In mijn vorige blog besprak ik de in mijn ogen de paradoxale weg van herstel van een depressie. Ik schreef dat het een weg was vol pieken en dalen. Nou dat heb ik wel weer geweten. Niet alleen ik helaas, juist mijn omgeving merkte het eerder op dan ik.
Via via las ik ergens over iemand die zelf had kunnen stoppen met de medicatie, antidepressiva, die ik ook voorgeschreven kreeg van de psychiater vanwege mijn depressie. Dit was al twee jaar geleden en vanwege de falende geestelijke gezondheidszorg had ik geen begeleiding meer. Waar ik een jaar geleden aan de bel trok was ik op dat moment geen steek verder gekomen. Uit een soort van rebellie en misplaatste euforie besloot ik mijn medicatie dan ook af te bouwen. Immers ik kon het allemaal zelf wel én niemand wilde me helpen dus dan is er eigenlijk ook niets aan de hand, toch?! Ik ben gewoon een aansteller en ik moet gewoon maar even normaal doen net zoals de rest.
Nou dat hebben we geweten. Ik had het zelf niet eens zo erg door dat ik weer af gleed. Het afbouwen ging prima, voorheen was het zo dat als ik mijn medicijnen één dag was vergeten ik stond te trillend en angstig in een hoekje zat, maar nu kon ik al dagen zonder. Dus ik dacht dat alles in orde was. Maar dat was dus niet zo. Ik was prikkelbaar, chagrijnig en eigenlijk gewoon niet te doen. De bom barstte op een gegeven moment en ik realiseerde me dat ik echt een nieuw dieptepunt had bereikt. Uren lag ik huilend en uitgeput in bed. Alles was weer terug. Twee jaar na de diagnose depressie te hebben gekregen en één jaar nadat ik opnieuw aan de bel trok, niemand die mij kon helpen, of wilde helpen, of tijd had of de ernst in zag. Dat deed echt pijn. Wat had ik in die tijd dan in godsnaam voor elkaar gekregen? Niets. Waartoe heeft alle shit geleid, naar hetzelfde punt. Was dit mijn toekomst, moet ik mij altijd zo blijven voelen en die strijd in mijn hoofd voeren?
Mijn huisarts had op korte termijn geen tijd voor mij, maar de huisarts in opleiding gelukkig wel. Ook een jonge moeder die mij heel verbaasd aankeek dat ik geen begeleiding had en me heel duidelijk maakte dat zelf stoppen met antidepressiva hartstikke dom is. Ik moest weer opbouwen en met kleinere stappen dan de eerste keer. Daardoor had ik helemaal geen last van de bijwerkingen die ik de keer daarvoor wel had. En nu, anderhalve maand later realiseer ik mij dat ik gelukkiger lijk te zijn dan ooit. Ik geniet van mijn kinderen, heb veel meer geduld, kijk weer naar de toekomst en heb hoop. Als ik ervoor kon tekenen dat ik mij altijd zo zou voelen dan zou ik dat meteen doen. De pijn dat je je realiseert dat de járen ervoor dus niet zo optimaal of hoop- en liefdevol zijn geweest is best stevig. En confronterend. Ik heb geaccepteerd dat deze medicijnen iets zijn wat ik nodig heb en dat zij mij helpen een beter mens te zijn. Makkelijker in de omgang omdat je innerlijke strijd lang niet meer zo hevig is. Rustiger omdat je hoofd minder vol zit. Nee, ik ben een moeder en ik doe mijn best. Mijn medicijnen en het feit dat ik ze nodig heb zie ik niet meer als een zwakte of falen, het hoort bij mij. En dat maakt mij een betere moeder, een moeder zoals ik wil zijn. En blijven.
Liefs,
LOUKIE (klik hier voor haar Instagram)
