Onze lieve vaste mamablogster Yvonne is exact een jaar geleden gestorven. Ze heeft zoveel blogs geschreven als nog lukte. En toen het niet meer ging, was ze daar alleen met haar familie en vrienden, om definitief afscheid te nemen. En nu is het moment daar dat haar man, Kristian, vertelt uit zijn perspectief en dat hij verder vertelt over de momenten dat zij het niet meer kon. Onwijs veel respect voor Kristian…
Yvonne: ‘Lieve allemaal, vanmorgen kwam het telefoontje over het hapje weefsel dat ze vorige week genomen hebben. Dit was helaas het slechtste bericht dat eruit kon komen. Er zit kanker in het weefsel, dezelfde als voorheen. Het zit ook in de huid. De kans is klein dat het niet op andere plekken in mijn lijf zit. Maar we hopen nu natuurlijk met alles dat het niet zo is en beperkt is gebleven in de borst’.
Kristian: Het is maandagochtend 2 september 2019 rond de klok van 11 uur. Ik ben net op kantoor aangekomen na het geven van een beweegles aan 55-plussers. Mijn telefoon gaat en ik zie ‘Yvonne’ op het schermpje staan. Ik krijg direct een onbehaaglijk gevoel en met de nodige spanning neem ik de telefoon op. En nog voordat Yvonne de eerste woorden had gezegd, wist ik al wat er aan de hand was. De kanker is teruggekeerd en ik wist dat daardoor genezing in principe niet meer mogelijk zou zijn. Ik gooide met de nodige kracht de klep van mijn laptop dicht en ik ben naar huis toe gereden.
Eigenlijk zouden we de uitslag afgelopen vrijdag al te horen hebben gekregen, maar in de loop van die dag kregen we een berichtje van Johanne, haar chirurg, dat de uitslag nog niet binnen was en dat we zouden moeten wachten tot maandag. Dit berichtje bracht ons even aan het twijfelen, want de dag erna zouden we de tweede verjaardag van onze jongste zoon Rhys vieren. Wist ze de uitslag misschien wel en wilde ze ons deze feestelijk dag niet onthouden? Ze verzekerde ons dat het niet zo was en we vertrouwden haar. We hadden in ieder geval genoeg afleiding met het ophangen van de slingers en het feest vieren. Feestjes uitgebreid vieren, daar waren we immers altijd goed in.
De CT-scan die er op volgde liet gelukkig geen uitzaaiingen zien in botten, lever en longen. Voor het gebied rondom het borstbeen moesten we de PET-scan afwachten, maar vooralsnog leek het alleen in de borst en de huid te zitten. Zowel wij als de chirurg, gingen er eigenlijk vanuit dat het op meer plekken zou zitten en dat we over termijnen zouden gaan praten.
Het is inmiddels 20 september en we denken met veel plezier terug aan onze bruiloft, vandaag 5 jaar geleden. Wat hadden we enorm genoten van de ceremonie en het feest in het centrum van Eindhoven. Zo vaak hadden we erover gefantaseerd om deze dag nog vele malen te herbeleven en onze familie en vrienden opnieuw uit te nodigen. Ideeën om dit in het buitenland te doen of op het strand passeerden de revue. De werkelijkheid was echter dat we deze mijlpaal dit jaar in het ziekenhuis moesten vieren en het nog maar zeer de vraag was of er nog een mogelijkheid zou komen.
Inmiddels was er ook kanker in de linker-borstspier geconstateerd en moest Yvonne wederom geopereerd worden om deze spier te laten verwijderen wat tot gevolg had dat ze haar arm niet meer goed kon bewegen. Uit nader onderzoek bleek dat de weggehaalde spier vol zat met kankercellen. Een ervaren chirurg wilde Yvonne eigenlijk niet meer laten bestralen, omdat dat veel kostte en waarschijnlijk te weinig opleverde. We hadden toen afgesproken dat we woensdag een nieuwe PET/CT gingen maken. Als de organen nog schoon waren, dan gingen we bestralen, anders niet. De chirurg kon weefsel weghalen van mijn huid, maar ze kon er eigenlijk niets meer aan doen.
Yvonne: ‘Eigenlijk is het sprankje hoop nu helemaal weg. Ik ben nu even thuis bij de jongens. Kris is kapot. Ik ook, maar ik heb wel wat afleiding van de mannen. Ze overleggen morgen of ze mijn lap schoon gaan maken en hoe precies. Ik zou graag goed dicht zijn om nog even pijnvrij te kunnen genieten. Uit de uitslag van de PET/CT bleek dat de kanker verspreid zit in al mijn lymfeklieren, ribben, wervels en bekken. In drie weken van een redelijk schone scan naar dit, is bizar en vreselijk eng. De tijd die ik nog heb, is kort. Verdriet, ongeloof en ook snel regelen wat ik wil regelen. Ik kan nog te weinig met die wonden en vacuümsysteem. Erg frustrerend, want anders konden we misschien nog even op vakantie of anders genieten. Nu gaan we dat proberen met kleine leuke dingen met de jongens. En hopelijk nog een kleine vakantie, maar we zijn allemaal bang dat ik al snel last ga krijgen van de kanker. Ik had stiekem toch wel gehoopt op in ieder geval een jaar en wat meer tijd waarin ik me nog even goed mocht voelen. De negatieve klappen blijven vallen, zelfs nog deze.
Het is heel hard. Ik begrijp het nog niet helemaal. Ik ben kapot als ik denk aan alles wat ik van mijn gezin zal moeten missen. Ik was zo enorm gelukkig en zo blij mama te zijn, dat het pijn doet dat het nu al eindig is. En ik weet dat we de komende weken naast veel verdriet, ook mooie momenten zullen hebben’.
Kristian: Vandaag 10 december 2020 om 15:56 uur is het exact één jaar geleden dat Yvonne overleden is. Een bijzondere dag om mijn eerste blog te schrijven. De rest van de dag ben ik met familie en vrienden om haar te herdenken, mooie herinneringen op te halen en emoties te delen.
Lees HIER het vervolg
KRISTIAN, DE MAN VAN YVONNE
