Op 20 december 2019 ben ik uitgerekend van mijn tweede zoontje, maar ik zit al een paar dagen ervoor te wachten tot m’n vliezen breken. Mijn eerste zoontje kwam namelijk met 39.4 weken en toen begon het met gebroken vliezen. Ik verwachtte dat mijn tweede kindje zich ook wel eerder dan de 40 weken zou melden. Helemaal gezien de hoeveelheid stress die ik tijdens deze zwangerschap heb ervaren. Eén van de stressfactoren was mijn vorige bevalervaring.
De bevalling van mijn eerste zoontje had ik zo goed mogelijk voorbereid, dacht ik. Ik deed aan zwangerschapsyoga en volgde samen met mijn man een hypnobirthingcursus. Ik had een mooi geboorteplan geschreven en had geen angst. Horrorverhalen probeerde ik zoveel mogelijk te mijden. De zwangerschap verliep goed, op wat vermoeidheids- en bekkenklachten na. “Als andere vrouwen dit kunnen, dan kan ik dit ook”, dacht ik. Toen mijn vliezen om 18.00 uur ’s avonds braken was ik dan ook niet bang. Met gezonde spanning en nieuwsgierigheid naar ons kindje wachtte ik af wat er ging gebeuren. Om 01.00 ’s nachts begon het wat te rommelen en dat werd al vrij snel heftiger. Om 6.00 uur ’s ochtends gingen we naar het ziekenhuis, omdat ik daar graag wilde bevallen. Wel zonder medicatie, niet op de rug en in alle rust.
De weeën waren urenlang intens. Ik kon ze wel redelijk goed en rustig opvangen dankzij ademhalingsoefeningen van de yoga en hypno-cursus, maar de ontsluiting vorderde niet. Hoeveel ik ook bewoog, douchte, van houding veranderde. Ik raakte uitgeput en moest wel op het bed liggen. Toen de overgang kwam van ontsluitingsweeën naar persweeën raakte ik in paniek. Het persen op mijn rug ging voor geen meter. De weeën namen af. Op de achtergrond hoorde ik dingen waardoor ik dacht dat ze misschien toch alsnog een keizersnee wilden uitvoeren. Dat wilde ik echt niet. Ik wilde heel graag een natuurlijke, vaginale geboorte. Zonder echt goede persweeën heb ik uiteindelijk bijna 2 uur met al mijn kracht geperst. Dat resulteerde in een dubbele knip, een totaalruptuur en een fluxus (1,5 bloedverlies-bloedtransfusie). De kamer stond opeens vol met mensen en ik moest naar de OK om geopereerd te worden. Ik was blij met ons gezonde zoontje, maar lichamelijk en emotioneel gezien was ik een wrak. Daarna volgde PTSS, burn out en PPD. Een lange weg van herstel lag voor me.
De zwangerschap van mijn tweede zoontje was door mijn voorgaande ervaring niet onbezorgd. Acht maanden lang heb ik lopen piekeren over wel of geen vaginale geboorte. Ik had namelijk een verhoogde kans op een totaalruptuur en op een fluxus, omdat ik dat al eerder heb gehad. Het advies van de gynaecoloog neigde naar een keizersnee. Maar zo’n buikoperatie is ook niet niks. Ik wilde ook liever niet dat mijn kindje via mij allerlei medicatie zou krijgen en ik wilde zelf geen antiobiotica naderhand slikken, vanwege mijn prikkelbare darm die ik eindelijk op orde had.
Ik heb heel veel gelezen over natuurlijk bevallen, ervaringsverhalen van andere vrouwen gezocht en gemediteerd. Ook heb ik goede gesprekken gehad met mijn gynaecoloog en verloskundigen. Op zoek naar helderheid over en vertrouwen in de keuze die ik zou maken. Uiteindelijk moet je dat toch zelf doen. Een maand voor de uitgerekende datum vond ik rust in mijn keuze. Een vaginale bevalling in een bevalbad. Met als compromis de locatie: het ziekenhuis. Ik wilde wel liever thuis (omdat ik bang was voor flashbacks en thuis meer rust zou hebben), maar dat zagen de verloskundigen en gynaecoloog niet echt zitten.
