’Life is what happens to you, while you’re busy making other plans.’ Een bekende tekst, waarvan ik net ontdek dat het uit het nummer ‘beautiful boy’ van John Lennon komt. Het zijn relevante woorden. Nu misschien nog meer dan toen. Om alles voor elkaar te krijgen wat voldoet aan een productieve dag, moet er allereerst gepland worden. Boodschappen krijgen een tijdslot, hond in de middag, kids steunen bij thuisscholing, vuilnis buiten zetten, thuis werken, niet vergeten die ene boete nog te betalen, je kent het wel. That’s life. Het is praktisch om op deze manier een to-do lijstje in het achterhoofd te hebben. Het boeltje draaiende houden, daar gaat ’t om. Als je opschiet, heb je vast ook nog ergens een moment voor jezelf. En dan heb je de grote ‘levens’plannen. Vaak een hartenwens als stip op de horizon. Denk aan die ene reis, het droomhuis, de carriereswitch of iets wat mag bestaan als de kinderen uit huis zijn. Misschien is Lennons tekst te lang. Is ‘life is making plans’ beter?
Nu denk ik dat het heel gezond is om een plan te hebben. En er is op zich niks mis met een druk programma, maar gesjeesd is wel gesjeesd. Tuurlijk weet men dit en spreekt graag over de ratrace, maar de trein blijft vrolijk door denderen. Sneller en sneller en uitstappen lijkt onmogelijk. Na onze reis door Zuid Amerika, inclusief ververst perspectief, beseffen Kim en ik ons nog beter hoe hoog het tempo en vol de agenda van de meesten is. Ja, ik trap een open deur in, maar wat maakt het uit. Het is ongelooflijk wat ik mensen in m’n omgeving allemaal op een dag zie afvinken. En vooral hoe normaal het is. Werk, familie, vrienden, sport en hobby’s zijn allemaal een prioriteit en tegelijkertijd zit er maar zoveel uren in een week. En toch willen we dat het past. Ik ook. Sommigen gedijen hierbij, maar de meesten laten doorschemeren hoe moe ze zijn. En ook dat vinden we normaal.
Nadat wij zijn teruggekeerd naar Nederland hebben ik en mijn gezin nooit echt de ‘Westerse’ way weer opgepakt. Zo wonen wij tijdelijk in een tuinhuisje zo groot als een container. Door Corona is het schrapen voor werk en wordt de broekriem aangetrokken. We bezitten niet veel, maar hebben ook weinig nodig, dus geen stress. En Ziggy krijgt natuurlijk thuisscholing. Gelukkig waren wij door de campervan-leven al gewend om constant bij elkaar op de lip te zitten, dus ook hier no prob. Zodoende was er in 2020 alle tijd om voor mijn moeder te zorgen en te genieten van samenzijn zolang ons nog gegeven was. Met andere woorden, ons laatste jaar ging over hele basale fundamenten als familie, de dood, waarheden en toekomst. Er was genoeg tijd om te zijn, om ons heen te kijken en bepaalde vragen te stellen.
Eén van de belangrijkste vragen draait om Ziggy. In wat voor een omgeving wil ik (lees Kim en ik) het manneke zien opgroeien? De wereld voelt op het moment sowieso typisch, maar die bovengenoemde drukte hoort wel echt bij een leven in Nederland. Je ontkomt er niet aan. Als ons kind een toekomst wil hebben, dan zal hij moeten leren om een (economische) plek in deze maatschappij te veroveren. Wil hij een beetje genieten van wat onze samenleving te bieden heeft, terwijl hij met een leuke baan z’n centjes verdient, dan spring hij dus op die trein. Maar dat is een keuze. Tijdens ons leven rondom het Andesgebergte was Ziggy altijd buiten, werd hij omringd door allerlei soorten natuur en het was cristal clear hoe gezond het voor het zieltje was. Geen twijfel over mogelijk. Hij ontdekte spelenderwijs het leven en stapte vol vertrouwen het onbekende in. Eerlijk is eerlijk, de setting was ideaal, maar het neemt niet weg wat je ziet gebeuren bij je kind. Er was alle tijd om te ‘verspillen’ aan onderzoeken, klooien, grenzen verleggen en vooral voelen. Ook een keuze.
Nu hebben wij ónze stip op de horizon geplaatst. Niet enorm verrassend, maar we willen graag een doorstart maken van onze reis in Zuid-Amerika. Het liefst vertrekken we komende zomer, maar het hangt af van Corona en onze oude gammele hond, Boef. Als het ons gegeven is, blijven we jaren weg. Het idee is om als beeldmakers geld te verdienen en Zig zelf te scholen met ondersteuning van een online educatief instituut. Doen we hier goed aan? Bepaalt onze drang om te reizen te veel het leven van de kleine man? Zal hij genoeg sociaal gevoed worden? Geen idee. We zullen er alles aan doen om hem niet te beperken, maar het zal ongetwijfeld een impact hebben. Zowel positief als negatief. Hetzelfde kan dus gezegd worden van een leven in Nederland. Al hetgeen waarmee ik opgroeide, alle opvattingen over fantastisch Nederland zijn op losse schroeven komen te staan. Niet dat het een slecht of stom land is, helemaal niet, maar er ligt een nadruk op het ontwikkelen van bepaalde talenten, zodat je vervolgens mee kan draaien. Binnen een bepaald kader en gedachtengoed word je voorbereid op een toekomst. Er zijn echter zoveel andere wegen naar Rome. Of beter gezegd: naar geluk. Het liefst wil ik een gelukkig kind dat z’n passie ontdekt en zelf met vertrouwen gezonde keuzes maakt. Een kind dat niet alleen wil nemen, maar ook wil geven. Vanuit liefde. Een kind dat kan incasseren en doorzetten. Een kind dat staat voor wie die is. Of dat allemaal lukt is een volgende, maar ik wens het hem wel toe.
Lang verhaal kort. Lennons woorden kietelen. Voor nu is ons plan om de ruimte op te zoeken om te leven.
SEBASTIAAN LABRIE
