Stel je jezelf even voor
Ik ben een volwassen kind genaamd Romano Haynes. Ik zie de wereld graag door avontuurlijke ogen, vol met liefde en dingen die mij mogen verwonderen. Het leven mag pijn doen, ik mag vallen, maar niet blijven liggen, ik moet opstaan. Ik hou van mijzelf en in het verlengde daarvan van mijn dierbaren en over het algemeen ook van mensen die ik niet ken. Ik ben 30 jaar jong en heb de acteursopleiding afgerond aan de toneelacademie Maastricht. Ik ben acteur van beroep en speel in diverse series, films en in het theater. Daarnaast heb ik een aantal passies omgezet naar werk waaronder het schrijven van poëzie. Ik ben een woordkunstenaar in de breedste zin van het woord.
De liefde van mijn leven heb ik gevonden in Fleur met wie ik 5 jaar een relatie heb. Samen hebben wij een dochter van 13 maanden genaamd Zaya en mag ik mijzelf dus vader noemen. Van alle rollen die ik heb mogen spelen in mijn leven is de rol van een vader de allermooiste. Haar komst heeft mij geïnspireerd om een workshop (vadersessies) op te zetten voor (aanstaande) vaders. Dit door praktische informatie te delen, door vragen te stellen vanuit de man en een luisterend oor te bieden voor de angsten, verlangens en andere zaken met betrekking tot het vaderschap.
Hoe heb jij jouw vrouw ontmoet?
Via een gemeenschappelijke vriendengroep. Deze groep kwam regelmatig samen en zo was zij ook aanwezig bij één van die bijeenkomsten. Ze trok direct mijn aandacht, maar van een afstand. Die dag hebben wij geen woorden met elkaar uitgewisseld, maar toen ik thuiskwam heb ik haar een facebookbericht gestuurd. Op datzelfde moment was zij ook iets naar mij aan het typen en was er in ieder geval één ding duidelijk: Zij voelde de aantrekkingskracht ook en we wilden meer over elkaar te weten komen. We zijn vanaf dat moment op een dieper niveau met elkaar omgegaan en hebben 2 jaar de tijd genomen om elkaar intiem te leren kennen. Een relatie moet voor mij geen invulling, maar een toevoeging zijn op mijn leven. Ik moest zeker weten dat zij een toevoeging is en na die twee jaar durfde ik mijzelf volledig open te stellen voor alles dat deze vrouw te bieden heeft, en dat is nogal wat. Heel veel moois vooral en daar ben ik dankbaar voor.
Hoe reageerde jij toen je hoorde dat je papa werd?
Ik reageerde vol ongeloof. Ik kon niet geloven dat zo een grote wens daadwerkelijk uit zou komen. Mijn vrouw kon niet wachten om een zwangerschapstest te doen en had er één gedaan terwijl ik aan het werk was. Toen ik thuiskwam van werk zei mijn vrouw dat ze een cadeautje voor mij had. Ik vroeg of het goed was als ik eerst ging eten, want ik was hongerig. Er was geen tijd. Ik moest dat cadeautje op dat moment uitpakken. Ik maakte het pakketje open en daar zag ik voor het eerst in mijn leven een positieve zwangerschapstest. Het deed me denken aan een thermometer. Ik zag één streep heel duidelijk en de andere streep was wat vaag. Ik vond het lastig om een kind te koppelen aan de streepjes op dit staafje waar mijn vrouw op had geplast. Mijn hart bonsde zowat uit mijn borstkas. Ik moest het zeker weten en zei dat we nog een test moesten gaan doen. Dus de volgende dag zijn we nog een test gaan doen. Ik was zo zenuwachtig. Mijn vrouw deed haar eerste ochtendplas op de test en vol spanning zijn we op de bank in de woonkamer gaan zitten. We besloten om 3 minuten te wachten en die hebben nog nooit zo lang aangevoeld. In die tijd hielden we elkaars handen vast en keken we overal naartoe behalve naar de test. Toen de drie minuten voorbij waren, keken we samen naar de test en zagen we twee, dit keer duidelijke streepjes. We waren geslaagd, we zijn vruchtbaar, het zaadje heeft zijn bestemming bereikt. Ik werd overvallen door tranen van geluk en dankbaarheid en we vlogen elkaar in de armen. We vierden het door ons gevoel eruit te laten. We wilden dit allebei ontzettend graag en de eerste echte stap naar ouderschap was gezet.