Met 40 weken nog steeds geen enkel signaal van een naderende bevalling. Mijn zoontje zit nog vrij hoog, nog geen slijmprop verloren, nog geen gerommel. Met 41 weken is het nog steeds stil. Volgens de protocollen moet je vanaf dat moment wel extra gecontroleerd worden in het ziekenhuis. Dat hoeft voor mij niet, want het voelt goed en ik wil zoveel mogelijk in mijn bubbel blijven. We wachten daarom nog even het weekend af. Met 41.3 weken, op maandag 30 december 2019, dan toch maar een controle. Het hartfilmpje is gelukkig goed. Ik neem daarna contact op met de verloskundige en vraag of ze me wil strippen. Het heeft niet mijn voorkeur, omdat ik me goed voel, maar ik voel de adem van de 42 weken in mijn nek. Vanaf dat moment zou ik onder begeleiding van een gynaecoloog moeten bevallen en niet meer in een bevalbad mogen. En dat wil ik echt proberen te voorkomen. De verloskundige komt die middag nog langs. Het strippen is geen fijn gevoel, maar het valt me nog mee. Daarna is het wachten op weeën. Die blijven uit. Dan maar weer rondjes wandelen in het bos, trap lopen, ananas eten, praten tegen mijn kindje en homeopatische korrels slikken. Zonder effect.
Op woensdag 1 januari 2020 bel ik de verloskundige. Ik stoor haar liever niet op deze dag, maar ik mocht altijd bellen zei ze en de 42 weken grens komt nu wel erg dichtbij. Die middag stript ze mij. En ze is de deur nog niet uit of de weeën komen flink op gang en ook meteen al vrij dicht op elkaar. Eindelijk! Ik bel de verloskundige en ik mag meteen naar het ziekenhuis komen, zij wacht ons daar op. Mijn man regelt de sfeer in de kamer. We hebben een kleurlampje meegebracht en hij zet de muzieklijst aan. Het bevalbad is puur genot. Wat fijn om gewichtsloos te zijn en het warme water helpt ontspannen. De weeën zijn enorm heftig. Af en toe ga ik het bad uit om even andere houdingen te proberen, maar ik sta gigantisch te trillen op mijn benen en ik voel me niet stabiel. Het bad is toch echt de fijnste plek en op mijn handen en knieën als er een wee aankomt de fijnste houding. De twee aanwezige verloskundigen zijn rustig aanwezig op de achtergrond en vullen af en toe het warme water aan. Als het nummer “The power is here now” speelt, komen de emoties los en begin ik te huilen. Dit nummer heb ik vaak op repeat gehad als ik in bad ging om te ontspannen, voorbereidend op de bevalling. Mijn man en de verloskundigen steunen me enorm. Hun kalme aanwezigheid geeft me vertrouwen. Wel krijg ik continu flashbacks. Dat was te verwachten. Ik probeer er geen aandacht aan te schenken en te focussen op mijn ademhaling en de muziek.
Op een geven moment duurt het me toch echt te lang en vraag ik of de verloskundige wil kijken naar mijn ontsluiting. Ze kijkt en zegt 5 centimeter. Flashback. Precies het punt waar op ik ook lang bleef hangen bij mijn eerste bevalling. Ik probeer rustig te blijven. Ga weer het bad in. Maar na een tijdje is het me echt te intens en geef ik aan dat ik niet meer kan. Ik ben bang om, net als bij mijn eerste bevalling, uiteindelijk te vermoeid te zijn om te persen. We spreken af nog een half uurtje zo door te gaan.
Een half uur later ben ik nog steeds weeën aan het opvangen. In overleg met de verloskundigen besluit ik dat ik mijn vliezen wel geprikt wil hebben. Het vruchtwater is gelukkig helder, wat betekent dat ik terug in het bad mag om te bevallen. Ze helpen me op mijn zij en ik voel dat de baby draait. Even is daar een moment van pure rust. Ik lig zo lekker. Ik wil niet meer bewegen. Alleen maar slapen. En dan zegt de verloskundige: “Als je in bad wilt bevallen, moet je daar nu naartoe.” Ik word in bad geholpen en voel weer die heerlijke warmte van het water. Dat gevoel van ontspanning duurt maar kort, want daar zijn de persweeën al. Zo! Nu weet ik pas echt wat persweeën zijn. Wat een gigantisch oergevoel. Acht minuten later, om 19.20 uur pak ik mijn zoontje tussen mijn benen door aan. Hij begint meteen te huilen. En ik zit weer met tranen in mijn ogen nu ik dit typ. Wat een bijzonder mooi moment. We gaan samen op bed liggen voor de placenta. Die komt al snel en zonder fluxus. Deze keer twee hechtingen door de verloskundige. Na het gouden uurtje, een uur knuffelen met mijn zoontje en borstvoeding proberen, ga ik douchen. We mogen meteen naar huis.
Wauw, wat een andere ervaring. Deze ervaring is helend voor mij geweest en heeft de periode ervoor afgesloten. Zoals ik ook zo had gehoopt. Je kunt wel een plan maken, maar je weet natuurlijk nooit hoe het loopt. Ik ben zo enorm dankbaar dat ik nu heb mogen ervaren hoe het ook kan. Dankbaar voor de hulp van de verloskundigen en gynaecoloog, dankbaar voor de steun van mijn man en natuurlijk dankbaar voor een geweldig leuk, lief, gezond zoontje.
KELLY
