Lees in deze blog het eerste deel van de kerst bevalling van Daisy.
24 december – Kerstavond
Appjes met “hoe gaat het” beantwoord ik niet meer. Ik heb de hele nacht flinke oefenweeën gehad en ook slijm verloren. Ondanks dat ik niets mocht verwachten, gaf het me toch stiekem hoop. Maar helaas, de strippoging is niet succesvol. Ik heb veel pijn in mijn bekken. De baby hangt voor mijn gevoel voor de uitgang en mijn banden staan op maximale spanning. Alles doet pijn en ik ben ontzettend moe! Ik was relatief fit tot het einde van mijn zwangerschap, dus ik baal enorm dat ik zo vermoeid aan mijn bevalling en kraamtijd moet gaan beginnen.
Ik wil op Kerstavond pasteitjes met ragout eten en Albert gaat die voor me halen. Apart, maar toch lekker simpel. En wat een hilarische setting! De tafel netjes gedekt, kaarsjes aan, muziek op en het hele gezin met huispakken en foute kersttruien aan tafel, en dan vervolgens een gigantisch bevalbad midden in de kamer. Dat zie je ook niet ieder jaar! We eten gezellig samen en sturen wat kiekjes van deze setting naar familie en leggen een tijdje daarna de kinderen samen in bed. Voor de avond heb ik een “date met Robert ten Brink” gepland zoals altijd. Gezellig met wat toastjes en een doos tissues zwijmelen (lees: janken) met All You Need Is Love de Kerstspecial. Zalig! We kijken met enige vertraging en als voor ons het programma om 23.30u afgelopen is, krijg ik ineens een flinke harde buik, vervolgens een oefenwee en daarna ineens iets wat meer leek op een wee. Ik kijk Albert aan alsof ik water zie branden: “Dit ga je toch niet menen? Ga ik nu serieus in de kerstnacht naast de kerstboom bevallen van ons meisje? Op de uitgerekende datum?” Stiekem vinden we dit toch we heel erg bijzonder. De weeën worden wat steviger en frequenter en na een half uurtje piept mijn timerapp al dat ik de verloskundige moet bellen. We hebben speciale afspraken gemaakt. Omdat ik snel beval en dit niet mijn eerste kindje is, mag ik gelijk bellen bij weeën. Albert belt de verloskundige en zij komt er gelijk aan.
25 december – Eerste Kerstdag – De uitgerekende datum
Klokslag 0.00u klopt de verloskundige aan. “Vrolijk kerstfeest!” Ja, dat kun je wel zeggen! Ik loop wat rond, maar ik kan gewoon nog kletsen en de weeën goed wegzuchten. Ze vraagt of ze even mag kijken of ik meer ontsluiting heb gekregen. Helemaal prima, geen probleem. “Je hebt nog steeds 4 centimeter”, is haar antwoord. Nou, dat vond ik wel een probleem, haha. Na een half uurtje wordt het weer rustiger en ook mijn verloskundige geeft aan dat ze het idee heeft dat het niet gaat doorzetten. We bespreken wat nu de opties zijn. Ze kan namelijk mijn vliezen breken. Er bestaat dan een kans dat het gelijk doorzet. Maar het kan ook zijn dat het niet doorzet en dat ik dan binnen een dag naar het ziekenhuis moet. Zowel een ziekenhuisbevalling, als mijn vliezen breken staat niet op mijn verlanglijstje, dus we besluiten om het toch maar af te wachten. Het zou namelijk eeuwig zonde zijn als we onze thuisbevalling zouden riskeren, omdat ik nu geen geduld meer heb. Optie 2 is lekker het bad vullen, erin gaan zitten, relaxen en hopen dat dit mijn weeën zou opwekken. Zou het niet werken, dan heb ik in ieder geval gerust en ben ik ontspannen, en wil ze morgen wel een tweede strippoging doen. Ik ben nu immers 40 weken zwanger en strippen zal nu meer kans hebben. We kiezen voor de laatste optie. De verloskundige gaat naar huis, Albert vult het bad en rond half 2 zit ik er lekker in. Oh, wat is dit heerlijk zeg! De oefenweeën komen en gaan en tot een uur of 4 blijven ze enigszins frequent en daarna vlakt het weer af. Om half 6 besluit ik uit bad te gaan en gelijktijdig stopt ook alle activiteit. Albert had al uren liggen vechten tegen de slaap en stelt voor om samen naar bed te gaan. Het kan immers nog dagen duren en ik ben al zo moe. Ik kan me hierin vinden en niet lang daarna zijn we beiden in dromenland.
