Zaterdag 29 augustus 2020
Voor het eerst sinds deze zwangerschap een slechte nacht gemaakt. Zouden dit nou voorweeën zijn? Ik herken de krampen niet vanuit de zwangerschappen van Florian (2014) of Olivier (2018). Sowieso is deze zwangerschap erg makkelijk verlopen. Nagenoeg geen klachten gehad. Dat was met Olivier wel anders. Daar begonnen de bekkenproblemen met 21 weken. Ik belandde bijna in het ziekenhuis door een flinke griep die 3 weken aanhield. Acht weken na de bevalling kwam ik alsnog in het ziekenhuis terecht met een restje longontsteking.
Ik begin wat te timen maar er zit niet echt regelmaat in. Even met de auto het dorp in om brood te halen blijkt al een beste opgave. Met de lunch worden er pannenkoeken gebakken en schuiven m’n schoonouders aan. Daarna maar even m’n bed in, in de hoop dat het wat afzakt. De verloskundige had ik appje gestuurd of dit voorweeën zouden kunnen zijn en ze besluit aan het einde van de middag even langs te komen. De baarmoedermond blijkt al mooi te zijn verweekt, maar van ontsluiting is nog geen sprake. Ik neem haar advies van harte aan om even in bad te gaan en daarna met twee paracetamol te gaan slapen en mochten de weeën toch terugkomen met regelmaat: bellen!
Zondag 30 augustus 2020
Om 07:00 uur staat Olivier bij me. Ik merk dat ik goed heb geslapen en besluit met hem naar beneden te gaan zodat Florian kan uitslapen. Niet veel later komt ook Florian naar beneden en zitten we gezellig te ontbijten voor de televisie. In de loop van ochtend gaat het toch weer rommelen. Ik begin wat te timen, maar veel regelmaat zit er niet in, ondanks dat ze wel 40-50 seconden aanhouden. ‘s Middags duik ik weer m’n bed in, maar ik kan niet slapen. Robin gaat met de jongens even op visite, zodat ik rust heb. Ik begin wat onrustig te worden. De vluchttas voor het ziekenhuis pak ik opnieuw in, want het kan wel eens zo ver zijn. Om 22:00 uur bel ik m’n moeder of ze hier heen kan komen zodat zij er is voor Florian en Olivier. Ik lig nog geen uur in bed als ik besluit om naar beneden te gaan. De weeën blijven komen, maar enig regelmaat is nog steeds ver te zoeken. 6 minuten, 8 minuten, 3 minuten, 12 minuten. Op de bank probeer ik wat te relaxen en val zelfs even in slaap.
Maandag 31 augustus
Om 05:15 uur krijg ik een appje van Robin hoe het gaat. Ik geef aan dat ik de verloskundige ga bellen, ondanks dat er geen regelmaat in komt.
05:30 uur
We vertrekken naar het ziekenhuis en treffen daar onze verloskundige aan. Ze gaat controleren en ik blijk 2 centimeter ontsluiting te hebben en een volledig verweekte baarmoedermond. De bevalling is dus inderdaad gestart. Gezien de ervaring met de twee andere kinderen heb ik in m’n geboorteplan staan dat ik tijdig een ruggenprik wil. Bij Florian duurde de bevalling 34 uur, waarbij ik na 26 uur een ruggenprik kreeg. Bij Olivier moest ik me na 24 uur gebroken vliezen melden in het ziekenhuis en heeft het al met al 44 uur geduurd. Die ruggenprik had ik dus echt voor ogen om dit keer een minder lange bevalling hopelijk te hebben.
06:45 uur
De verloskundige stelt voor om m’n vliezen te breken en dat ik daarna ik bad ga om te zien of er vordering in zit. Zo niet, dan gaat plan ruggenprik in werking gezet worden. Robin en zij kletsen wat af over boten, terwijl ik goed de weeën op kan vangen met wat muziek op de achtergrond. Ruim een uur later controleert de verloskundige wat dit heeft gedaan. Ik zit dan op 3,5 – bijna 4 centimeter. Plan ruggenprik gaat in werking gezet worden, zoals we dat hadden besproken.