Hoe ervaarde jij de zwangerschap?
Als één van de weinige processen in het leven die ik nog als heilig ervaar. Als het grootste wonder van het bestaan. Het maakte me klein en tegelijkertijd groot. Het liet me nog meer vragen stellen over mezelf, over wie ik ben geweest en liet me fantaseren over de persoon die ik wil zijn. Voor mezelf, voor mijn vrouw en voor mijn kind. Het was confronterend en motiverend. Er gebeurde zoveel van binnen en bij mijn vrouw ook nog eens van buiten. Haar lichaam transformeerde en ik was deels jaloers op dat gegeven. Ik wilde zoiets ook ervaren, maar moest een andere manier vinden om te verbinden met de zwangerschap. Ik ervaarde het ook als iets waar ik bewust mee bezig moest zijn door te onderzoeken hoe ik dichter tot mijn vrouw kon komen en tot het leven dat zich ontwikkelde in haar baarmoeder. Dit heb ik op allerlei manieren gedaan: door aanwezig te zijn bij elke afspraak aan het verloskundig centrum. Door te vragen aan mijn vrouw wat ze van me nodig had. Door al heel vroeg hardop te praten tegen het kindje in de buik. Door het kindje aan te moedigen en te verwelkomen en te overspoelen met liefde. Door mijn handen op de buik te plaatsen en mijn energie te richten op het kind. Door te voelen dat mijn kind mij ook kan ervaren en ergens al het gevoel te hebben gehad dat door al deze dingen mijn kind als wist wie ik was nog voordat het uit de baarmoeder was gekomen. Met mijn vrouw ging het gedurende de hele zwangerschap erg goed waardoor we geen grote moeilijkheden hebben ervaren. Het stroomde allemaal heel natuurlijk en zonder echte complicaties. Als cadeau aan onszelf zijn we nog vier weken door Sri Lanka gaan reizen tijdens de vierde maand van de zwangerschap en hebben we zelfs nog bergen beklommen.
Kan je over de bevalling vertellen? Huilde je?
Onze wens was om een zo natuurlijk mogelijke bevalling te hebben, zonder vormen van pijnbestrijding en het liefst in het water. We voelden allebei dat thuis bevallen bij ons zou passen. We vonden het toch spannend. We wilden wel in de buurt van het ziekenhuis zijn, mocht het fout gaan. Het geboortecentrum was een mooie middenweg. We hadden goed met elkaar besproken hoe we het voor ons zagen en wat we belangrijk vonden en dit in ons geboorteplan gezet. Ook waren de koffers al een paar weekjes voor de uitgerekende datum ingepakt.
Mijn moeder is geboren op 2 februari en op het moment dat we met haar aan de telefoon zaten, voelde Fleur dat er iets gebeurde met de baby. Ze voelde veel beweging en er ontstond iets dat neigde naar pijn. Zij ging vast naar boven, naar onze slaapkamer waar het wat donkerder was en ze kon gaan liggen in bed. Ze keerde zich meer naar binnen. Ik gaf haar op dat moment nog even de ruimte en zei dat ze maar aan moest geven wanneer ze merkte dat het heftiger begon te worden. In de tussentijd had ik wel de pilatusbal naar boven gebracht, mocht ze daarop willen zitten. Bij mij begon het ontzettend te kriebelen. Ik voelde de zenuwen kietelen.