’s Morgens bel ik weer even met de verloskundige. Omdat ik op dat moment geen activiteit meer heb, stelt ze voor om niet te strippen en 24 uur af te wachten en mijn lichaam rust te geven. Het advies is: vanavond vroeg naar bed met een dubbele paracetamol en goed slapen. Morgen weer verder kijken. Bummer! Zo had ik me kerstmis helaas niet voorgesteld. Een dag waar ik me normaal het hele jaar op verheug, gezellig samen met familie zijn, zat er al niet in, maar nu kan ik “knuffelen met mijn baby” ook wegstrepen. De (oefen)weeën blijven de rest van de dag weg, dus verkeer ik in een staat van onredelijk reageren op alles, afgewisseld met hormonale “ik ben er helemaal klaar mee”- huilbuien en tussendoor probeer ik toch ook nog gezellige kerstfoto’s te maken van mijn twee kleuters in hun kerstoutfits voor de kerstboom. We bedenken ons dat het wellicht toch leuk is als zij in ieder geval nog kerst kunnen vieren, dus we laten hen naar mijn familie gaan waar ze deelnemen aan het kerstdiner. Ik ga wat Netflixen en doe tussendoor wat dutjes. ’s Avonds besluit ik om toch even mee te gaan naar mijn familie, om onze jongens weer op te halen zodat ik toch nog even iedereen kan knuffelen. Eenmaal terug thuis ga ik lekker lang douchen, pak ik de afgesproken paracetamol en duik ik lekker vroeg het bed in. Ik val direct heerlijk in slaap.
26 december – Tweede kerstdag – De bevalling
Om 1 uur ’s nachts schrik ik wakker. Ik heb een wee, en een flinke ook. Na er drie flink weggezucht te hebben in bed, sta ik op en kleed me aan. Ik besluit om net als bij mijn andere bevallingen naar beneden te gaan om te lopen. Ik heb tijdens weeën altijd behoefte aan vrijheid, dan kan ik lopen en puffen zoals ik wil. Na een paar weeën wordt het weer iets rustiger. Mijn slaap is weg door de adrenaline, dus ik besluit wat tv te kijken en te wachten tot om 8 uur iedereen wakker wordt. Dan kunnen zij naar beneden en kan ik terug naar bed. Ik merk dat ik bij het opstaan binnen een paar tellen een wee krijg. Het is niet superactief, maar ook niet meer rustig. Ik wissel zitten met staan af en ik hoop dat het iets opwekt.
Rond 8 uur komt Albert met de kinderen naar beneden en hij is enigszins verbaasd dat ik beneden zit. Ik zou immers gaan rusten, dus ik geef aan waarom ik beneden zit en dat ik nu naar boven ga om te slapen. Rond 10 uur word ik wakker met flinke rugpijn en een zeurend gevoel van binnen. Ik sta gelijk op. Ik heb afgesproken dat ik mijn verloskundige even zou bellen in de ochtend. Ik geef aan dat ik het idee heb en voel dat mijn lichaam er klaar voor is, maar het gewoon niet start om wat voor reden dan ook. Ik wil graag nog een tweede keer gestript worden. Hier kan ze zich wel in vinden. Mocht het strippen iets op gang helpen, dan kan ze gelijk blijven. Eén van mijn angsten is dat ik zo snel beval dat ze niet op tijd komt. Mijn tweede zoon was er namelijk al binnen 1 uur en een kwartier. Ik ga naar beneden en praat Albert even bij. De jongens zitten met hun autootjes naast het bad te spelen en Juul kijkt me aan zucht en zegt: “Mama… Wanneer komt de baby nu eindelijk? Het is toch al kerstmis?” Ik kijk hem aan en vertel hem dat mama het ook niet weet en langzaam ongeduldig wordt. Maar dat vanmiddag de ‘babydokter’ op bezoek komt. Ondertussen begint Albert het bad leeg te laten. Die staat nog steeds gevuld sinds de kerstnacht. Daarna vult hij het opnieuw. Ik eet wat en mijn buik voelt beurs. Ik word ineens heel onrustig en ik zeg dat ik even wil gaan douchen.