08:00 uur
De verpleegkundigen gaan me aansluiten op de apparatuur zodat ze me kunnen monitoren. De anesthesist is onderweg naar het ziekenhuis en zal er over een half uurtje zijn. De weeën worden sterker. Ik wil weer gaan staan om de weeën op te vangen in plaats van te liggen.
08:45 uur
Waar blijft die anesthesist nou toch? De verloskundige heeft mij overgedragen naar de ziekenhuisverloskundige en zij komt met de melding dat de anesthesist voor een spoedoperatie is opgeroepen. Zodra hij daarmee klaar is, komt hij meteen naar mij toe. Dit is echt een klap in m’n gezicht. De weeën worden steeds heftiger en staan, leunend over het bed kan ik ze opvangen, maar ik ga dit niet lang volhouden. Ik wil mijn ruggenprik. Nu!
09:45 uur
De verloskundige gaat controleren hoever ik ben, want ze ziet dat ik veel pijn heb. Ik blijk 8 centimeter ontsluiting te hebben en dan krijg ik de reactie die ik helemaal niet wil horen: ‘Een ruggenprik gaat niet meer lukken’. Ze geeft me een pompje met remifentanil om me zo door de laatste 2 centimeter heen te slepen. Dit krachtige, ultrakorte morfine-achtige middel zorgt ervoor dat je tussen de weeën door relaxed wordt, zodat die laatste rottige centimeter sneller gaan. Dat pompje is echt m’n redding. Hierdoor red ik het tot volledige ontsluiting. Ik val in slaap tussen de weeën door, waardoor ze me steeds aantikken en zeggen dat ik wel moet doorademen. Nog geen half uur later is het zo ver: ik krijg persweeën. Het pompje wordt afgekoppeld. ‘Nee, dat wil ik niet’, herhaal ik. Iedereen staat klaar. Een raar moment want op dat moment gebeurt er even niks en wachten we op de eerstvolgende echte perswee. Dit gevoel heb ik nooit zo gehad met de andere bevallingen, omdat die weeën door weeopwekkers zijn ontstaan.
10:35 uur
Ik weet niet hoeveel persweeën ik heb gehad, maar binnen 7 minuten wordt Josephine Frédérique op mijn borst gelegd. Wat een ontlading en een onbeschrijfelijk gevoel om haar voor het eerst te zien. Het duurt lang voordat de placenta komt en ik kreeg een oxytocinespuit in m’n infuus. Ik word nagekeken en daarna zijn ik, Robin en Josephine alleen om met z’n drietjes te genieten. We doen bijna 2 uur rustig aan. Wat eten, leggen Josephine aan de borst, bellen ouders, broers en zussen om het heugelijke nieuws te vertellen. Na de controle van Josephine kleedt Robin haar aan en kan ik even lekker douchen. Hierna mogen we naar huis! Zo onwerkelijk allemaal.
14:15 uur
We rijden ons dorp binnen en zien dat school net uit is. Florian zit met smart te wachten thuis, samen met opa en oma. Olivier ligt nog even in bed, maar komt niet veel later naar beneden om zijn zusje te bewonderen. Ik ga nog even een uurtje naar bed toe, maar slapen kan ik niet. De kraamhulp is er om half vier en helpt met opstarten.
Terugkijkend op deze bevalling had ik nooit gedacht dat het zou lukken zonder ruggenprik gezien de andere twee lange, heftige bevallingen. Deze moesten opgewekt worden en niks lukte, terwijl het nu allemaal uit mijzelf is gekomen. Deze weeën waren totaal anders en beter te handelen dan de weeën met weeopwekkers. Ik had nooit verwacht dat ik dit kon en wat ben ik hier stiekem trots op!
ROSALIE
