dat de verpleegkundige even de badkamer uit was en Marc nog steeds met Sam op schoot zat. Hij zag het gebeuren, maar kon niks doen. Binnen een mum van tijd stond heel de badkamer vol met mensen. Ik werd afgedroogd en vluchtig aangekleed. Het bed werd naar de deur gereden en met vier man hielpen ze me terug in het bed. Daar viel ik nog eens kort even weg.
Het beschuitje met roze muisjes dat ze eerder die avond hadden gebracht, besloot ik maar op te eten. Ik had tussen de middag alleen een broodje met kaas gegeten. Verder niets. Daarnaast was ik al een tijdje wakker en had ik toch een flinke inspanning geleverd. Misschien ook niet zo gek dat het even iets teveel werd. Naast de pijn ‘down under’, kwam daar ook nog eens de pijn van de val bij. Ik voelde al een flinke blauwe plek aan de onderkant van mijn bovenarm opkomen en ook aan de zijkant van mijn bovenbeen. Sam werd in haar bedje gelegd en het was tijd om aan de nacht te beginnen. Marc lag op het bankje naast mij en was zo vertrokken. Ik vertrok nergens naartoe. Ik wist niet eens hoe ik moest liggen of zitten om maar iets te doen de pijn te verlichten. Ik werd gek! En ik kreeg al serieuze pijnstillers, maar die deden hun werk nog niet.
Het plassen lukte mij niet meer
Om 02.00 uur riep ik de verpleegkundige op. De nachtverpleegster was echt onwijs lief. Ik had hulp nodig om naar de wc te gaan en ik wilde Marc niet wakker maken. Ik moest (van de verpleegkundige) plassen, anders zou ik een katheter krijgen. Ze liet de kraan lopen en gaf me een beker met lauwwarm water om erbij te gieten tijdens het plassen. Maar er kwam geen druppeltje plas uit. De boel was zo gigantisch opgezwollen. Ik vroeg of ik even onder de douche mocht proberen. Helaas haalde dat ook niks uit. Ze ze: ‘Als je voor 4.00 uur niet plast, moet ik een katheter zetten’. Ik schrok: “Oh help, dat wil ik echt niet.
Het plaatsen van een katheter
Toen ik later weer terug in bed lag, kwam er ineens een schuldgevoel opzetten. Ik heb een prachtig wondertje naast me liggen en ik heb nog niet eens van haar kunnen genieten, zoveel ben ik met mezelf en de pijn bezig. Voorzichtig riep ik Marc om te vragen of hij haar bij me wilde leggen. Zo’n driekwartier hield ik het vol om dat heerlijke bundeltje bij me te houden. Volgens mij was ik zelfs nog even een klein beetje weggedommeld. Marc sliep alweer. Ik riep de verpleegkundige om te vragen of ze Sam wilde terugleggen en om me nogmaals te helpen naar de wc te gaan. Het lukte weer niet. Toen ik vroeg of ik het nog eens onder de douche mocht proberen, zei de verpleegster: ‘Als het nu niet lukt, gaat het straks ook niet lukken. Je hebt genoeg geprobeerd. We gaan je blaas legen met een katheter.’ Wat moet dat moet, maar jeetje wat baalde ik hiervan zeg. Ze ging de spulletjes halen en kwam niet veel later terug. Met zo’n opgezwollen vagina, was het echt geen pretje. De blaas was snel weer leeg. Ze gaf aan dat als ik binnen de komende zes uur nog steeds niet kon plassen, ik dan waarschijnlijk een blijvende katheter zou krijgen. En dat de kans dan ook groot was dat ik nog een nachtje moest blijven.
Naar huis
Tegen de ochtend begonnen de pijnstillers eindelijk te werken en kon ik een houding vinden waarin ik geen pijn voelde. Het was een hectische ochtend. Mijn andere zus en haar gezin, mijn beste vriendin en Marc zijn tweelingbroer kwamen naar Sam kijken. Tussendoor kreeg ik ook allerlei controles, moest ik Sam voeden en kwam de kinderarts Sam nakijken, omdat ze met haar schouder wat klem had gezeten. De gynaecoloog kwam naar mijn vagina kijken. Kortom een hele drukke ochtend. Ineens voelde ik dat ik moest plassen. Ik vroeg Marc of hij me naar de wc kon helpen. Ik was nog niet uitgesproken of ik zei: ‘Oh, laat maar, ik plas al in mijn broek’. De nieuwe verpleegkundige hielp me naar de wc. Blijkbaar had ik helemaal niet in mijn broek geplast, maar voelde het alleen zo. Heel vreemd. Toen kwam er op de wc eindelijk een druppel uit! Heel enthousiast zei de verpleegster dat ik geplast had. Ik zweeg maar over het feit dat het heel weinig was, want ik had dus echt geen zin om nog langer te blijven. Ik wilde graag naar huis. We kregen nog een maaltijd en rond een uurtje of 13.30 uur mochten we naar huis. Joepie!
Wat gek om ineens in de auto te zitten met je baby op de achterbank. Thuis aangekomen stond mijn zelfgemaakte geboortebord al in de tuin en was het hele huis versierd. Dat had Marc geregeld met zijn broer. Super lief en een echte verrassing.
Dan kom je thuis na de bevalling en jah wat dan. We zaten nog maar net op de bank of mijn ouders stonden al aan de deur. Zij waren een rondje fietsen en kwamen ‘toevallig’ langsgereden. Ze kregen beschuit met muisjes en een kopje koffie. Niet veel later stond ook de kraamhulp voor de deur. We werden op weg geholpen om de eerste nacht alleen door te komen. Althans Marc kreeg voornamelijk instructies, want zo mobiel was ik nog niet. De eerste twee dagen gingen nog wel. De kraamhulp vond de schade zelfs verbazend weinig. Na die dagen ging ik serieus achteruit. Ik at bijna niets en bleef boven, omdat ik ertegenop zag om naar beneden te gaan. Vier dagen na de bevalling hadden we een extra controle in het ziekenhuis bij de gynaecoloog. Omdat we nog even op haar moesten wachten, kwam de verloskundige die ons had opgestart even kijken. Volgens mij schrokken ze allemaal nogal van mijn vagina. Ik kreeg te horen dat het tijd nodig had om te herstellen, maar dat het wel goed zou komen. Marc vroeg aan de gynaecoloog of ze me nog sterkere pijnstillers kon voorschrijven. Hij vond dat ik erg achteruit ging en zag dat ik steeds meer pijn had. Aangezien ik borstvoeding gaf, was dat nog niet zo makkelijk om me iets voor te schrijven. Mijn nachtkastje lag al vol met medicijnen. Toch kreeg ik nog iets sterkers dat ik alleen moest gebruiken als het ècht niet ging. Uiteindelijk heb ik daar twee pilletjes van gepakt. Weer een paar dagen later belde ik mijn zus en kon ik even niet meer stoppen met huilen. Ik was de pijn zo beu en er was nog niks van verlichting. Ik kon Sam zelf amper uit haar wiegje pakken, omdat ik twee handen nodig had om mezelf weer te laten zitten.
Gelukkig ging het een week na de bevalling, iets beter. We wandelden zelfs een rondje buiten (lees: tot het eind van de straat en terug, zo’n 40 meter in totaal). En zo ging het iedere dag een beetje beter en kon het genieten van ons mooie wondertje Sam eindelijk echt beginnen.
HANNE