Ik ontspan van het warme water en voel gelijk weer krampen komen. Ik voel weer een beurs gevoel beneden en ik besluit eens te voelen of ik verschil voel. Terwijl ik van binnen voel, schrik ik me gelijk kapot. Ik voel heel duidelijk een groot deel van het hoofdje in mijn vagina zitten! Ik weet niet hoe snel ik onder de douche uit moet komen. “Ik ga toch niet bevallen zonder weeën? Kan dit überhaupt?”, vraag ik mezelf af. Ik trek mijn “bevaltopje” en onderbroek aan. De rest van mijn huispak neem ik in mijn armen mee naar beneden. Albert schikt van mijn gezicht, want ik kijk blijkbaar alsof ik een spook heb gezien. “Ik weet niet wat er is veranderd, maar ik voel het hoofdje in mijn vagina en ik ga nu in bad zitten voor ze eruit valt!” Het is inmiddels 13.00 uur en ik vraag Albert om onze verloskundige te bellen om te vragen hoe laat ze er ongeveer is. Gewoon voor mijn geruststelling. In bad merk ik dat ik wat weeën voel. Nog niet heel fel. De verloskundige zegt dat ze al in de straat is. Ze wordt onder luid gejuich ontvangen door Lars en Juul. Ik geef aan dat ik bijna zeker weet dat ik meer ontsluiting heb en het idee heb dat het gaat beginnen. Ze toucheert me en ik heb 5 centimeter ontsluiting! Mijn lichaam is er klaar voor. Ze vraagt of we nog iets voor de kinderen willen regelen of dat ze erbij blijven. Albert en ik kijken elkaar aan en stilzwijgend weten we wat ons antwoord is. We zijn op dat moment zo vol vertrouwen dat dit goed gaat komen, dat we aan de jongens zelf vragen wat ze willen. Ze roepen bijna gelijk in koor dat ze heel graag hun zusje willen geboren zien worden. En dus begint de verloskundige de jongens in Jip en Janneke taal uit te leggen wat er gaat gebeuren, dat mama straks misschien “gekke apengeluiden” gaat maken en als het water rood wordt, ze goed moeten opletten, want dan komt de baby eraan! Ook mogen ze samen met haar de koffers uit de auto halen en als trotse kerels helpen ze mee. Als binnen alles klaar staat, mag ik uit bad komen en op de bank liggen. We wachten even op een wee en dan worden mijn vliezen gebroken. Het water is mooi helder. Vervolgens voel ik acuut mijn weeën heel fel worden en ik beland gelijk hangend aan een kast in een weeënstorm. Ik zit gelijk in mijn bubbel. YES! Dit is waar ik op gewacht heb!