Fleur gaf na twee uur aan dat het wel wat heftiger begon te worden en van de spanning vroeg ik of ik nog even kon trainen buiten, haha. Ik wilde mijn lijf even volledig door elkaar schudden en het bloed laten stromen, maar het leek haar niet verstandig dat ik de deur uit zou gaan. Ze had gelijk, want vanaf dat moment ging het eigenlijk best wel snel. Bizar hoe je al die maanden hebt toegeleefd naar de geboorte en het plots op een bepaalde dag zover is. De weeën begonnen als golven over Fleur heen te walsen en ik zag haar langzaam en op een krachtige manier zichzelf overgeven aan dit proces. Zij zat op de pilatusbal en ik ben achter haar gaan zitten. Ik heb haar in een tijdbestek van een paar uur verzorgd met washandjes en positieve affirmaties toespreken. Ik drukte haar schouders zachtjes omlaag, wanneer ik ze naar boven zag trekken. Ik masseerde haar en heb veel druk uitgeoefend op haar onderrug. Ze vond het heel fijn om een soort tegendruk te krijgen op het moment dat ze de weeën moest opvangen. Er begon langzaam maar zeker een ritme te ontstaan. Een ritme waar we steeds meer onderdeel van begonnen te worden. Diep ademhalen was een groot onderdeel van deze paar uren en ik heb bewust meegedaan. Dit zorgde ook voor een sterkere verbinding met elkaar tijdens het opvangen van de weeën. Ik bewoog steeds meer van hoofd naar mijn lichaam en steeds meer van mijn lichaam naar dat van haar. De app gaf al vrij snel aan dat het verstandig was om naar het ziekenhuis te gaan, dus belde ik eerst de verloskundige. Ik kreeg een vrouw aan de lijn die ik nog niet eerder had gesproken. Dit was enigszins een verrassing, omdat we dachten dat we iedereen hadden gezien of gesproken bij het verloskundig centrum. Het moest zo zijn dat zij dienst had op dit moment en ik haar aan de lijn kreeg. Zij is uiteindelijk de engel geweest die ons het vertrouwen heeft gegeven om te bevallen zoals wij dat wilden. Na haar gesproken te hebben, kwam ze langs en was Fleur al op de helft. Ze had 5 centimeter ontsluiting! Ik belde de moeder van Fleur op die ons naar het geboortecentrum zou rijden. Ik mocht onze verloskundige over een paar uur weer bellen en dat deed ik zodra ik merkte dat Fleur het een stuk zwaarder begon te krijgen met het opvangen van de weeën en zelf ook aangaf dat het haar wel een goed moment leek om te vertrekken. Femke, onze verloskundige, zou ons ontmoeten in het geboortecentrum.
Binnen 15 minuten kwamen we aan. En ja hoor, natuurlijk moest er iets onverwachts gebeuren. Ik had niet het juiste muntje voor de rolstoel en Fleur kon niet lopen van de auto naar de bevalkamer, oh shit! Ik rende in lichte paniek op de parkeerplaats op zoek naar iemand die mij een muntje kon geven. Al vrij snel had ik iemand gevonden en vloog ik met de rolstoel naar de auto om Fleur op te halen die al in een halve trance begon te raken en de inmiddels heftige weeën aan het opvangen was. We kwamen aan in de bevalkamer en tot onze verbazing stond het bad er nog niet, wat we wel hadden verwacht. En alhoewel het water er nog niet was, leek het alsof mijn vrouw zich al in het water bevond. Een deel van haar was al aan het varen in een bad van vertrouwen. Vertrouwen op de oerkracht die in haar zit. De zoutlamp had ik aangezet en ik had de aanwezige stagiair de opdracht gegeven om het bad voor te bereiden, omdat ik wist dat dat nog even zou gaan duren. En ook daarbij ging in de eerste instantie iets mis: ze kwam erachter dat het bad lek was en moest uit een andere ruimte een bad gaan halen. De tijd ging voorbij en Fleur zat op de rand van het bed. Ik zat achter haar, we ademden, we spraken zonder woorden, ik fluisterde zonder na te denken over wat ik moest zeggen. We zaten in een bubbel. Ons kind was onderweg. Het bad stond inmiddels klaar. De verloskundige checkte af en toe of alles goed ging, maar zag dat wij op dat moment een eenheid vormden die elke storm kon trotseren en gaf ons ruimte en vertrouwen. Fleur haar moeder kon in het begin nog helpen met wat dingen aangeven, maar nam daarna haar gepaste afstand en ging in een hoek van de kamer zitten om af en toe foto’s en filmpjes te maken. Ik trok mijn kleren uit tot aan mijn boxershort en stapte met Fleur het bad in. Ze ging op haar knieën en ik ging achter haar zitten, zodat ik haar tegendruk kon geven in haar onderrug. Ik heb nog nooit zoveel kracht moeten gebruiken en ook nog nooit deze oerkracht van mijn vrouw gezien of