Op donderdag 7 juni 2018 had ik mijn man geappt of hij een zwangerschasptest mee zou kunnen nemen op weg naar huis. Vrij koeltjes reageerde hij: ‘Oke, alweer schat? 1 of 2?’. Ik antwoordde: “Neem maar een doosje met twee testen mee. Altijd handig voor achter de hand…” Aangezien ik nu 14 maanden was gestopt met de pil en ook deze maand al 6 dagen over tijd was. Dit gebeurde vaker, dus dacht ik er niet bij na dat dit eindelijk eens raak zou kunnen zijn! Eenmaal thuis met de zwangerschapstest liep mijn man door naar boven om de was op te hangen en zat ik op de wc om de test te doen, met in mijn achterhoofd: ‘Wedden: weer niet’. Aangezien ik al maanden lang zo onregelmatige cyclus had, deed ik bijna maandelijks een test. Ik zat op de wc en had de test op de rand van de wc fontein gelegd. Ik stond op, waste m’n handen en pakte de test. Een dik vet kruis! En daarbij stond er dat ik 2-3 weken zwanger was, hoe bizar! Ik riep gelijk mijn man naar beneden en liet hem de test zien. Hij reageerde emotioneel, flabbergasted, maar zo blij! Het enige wat ik kon was mijn hand voor mijn mond houden en zeggen: ’Nee, hoe dan?! Nu is het nog maar zo klein (maanzaadje) en straks zo groot. Hoe moet dat eruit?’ Ik was zo in shock, maar tegelijk blij. Eindelijk na 14 maanden.
De tijd vorderde. Ik had een perfecte zwangerschap. Geen kwaaltjes (op ochtendmisselijkheid na) tot week 24. Vanaf die week kreeg ik extreme last van mijn bekken, tenminste dat vertelde mijn verloskundige. Bij de controle gaf ik aan een heel vervelend gevoel te hebben down under. Het leek bij iedere wc bezoek, dat ik mijn kind er uit kon persen. Heel bizar. Het voelde alsof er een grote voetbal tussen mijn benen zat. Vooral na inspanning, maar uiteindelijk gebeurde dit ook zonder inspanning. Ik heb dit denk ik 4 of 5 keer aangegeven en zij bleven erbij dat dit mijn bekken waren. Ik geloofde het. Ik was immers nog nooit zwanger geweest.
30 november 2018
Met week 30 voelde ik haar minder bewegen en ik heb toen de verloskundige gebeld. Ik mocht direct komen om naar het hartje te luisteren. Ook zouden ze even voelen hoe ze lag. Mijn kleine meisje was al volledig ingedaald en we moesten voor de zekerheid een CTG in het ziekenhuis. Mijn man en ik reden naar het ziekenhuis met alleen onze telefoons en portemonnees. Wisten wij veel dat dit verhaal erger was dan we dachten. Om 19:00 uur stonden we in ziekenhuis. Alle controles bleken goed, alleen baardden het de verpleegkundige en verloskundige zorgen dat mijn kindje met dit termijn al was ingedaald. Door de aanvulling van mijn verhaal met klachten, deden ze een uitstrijkje van mijn baarmoederslijmvlies. Hieruit kwam een positieve of een negatieve uitslag op basis van mijn aanwezige eiwitten. Positief betekende: verhoogde kans op een vroeggeboorte. Negatief hield in dat dit niet het geval was. De uitslag was hartstikke positief. Daarbij had ik ook nog eens 3 centimeter ontsluiting en een bijna verweekte baarmoedermond! “Wat is dit? Ben ik aan het bevallen? Ik voel nog niks… ”, dacht ik. Totale paniek in mijn hoofd. Er kwamen opeens vijf verpleegkundigen om mijn bed staan. De ene gaf een infuus met weeënremmers. De andere een prik in mijn bil (longrijpers voor de baby). Op dat moment had ik even een blackout en viel ik bijna flauw.
Om 02:00 uur ‘s nachts was alles gezakt en vertelde de verloskundige mij dat ik hier in dit ziekenhuis met dit termijn (30 weken) niet mocht blijven. Ze verzorgden hier pas te vroeg geboren kinderen vanaf 32 weken oud. Ik moest naar een academisch ziekenhuis. Ik dacht: “Prima, ik lig overal goed, zolang mijn kindje maar in goede handen is.” De arts kwam terug met de mededeling dat er geen plek was in de academische ziekenhuizen in de buurt. Hij zei dat ik naar Maastricht moest. Zelf kom ik uit Nieuw-Vennep (dichtbij schiphol), dus dat was een heel eindje voor ik weet nog niet hoelang.
Eenmaal daar aangekomen na een rit van 2,5 uur werden er opnieuw testen uitgevoerd (bloedprikken, baarmoedermond en ontsluiting checken en echo’s). Ik was zó ontzettend moe na een hele nacht zonder slaap. Ik zat al 12 uur aan de weeënremmers, waar ik al mijn hoop op had gevestigd. Uren en dagen verstreken. Ik moch niet bewegen en alleen maar in de kamer op bed liggen. Elke ochtend ging ik aan de CTG, ik kreeg hulp met douchen en ik keek vooral veel Netflix. Gelukkig kregen wij een tweepersoonskamer, zodat mijn man bij mij kon blijven en slapen. Alle hotels en RonaldMacDonald Huizen waren namelijk vol. Iedere dag controleerden de artsen mijn baarmoedermond. Na drie dagen bleek helaas dat deze langzamerhand meer aan het verweken was. De mond was zo plat geworden dat zelf de artsen wat spanning kregen. “Het kan zomaar dat je in de avond gaat bevallen”, zei ze. Ik voelde paniek. Toen we terug op de kamer waren, brak ik in de armen van mijn man. Ik wilde dit nog niet. Niet zo vroeg. Niet mijn kleine meisje aan al die slangen en snoertjes. “Laat haar alsjeblieft nog warm in mijn buik zitten”, dacht ik. Ik werd ‘s nachts vaak wakker, door barende vrouwen in een andere kamer, met de gedachte dat iedereen die hier lag een prematuur kindje op de wereld zette. Bij het horen van het huiltje van de baby, brak ik. De baby was nog zo klein en nog niet af.
Na een hele week in het ziekenhuis mocht ik naar huis onder strenge voorwaarden: niet lopen, niet te vaak de trap op en af en geen huishoudelijke taken. Ik moest 22 uur bedrust! Alles voor mijn kindje natuurlijk, maar dit was pittig. Ook voor mijn man die alles in huis draaiende moest houden. We waren net vijf weken geleden verhuisd. We hadden nog zoveel te doen samen. Ik heb in totaal zeven weken 22 uur per dag thuis gelegen en heel Netflix, Videoland en Pathé uitgekeken.
Op 2 februari 2019 om 07:00 uur moest ik in het ziekenhuis zijn om ingeleid te worden. Onze dochter had het zo naar haar zin, dat ze zelf niet wilde komen. Om 18:10 uur is het mooiste wonder Lauren Juliëtte geboren na een droombevalling van 8 uur. Daar was ze dan, mijn meisje met 3160 gram. Als ik terugkijk op mijn zwangerschap, ben ik zo dankbaar dat ze met een goed termijn is geboren. Ze heeft een goede start gemaakt. Dankzij mijn allerliefste man die mij door dik en dun steunde en mijn allerliefste familie en vrienden kon ik al die weken makkelijker volhouden.
LAUREN
