Ik durf mijn kindje geen onbekend eten meer te geven

Eind 2018 heb ik eindelijk mijn moedergevoel gevolgd

Had ik dat al maar veel eerder gedaan! Annelou deed het helemaal niet goed met de vaste voeding die ze kreeg. Sommige dagen gaven we haar, om tot rust te komen, een flesje van haar koemelkvrije melk. Sommige van die dagen sliep ze goed, andere niet. Tot ik er een patroon in begon te herkennen.  

Maandenlang ging ik naar bed met de gedachte dat ik binnen enkele uren weer wakker zou worden door het gekrijs van mijn dochter

Ik zou haar dan mee naar beneden nemen, zij zou een fles weigeren, maar er was duidelijk dat ze ergens last van had. Elke nacht opnieuw waren we niet één kort moment wakker, maar enkele uren. Enkele uren, midden in de nacht. Ik wilde haar pijn wegnemen, want dat bleek ze te hebben. Ze had pijn in haar buik, darmkrampen, jeuk en ze was misselijk. Ik zag aan haar dat ze het liefst gewoon terug zou willen gaan slapen, maar het lukte haar niet.

Tot op een zekere dag in december

Ik besloot bewust geen fruit meer te geven en gaf haar twee keer groente. Annelou sliep sindsdien elke nacht opnieuw als een roosje! Ze groeide, ze bloeide, ze was gelukkig en kwam aan. Al meer dan een halve kilo was ze op één maand aangekomen, een serieuze inhaalbeweging als je het mij zegt! Zeker na drie maanden dobberen rond de 8 kilogram. Annelou, het meisje dat jullie dus uit mijn vorige blog kenden als een minimensje dat vaste voeding associeerde met slechte dingen, was anders! Oké, ze durfde nog steeds niet alles te eten, maar dat kon ik ook niet verlangen van haar. Zo at ze nog steeds volledig gepureerde groenten en maar af en toe durfde ze eens iets in haar mond te steken om te proeven! We waren ondertussen ook al een maand verder en op haar eigen ritme overwon ze haar eigen angsten wel. Wat was ik trots op haar! 

Maar nu …

Annelou had een goede start gemaakt in 2019. Af en toe had ze weer wat lastige nachten, omdat ze te veel krampenmakers (broccoli, bloemkool, boontjes) at, of vis kreeg (waar ze duidelijk allergisch voor is). Even een kleine terugval, maar hup, ze kroop figuurlijk weer recht en ging weer door! Nu is het aan mij om haar voorbeeld te volgen, al vind ik dit best héél erg lastig. Ik heb een duidelijke mail gestuurd naar de crèche zodat ze duidelijk weten wat ze wel mogen geven, beperkt kunnen geven en niet mogen geven. Ook heb ik er een lijst bijgezet van groente, koolhydraatbronnen en vlees dat ik wil proberen bij haar. Want laat ik eerlijk zijn met mezelf, ik ben soms mijn eigen spelbreker op dat vlak. Dus als zij het doen, dan moet ik enkel maar controleren. Begrijp jij dat? Ik wel, maar niet iedereen in elk geval. En dat begrijp ik dan weer niet. Ik probeer namelijk echt mijn best te doen om vooruit te gaan, om er vertrouwen in te hebben dat alles wat ik haar nu geef ‘gewoon’ goed zal gaan. Maar eerlijk gezegd, ik ben nog gebroken en zit vol met angst! Gebroken van binnen, diep in mijn hart, van altijd maar die pijn te zien in haar ogen. Die angst wanneer anderen haar iets te eten willen geven of zelfs van mij, als haar mama. Je zou toch denken dat je kind de dingen, die jij als mama geeft, toch gewoonweg vertrouwt?! Maar dit is niet zo. En daar heb ik het moeilijk mee.

Er heerst momenteel zoveel angst in mij om verder te gaan en nieuwe dingen uit te proberen

Ik heb tijd nodig om die beelden, die voor altijd geprent staan in mijn geheugen, te verwerken en te relativeren. Ik heb tijd nodig om nieuwe moed te vinden. Want ook al ben ik tien keer naar de winkel gegaan en heb ik al tien keer iets nieuws voor haar meegebracht, die stap voor mij, om het haar ook effectief te geven, is nu gewoon te groot. Dus ik zal ook niet te streng zijn op mezelf, want ik probeer het. Ja, ik probeer echt, maar het is moeilijker dan ik had gedacht! Ik kan dus alleen maar hopen, dat met de hulp van anderen, de verwerking iets sneller gaat en de angsten verdwijnen. Ik wil me voornemen te vertrouwen op het feit dat alles goed komt. Dat niet alles wat ‘nieuw’ is voor haar, haar pijn zal geven. Want ze moet vooruit en dat zal ze ook doen, en wel met mijn hulp! Ik wil haar houvast zijn en ik wil tonen dat ze vertrouwen kan hebben in alles wat ik en anderen geven aan haar om te eten.

Geef me dus wat tijd, zeg ik nu tegen de mensen, geef me ‘gewoon’ wat tijd

Niet gemakkelijk … Maar zodra ik zal zien dat alles goed is gekomen, weet ik dat we die tijd nodig hadden en het ons heeft geholpen en verder heeft gebracht in het leven. 

En aan mijn lieve Annelou, geen woorden kunnen beschrijven hoe trots ik nu al op jou ben! Je bent, samen met je broer, mijn grootste rots in de branding want elke glimlach, elke blik, elke hap en elke nacht heeft mij nu al dichter gebracht bij het punt dat ik mijn nieuwe (eetbare en betrouwbare) voornemens zal behalen dit jaar, ik hou van jullie! 

CINDY