Ik word naar mijn bad begeleid en in het water voel ik gelijk waarom bevallen in bad zo geweldig is. Wat een weldaad… Weeën opvangen in water is zó anders dan op het droge! Al snel voel ik dat ‘hangend op mijn rug’ niet mijn ideale bevallingshouding gaat worden. Instinctief ga ik op mijn knieën zitten, half hangend over de zijkant van het bad aan zo’n handvat. Ik raak in een lekkere flow en laat de hormonen door mijn lichaam razen. Het is goed te doen, maar al snel voel ik de weeën zo krachtig worden dat ik ze amper nog kan wegpuffen. “Ok”, denk ik, “dan wordt het maar grommen!” De jongens beginnen een beetje te giebelen. ”Mama is net een beer”, hoor ik eentje roepen. Maar dat boeit me niet. Ik voel me veilig bij hen. Om beurten komen ze even kijken of het water al rood wordt of er komt er weer eentje over mijn arm aaien. Al zeer snel kom ik in de transitiefase en wordt het heel heftig. Gelukkig weet ik mijn rust te bewaren, want ik weet dat dit ook het einde is. Ik voel gelijk mijn wee ineens doorschieten in een perswee en de verloskundige hoort aan mijn geluiden dat ze haar handschoenen snel moet aantrekken. Ik zeg “Daar zijn de persweeën al! Mag ik gewoon meedrukken?” Dat mag en zodra ik de wee voel opkomen, druk ik één keer zachtjes mee en voel ik zo het hoofdje naar buiten glijden. Ik schrik, want ik doe bijna niets en het gaat vanzelf. Even een klein paniekmomentje, want ik ben bang dat ze gelijk doorschiet. Maar dat gebeurt gelukkig niet. Instinctief grijp ik tussen mijn benen en voel ik haar zachte warme hoofdje en de haartjes zwevend in het water. “Hallo meis”, zeg ik geëmotioneerd. Na even een hap adem en rust, voel ik haar draaien in mijn bekken en druk ik weer een beetje mee. Vervolgens voel ik haar zo het warme water in glijden en vang ik haar op. Ik zie gelijk een heel bekend gezichtje. Precies zoals ik me haar had voorgesteld. Alsof ik haar altijd gekend heb. En wederom een evenbeeld van haar papa. Ik hoor Albert in de lach schieten, omdat het ineens zo bizar snel gaat, terwijl ik voor mijn gevoel nog maar net begonnen ben. “Jongens, kom kijken”, roept hij, “Daar is ze al!” Nog geen 54 minuten na het breken van de vliezen is daar ons kerstkindje. Geboren met kerst, naast de kerstboom in het bad, met op de achtergrond prachtige kerstliedjes, in het bijzijn van mijn man en kinderen. Hoe bijzonder is dat! Een droom! Mijn droom. Mijn meisje… Oh, wat ben ik emotioneel. Alle stress en emotie van deze hele zwangerschap komt er in één keer uit. Albert vraagt: “En mama, hoe gaat de baby heten?” “Lena!” komt er tussen de tranen uit. Lars is er even helemaal stil van en Juul staat met glanzende oogjes te springen en te juichen naast het bad. Hij aait Lena zachtjes over haar hoofdje.
Lena ademt helaas niet gelijk en wordt vervolgens behoorlijk blauw en slap. Ondanks dat we voor een halve lotus willen gaan en op zijn minst de navelstreng willen laten uitkloppen, zie ik al snel dat ze toch even geholpen moet worden. Albert knipt de navelstreng door en Lena wordt meegenomen naar de eettafel voor een pufje om de longetjes open te krijgen. Vervolgens begint ze gelijk te huilen en wordt ze ook gelijk mooi roze. Ze mag terug bij mij in bad. Vervolgens stormen twee kraamverzorgsters binnen! Ze hadden zich enorm gehaast, maar helaas het grote moment gemist. Wat is dit genieten zeg. Samen in dat warme bad, met al mijn liefjes om me heen. En wat een stortbevalling. Nog sneller dan de vorige keer. Lena zoekt gelijk mijn tepel en hapt vrijwel direct aan. Ze geniet zichtbaar van haar eerste slokjes mamamelk. Een half uur na de geboorte komt de placenta er spontaan uit en dan pas wordt het bad rood. Helaas blijven de vliezen hangen. Deze moeten geknipt worden en handmatig op het droge verwijderd worden uit mijn vagina. Dit lukt helaas niet helemaal dus later die week verlies ik nog een stuk.
Omdat de navelstreng snel en ruim doorgeknipt is en we een cordring wilden gebruiken in plaats van de standaard navelklem, mag de navelstreng nog een tweede keer ‘doorgeknipt’ worden. Deze keer is het de eer aan onze jongste zoon Juul. En wat ik hij trots!
Ik had een droom, mijn grande finale. Maar het werd uiteindelijk nog mooier dan gehoopt. De dingen die ik het meest speciaal heb ervaren zijn de dingen die ik niet gepland of voorzien had. Nooit had ik gedacht te bevallen in het bijzijn van mijn kinderen. Nooit had ik gedacht te bevallen met kerst. Soms moet je dingen aan het lot overlaten. Een prachtige afsluiting voor ons gezin wat nu compleet is.
DAISY