gevoeld. Werkelijk waar een unieke ervaring om je partner zo mee te maken. De verloskundige zag dat de baby in het vruchtwater had gepoept door de kleur die het water begon te krijgen. Vanaf dat moment ben je eigenlijk direct een medisch geval en zouden we naar het ziekenhuis moeten. Niet onder toezicht van Femke, niet met haar geloof in ons, niet met het vertrouwen dat ze ons gaf. Femke kon het hartslagje op een gegeven moment niet goed horen onder water, dus midden op het hoogtepunt moest Fleur toch het bad uitstappen en op bed gaan liggen. Wankelend liep ze naar bed en ging ze liggen. Ik hield Fleur haar hand vast en zat aan haar hoofd. Femke zat tussen Fleurs benen en probeerde te luisteren. Het hartje was duidelijk te horen en ze riep mij om tussen Fleur haar benen te gaan kijken. Ik twijfelde geen seconde en verplaatste me naar beneden. En toen zag ik voor de eerste keer een gedeelte van ons kindje. Ik kon een stukje van haar hoofd zien. En daar sprongen de tranen al in mijn ogen. Ik juichte en zei tegen Fleur dat ze het zo super goed aan het doen was. “Schat! Je bent geweldig. Je bent er bijna. We zijn er bijna. Ik zie al een hoofdje. Je kan het!”. Van Femke mocht Fleur weer het bad in en ik hielp haar vlug terug naar het water. Toen kwamen er een paar brulgeluiden vanuit de diepte van haar zijn en binnen een half uur was onze baby daar. Fleur heeft haar zelf aangenomen vanuit haar baarmoeder, naar het water, tegen het hart en in een innige omhelzing van haar ouders. Ze was geboren en daarmee ook ik als vader en Fleur als moeder. Er was een opluchting en ontlading zo groot als een planeet. Er ging een poort in mij open. Ik huilde als een baby en hield voor de eerste keer mijn gezin vast. We begonnen met zingen, een geboortelied speciaal voor ons kindje om haar te verwelkomen, een lied dat we al voor haar zongen in de buik. We wisten nog niet wat het geslacht was en toen ik keek, zag ik dat het een meisje was. Welkom thuis lieve Zaya. Ze had haar eigen moment uitgekozen en kwam om 00:15 op de wereld op 3 februari. Het is moeilijk om echt de juiste woorden te geven aan de gevoelens die ik op dat moment heb ervaren. Ik was kwetsbaar op een manier die ik nog niet kende en zo gold dat ook voor het geluk dat ik voelde.
Hoe zijn jullie op de namen gekomen van jullie kindje?
Door te zoeken op het internet naar namen die ons aanspraken voor zowel een jongen als een meisje. Aangezien we het geslacht niet van tevoren wilden weten, wilden we een naam die we vonden passen bij zowel een jongen als een meisje. We kwamen uit op de naam Zaya, wat ‘geschenk’ betekent in een taal gesproken door een volk in de himalayagebergte. Het is één van de grootste geschenken die wij hebben mogen ontvangen.
Wat is gênantste moment in het vaderschap geweest voor jou?
Dat moet in de kraamweek hebben plaatsgevonden. Ik schreeuwde keihard om hulp naar onze kraamhulp die ik op dat moment een verdieping onder ons bezig was in de keuken. Ik riep, omdat ik een spuitluier had. Ik wist niet wat me overkwam. Ik moest kokhalzen en ging bijna over mijn nek. Onze kraamhulp stormde zo snel als ze kon naar boven en kon gelukkig weer normaal ademen toen ze zag wat de situatie was. We konden erom lachen en inmiddels ben ik commandant pamper verschonen.
Dit weet je nog niet van mij….
Ik herinner mijn dromen in principe dagelijks en hou ze bij in een dromendagboek. Ik haal hier veel inspiratie uit en krijg soms interessante perspectieven op de gebeurtenissen uit mijn leven. Ik heb een keer een droom gehad waarna ik wakker werd en me letterlijk 10 jaar van een leven kon herinneren. Ik kon dagelijkse gebeurtenissen herinneren en had een heel ander leven geleefd als het leven dat ik nu leid. Ik heb die ochtend pagina’s volgeschreven om te documenteren wat ik me kon herinneren. Daarna heb ik nooit meer zo een droom gehad.
Sinds het vaderschap….
Ben ik op een andere manier naar mijn eigen ouders gaan kijken en in het bijzonder naar mijn moeder. Zij heeft mijn zusje en mijzelf voor het grootste gedeelte van ons leven alleen opgevoed en voor ons gezorgd. Nu ik ervaar hoe zwaar het kan zijn, en dan zijn mijn vrouw en ik nog met z’n tweeën, heb ik een nieuwe vorm van respect en waardering voor haar ontwikkeld. Ik bewonder haar doorzettingsvermogen, de ruimte die ze altijd voor ons heeft gehad en haar vermogen om ons onvoorwaardelijk lief te hebben nog meer. Zij is mijn held. Mijn superheld.
ROMANO
