Voor Kids en Kurken schrijf ik blogs over het overlijden van mijn zoontje Benja. Lees hier en hier mijn eerdere blogs. Hij overleed in 2018 en hij werd twee maanden oud. Tegen al mijn verwachtingen in veranderde mijn leven daarna niet in een nachtmerrie. Ik denk dat ik het leven juist veel meer ben gaan waarderen daarna. Hier schrijf ik over de inzichten die mij daar gebracht hebben en mijn spirituele ontdekkingstocht die daarop volgde.
Afgelopen week was Benja jarig. Hij zou drie jaar oud zijn geworden, als hij nog had geleefd. Gek genoeg had ik er zin in. Ik heb cakejes besteld met een foto van hem en zijn broer erop. Mijn familie kwam in de ochtend koffie drinken en ’s middags kwam Mike, Benja’s vader (we zijn niet meer samen) en daarna maakten we een wandeling naar het strand.
Ik voel me blij en dankbaar
Als ik aan zijn verjaardag denk, voel ik geen verdriet. Ik voel me blij, dankbaar en trots. Ik voel vooral heel veel liefde als ik aan mijn overleden zoontje denk. Dat voelde ik eigenlijk al vanaf het moment dat hij overleed. Natuurlijk heb ik veel verdriet gehad, natuurlijk heb ik gehuild en natuuuuuuurlijk had ik het allerliefst gehad dat hij bij me was gebleven. Maar de liefde was altijd groter dan de pijn. Ik heb mezelf vaak afgevraagd of ik gek was, of mijn hart stuk was, of ik niet genoeg van hem gehouden had. Hoe kon het dat ik niet kapot was na het overlijden van mijn kind? Dat moest toch zo zijn? Dat hoorde toch zo? Dat had ik ook verwacht in die twee maanden dat hij leefde en ik doodsangsten uit heb gestaan of hij het wel zou redden.
Ik ben niet gek
Inmiddels 3 jaar later, weet ik dat ik niet gek ben, weet ik dat ik ongelooflijk veel van Benja heb gehouden en nog steeds doe en weet ik dat mijn hart zeker niet stuk is. Ik ben op onderzoek uitgegaan. Ik heb heel veel dingen ontdekt. Daar heb ik ook over geschreven in mijn vorige blogs. Ik heb onder andere ontdekt dat we niet ‘zomaar’ naar de aarde komen. We zijn hier om ‘lessen’ of beter gezegd ervaringen op te doen. Dat kunnen mooie ervaringen zijn, maar ook minder mooie of moeilijke ervaringen. De clue is altijd, hoe ga je daarmee om? Jij zult nooit kunnen voorkomen dat je in je leven te maken krijgt met verdrietige pijnlijke misschien wel traumatische dingen. Wat je wel kunt doen, is kiezen hoe je daarmee om wil gaan. Want wat nou als het zo is dat alles wat er in je leven gebeurt een daad van liefde is? Vanuit liefde? Hoe kunnen alle rotte, vervelende, intens verdrietige dingen nou gebeuren vanuit liefde? Vraag je je misschien af. Ik ga het je proberen uit te leggen. Ik kan namelijk zeggen dat het overlijden van Benja een extreem grote daad van liefde is geweest. Of beter gezegd, dat ik dat zo voel. Een daad van liefde vanuit hem, vanuit mij voor mezelf en van het hele universum. Ook nog even ervan uitgaande dat ik, voordat ik naar de aarde kwam zelf voor deze ervaring gekozen heb (zie de blog over het sprookje van de dood.) Hij had me geen mooier cadeau kunnen doen dan te sterven. Hij had me ook geen moeilijker cadeau kunnen geven dan dit. Want soms (of eigenlijk heel vaak) komen uit de moeilijkste momenten de mooiste lessen voort.
