Onderweg naar huis was er een ijzige stilte en niets onderbrak dat, behalve een fijn melodietje van de radio. Josh probeerde meerdere malen contact met mij te leggen. Eerst zijn hand die de mijne pakte, maar ik trok mijn hand weg. Zijn ogen die bij het stoplicht vluchtig mijn ogen zochten in een poging om mij te kunnen lezen. De rit die normaal maar kort was, leek een eeuwigheid te duren. Ik voelde mij vies, gebruikt en mij enorm in de zeik genomen. Want ik was verliefd. Zo vreselijk verliefd geworden op deze man die mij de mooiste vrouw op aarde deed laten voelen. Hij had een vrouw en kinderen. Ja, een compleet gezin. Ik kon alleen maar huilen. Huilen, want hij had totaal niet nagedacht over mij als persoon, of wat dit met mij als persoon kon doen. Hij had alleen maar aan zichzelf gedacht en wat hij wilde. Thuis aangekomen stapte ik uit en ben ik letterlijk naar binnen gerend zonder iets te zeggen of ook maar een blik naar hem te werpen. Weg van hem en zijn vieze spelletjes.
De dag erna
Mijn telefoon ging. Het was Josh en ik besloot op te nemen. Hij wilde het uitleggen. Alles uitleggen. Ik besloot op zijn uitnodiging in te gaan en hem alles uit te laten leggen, want net als zoveel vrouwen trapte ik in zijn mooie verhaal. Zijn relatie was oke, maar er miste iets en dat was de spanning en de seks. Door mij te leren kennen realiseerde hij dat zijn relatie helemaal niet zo goed was en kreeg hij net als ik veel meer gevoels. En dat was nooit zijn bedoeling geweest. Want hij heeft mij nooit pijn willen doen… De middag duurde lang en hij praatte veel. Over van alles en nog wat. Maar vooral over hoe nu verder. Want hij had een gezin en ik was alleen. Tegen al mijn verwachtingen in bleven we elkaar zien. Iets waar mijn nekharen nu nog steeds van overeind staan als ik eraan denk. Ik was zo naïf. Dom zelfs, dat ik in zijn praatjes was getrapt en hem op zijn woord geloofde. Hoe kon dat?! Dit was namelijk een ramp scenario dat je zo ontzettend vaak hoorde. Maar geloof mij, als je er zelf in zit dan lijkt het ineens niet meer over jouw situatie te gaan en wil je zelf ondervinden wat het allemaal te betekenen heeft.
Maanden gingen voorbij
De weken vlogen voorbij en we zagen elkaar nog steeds. Maar wat niet veranderde was onze situatie. Wij bleven elkaar zien, maar onze omgeving zag ons niet. Zelfs niet mijn vriendinnen. Zij vroegen zich af waar ik mee bezig was en waarom ik een man bleef zien die thuis een vrouw en kinderen had. Waren het beloften, waren het zijn makkelijke praatjes. Er zou verandering komen volgens hem. En snel. Dat bleef hij zeggen. En ik hield mij vast aan die woorden, want alles wat ik wilde was meer met hem. Meer dan wat we nu hadden. Ik wilde het van de daken afschreeuwen hoeveel ik van deze man hield. Ik wilde van de daken afschreeuwen dat ik een toekomst met hem wilde. Ik wilde de hele mikmak. Samenwonen, trouwen, kinderen. Er zijn zelfs momenten geweest dat ik te laat mijn menstruatie kreeg, maar alle drie de keren waren vals alarm. En hoewel het goed was dat het vals alarm was, hoopte ik stiekem iedere keer weer dat het wel raak was. Waarom? Omdat iets in mij zei dat hij dan wellicht wel voor de volle 100% voor mij had gekozen en zijn vrouw zou hebben verlaten voor mij. Maar nee, dat moment zou nooit komen.
Afscheid
Er kwam een moment dat ik dit alles zo vreselijk zat werd. We kregen er steeds vaker discussies over en wanneer ik hem het hardst nodig had, was hij er niet. Hij was dan daar, bij zijn vrouw. Tenminste, dat dacht ik. Via via kreeg ik te horen dat ik niet zijn enigste walletje was en dat hij er nog veel meer dames op nahield. Met een enorme brok in mijn keel heb ik hem uit mijn leven gezet. Voor het eerst had hij mij meegenomen naar ene restaurant in het oprnbaar. We waren beide netjes gekleed en het leek een sprookje. We hadden daar afgesproken, want ik ging nu de keus maken het voortaan zonder hem in mijn leven te gaan doen, zo ook het reizen naar de locatie. Zijn blik toen hij mij die avond voor het eerst zag, zal ik niet snel meer vergeten. Heel even twijfelde ik op dat moment. Want zpu eigenlijk een oprechte geliefde naar zijn vrouw kijken. Vol trots en bewondering. Hij bood mij zijn arm en we liepen samen naar “onze” tafel en het gezelschap dat op ons zat te wachten. Ik voelde mij speciaal en geliefd op dat moment. Hij kon zijn ogen niet van mij af houden en hij overspoelde mij met zoveel lieve en fijne woorden, dat de twijfel eigenlijk alleen maar groter werd. Tot daar de serveerster kwam en ons gevraagd werd hoe wij elkaar hadden leren kennen. “Dat is eigenlijk best een grappig verhaal. Deze man was op zoek naar spanning. Hij realiseerde zich niet wat hij de rest van zijn leven aan zijn arm had kunnen hebben, dat van onschatbare waarde is.” Ik ben opgestapt en ik heb hem daar laten zitten. Alles wat met hem te maken had heb ik geblokkeerd en in de kliko gegooid.
THE END
JANE DOE
