Mijn dochter begon met haar ogen te knipperen en te schokken
Op woensdagochtend zwom ik altijd samen met mijn dochter en haar vriendje. Als een zeemeermin sprong en zwom ze iedere woensdag in het water. Nu was ze wat mak. Ze wilde niet meedoen en hing wat rillerig in mijn armen. “Tja, we hebben een slechte nacht achter de rug. Ze zal wel moe zijn”, dacht ik nog. Maar ik kreeg tegelijkertijd een onderbuikgevoel, moederinstinct zoals men het ook wel noemt. Ze was niet alleen moe, maar ook ziekjes. Thuis aangekomen legde ik haar op de bank. Ze viel direct in slaap. Ze voelde steeds warmer en sliep lang. “Maar dat hoort bij een griepje toch?”, vroeg ik me af. Ze dronk goed en had nog twee broodjes gegeten. “Dus alles is goed en onder controle nietwaar?”, peinsde ik.
Aan het einde van de dag had ze zoveel geplast, dat ze nat was geworden
Ik kleedde haar om en gaf haar een paracetamol. Ze was ècht warm en haar hele lijfje was rood. Ik wilde net haar natte spullen in de was doen, toen ze mij riep, of eigenlijk meer schreeuwde. Ik rende naar haar toe en vroeg wat er was. Ze keek mij aan, maar toch ook niet. Haar oogjes stonden niet goed. Ik zag een lege blik. Ze begon te knipperen en te schokken. Haar kleine hete lijfje begon ongecontroleerd te shaken en ze was weg. Ik riep haar, ik pakte haar vast en begon paniekerig te roepen Ik keek in haar mondje of daar niks in zat waar ze in kon stikken en nam haar op schoot. “Liefje, kijk eens naar mama, word eens wakker.” Ik pakte mijn telefoon en begon toch behoorlijk paniekerig te bedenken wat ik moest doen. “Verdomme Freya, denk na. Je bent normaal altijd kalm en raakt niet in paniek”, sprak ik mezelf toe. Ik ben zelfs bedrijfshulpverlener geweest.
Ik belde 112
Ze lag in mijn armen. Haar oogjes knipperen en haar lijfje schokte nog steeds. Toen haar adem stokte en haar gezichtje grauwer werd, raakte ik volledig in paniek. Ik belde 112. De dame aan de telefoon verzocht mij Nyssa haar kleren uit te trekken en te wachten op de ambulance. Ik voelde mij in de war. “Is het overdreven dat ik 112 bel?”, vroeg ik. “Nee, dat is het helemaal niet”, verzekerde de mevrouw aan de telefoon. Ik wist bijna zeker dat dit een koortsstuip moest zijn. Ik wist alleen niet wat ik moest doen en wat wel of niet normaal was. Dat was voor mij de reden dat ik uiteindelijk toch 112 heb gebeld. Haar broers waren op hun kamer. Zij hadden niet door wat er aan de hand was. Haar babybroertje was bij ons in de kamer. Ik belde mijn man op, want hij was net onderweg naar huis. Ik wilde hem waarschuwen: “De ambulance is voor ons. Nyssa is niet oké.”
Een koortsstuip
De ambulancebroeders kwamen de kamer in en vroegen mij Nyssa voor hen neer te leggen. Daar lag ze, ons meisje. Ze schokte en knipperde niet meer. Ze lag buiten bewustzijn op de bank. Ze reageerde niet en lag daar doodstil. Ik hield haar heel stevig vast en fluisterde in haar oor dat mama er was. Gezien haar hoge koorts, terwijl ze al een paracetamol had gehad, besloten zij om haar mee te nemen. Ik ging ook mee met de ambulance naar het ziekenhuis. Papa kwam met haar broertje Milo erachteraan, want ik gaf borstvoeding en had nog niets gekolfd. Zonder voorraad had Milo geen voeding. Ik kon haar broertje straks in het ziekenhuis voeden. In de ambulance kwam Nyssa langzaam bij, maar ze zei nog niets. Ze keek, ze voelde en zag mij. Dat was op dat moment even genoeg voor haar. In het ziekenhuis werd ze onderzocht. De artsen sloten longontsteking, oorontsteking en andere nare dingen uit. Het was enkel een koortsstuip.
Ineens was het weer goed
Ze kon weer praten en knuffelde met haar beertje. Ze snapte niet wat er aan de hand was. Ze had een lampje aan haar teen om het zuurstof te controleren en stickers aan haar lijfje met draadjes. Ze vond ze stom en wilde het er af. Met 100 keer ‘let it go’ van Elsa werd ze rustig. Toen kregen wij de verlossende woorden dat we naar huis mochten. Ze was moe en verward door wat haar was overkomen. Ik was nog in een soort waas. Ik bleef het beeld voor mij zien van haar oogjes en lijfje, dat volledig protesteerde tegen de hoge koorts door te schudden.
We zijn veel grijze haren en rimpels verder, maar ze springt en zingt weer
Ze schreeuwt weer naar haar broers wanneer zij in haar ogen stout doen en kruipt liefdevol tegen papa en mama aan. Zoals het hoort. Ze is thuis, gezond en wel. Dan besef je heel even hoe gelukkig en dankbaar wij mogen zijn om vier prachtige gezonde kinderen te mogen hebben. En dat er papa’s en mama’s zijn die helaas in een veel zwaardere situatie zitten.
Het zag er erg uit, maar het bleek onschuldig
3 tot 5 % van alle kinderen tussen de 6 maanden en 5 jaar kan zo’n koortsstuip krijgen. Weet jij wat je moet doen? Ik wist het niet. Als je het nog nooit hebt meegemaakt, dan weet je niet wat je overkomt. Het ziet eruit als een epileptische aanval en duurt meestal niet langer dan 15 minuten. Het gaat vanzelf weer over. Hoe afschuwelijk het er ook uitziet, het kan dus in de meeste gevallen helemaal geen kwaad. Het is gewoon dat het lichaam de enorme temperatuur niet aan kan en alles op alles zet om een virus of iets dergelijks aan te kunnen. Het lichaam schakelt zichzelf even uit. Als je het eenmaal hebt meegemaakt, dan is de kans groter dat het vaker gebeurt bij hoge koorts. Nu weet ik wat ik moet doen, maar heftig zal het altijd blijven. Onderschat ook zeker de nasleep niet. Nyssa heeft het de eerste paar dagen ontkent en er niet over willen praten. Ze was veel aanhankelijker en wilde het liefst de hele dag opgetild worden. Ik ben nu een paar weken verder en nog steeds denk ik er soms aan terug. Ik krijg een brok in mijn keel wanneer ze naar mij lacht en vol leven en liefde zegt: “Mama, ik hou van jou”.
FREYA
Dit is zo herkenbaar! Wij hebben dit exact hetzelfde gehad bij onze dochter. Zij was toen 1 jaar. Alleen lag zij al in bed toen het gebeurde en hoorde wij een stikkend geluid op de babyfoon. We troffen haar ook zowat levenloos aan! Zo eng! In het ziekenhuis vermoedde ze ook een koortsstuip. Een jaar later, bijna op de dag precies had ze het weer. Dit keer in de armen van papa en duidelijke schokken. Het blijft eng en telkens als ze koorts heeft, staan wij als het ware “aan”. Het is doodeng!