Heftige liefde
Laat ik beginnen met uit te leggen dat echte liefde niet altijd aanvoelt als iets prettigs voor de ontvanger. Het makkelijkste voorbeeld dat ik kan geven is de liefde voor je kind. Het begint al als ze peuter zijn. Ze willen iets, dat niet handig is: alleen een drukke weg over steken, met hun vingers in het oog van de hond prikken, een slak in hun mond steken. Ik noem maar wat. Zeer waarschijnlijk zul je ze daarvan weerhouden, omdat je weet dat ze, 1: overreden kunnen worden door een auto, 2: Ze een knauw van een hond kunnen krijgen en 3: moeten overgeven omdat er iets in hun mond terecht komt wat daar niet hoort. En dat wil je niet, want je houdt van ze. Zeer waarschijnlijk zullen zij dat niet zo voelen en heel hard gaan huilen, krijsen en boos op je zijn. Die liefde van jullie voor je kind op dat moment wordt niet als liefde ervaren of ontvangen. Ook als ze ouder zijn en ze geen hele zak snoep mogen leegeten, op tijd naar bed moeten, hun tanden moeten poetsen, op tijd thuis moeten zijn. Allemaal ‘restricties’ die voortkomen uit liefde maar die zij (op dat moment) niet zo zullen voelen. Omdat ze het grote plaatje (nog) niet zien….
Het grote plaatje
Wat nou als het ook in ons volwassen leven zo werkt. Wat nou als het Universum, of de Bron of God of hoe we het ook noemen. Ook het beste met óns voorheeft? Wat nou als er iets groters is dan wij, dat weet wat het beste voor ons is. En dat vanuit liefde voor ons en met ons werkt. Wat nou als de dingen die ons overkomen. Ik noem een ontslag, of een scheiding of het verbreken van een vriendschap of in mijn geval het verlies van een kind, een daad is van liefde die wij niet zo kunnen voelen, niet zo kunnen snappen en niet zo ervaren. Omdat wij het grote plaatje (nog) niet zien…
Vaak als er iets gebeurt, zijn we boos op God, de Bron het Universum (of hoe je dat wil noemen) net zoals onze kinderen boos zijn op ons omdat ze niet snappen waarom ze iets niet mogen. Wat nou als dat hetzelfde principe is?
Ik kan zeggen dat ik van niks in mijn leven meer heb geleerd dan het overlijden van Benja. Ik heb daar zulke waardevolle lessen uit kunnen halen. Ik ben het leven zo anders gaan zien, waardoor ik gelukkiger in het leven sta. Begrijp me goed, ik zal nooit tegen iemand zeggen dat je gelukkiger moet zijn na het overlijden van je kind, zoals ik dat nu ervaar. Want ik weet, dat is wel heel extreem… Wat ik wel heel graag wil zeggen, is dat soms dingen niet zijn wat ze lijken. Soms kan je niks beters overkomen dan een ontslag, omdat je eindelijk gaat doen wat je altijd al had willen doen, maar niet durfde omdat je je baan en je zekerheid niet op wilde zeggen. Soms kan je niks beters overkomen dan een scheiding, omdat je daarna een liefde vindt waarvan je geen idee had dat dat ook bestond. Soms kan je niks beters overkomen dan het verbreken van een vriendschap, omdat je daarna merkt dat je deze persoon eigenlijk helemaal niet mist, maar je eigenlijk vanuit gewoonte met hem of haar omging. Ik zou je willen zeggen: wees verdrietig om je verlies, huil zoveel als je moet huilen, wees boos en bang. Dat mag en dat moet. Maar zoek naast al het verdriet en door je tranen heen, naar de parels in de modder. Want wat nou, wat nou, als dátgene wat jou overkomt en wat zo vreselijk oneerlijk en verdrietig aanvoelt,1 eigenlijk een hele grote daad van liefde is…
Ik ben NEL Magazine – trots tijdschrift voor ouders van een overleden kind gestart.
MAARTJE
Dit is zooo herkenbaar! Dankjewel dat je dit deelt!
Op 22 april ben ik, na een zwangerschap van 20 weken, bevallen van onze prachtige Emma 💫.
Ook ik voel vooral liefde en trots als ik aan haar denk. Natuurlijk ben ik verdrietig dat ik mijn dochter heb moeten laten gaan, maar ik ben er van overtuigd dat zij een ander pad te bewandelen had. Wij als ouders hebben een stukje van onszelf opgegeven om haar alleen maar liefde te kunnen laten ervaren en haar pijn en lijden te besparen.