Ik lig al vanaf 20 december 2019 in het ziekenhuis met zwangerschapsvergiftiging en het HELLP-syndroom. Ik ben op dat moment 30+5 weken zwanger.
Kerstavond
In de ochtend word ik na een onrustige nacht wakker. Ik ontbijt samen met mijn zus op de kamer. Daarna ga ik nog even slapen. Al die slangetjes en piepjes helpen niet mee. Ik word rond 11.00 uur wakker. De verpleging was al een paar keer langs geweest, maar ik sliep zo diep. Ik hoorde kerstmuziek op de gang. De verpleging kwam lang om mij wat te vertellen: “Het is vandaag een feestdag, want je kindje wordt vandaag geboren”. Ik was nèt 31 weken zwanger. Toen kwam de emotie. Ik was ontzettend blij, want ik kon niet meer…
Om 12.46 uur die dag is mijn meisje via een keizersnede geboren. Ze was 36 centimeter lang en woog 1420 gram. Mijn bloeddruk ging niet naar beneden. Nadat ik ongeveer 9 uur op de uitslaapkamer heb gelegen, mocht ik naar mijn lieve sterke meisje. Zo lief, zo klein in de couveuse op NICU afdeling in het UMC in Groningen. Ze lag aan allerlei slangetjes en ik hoor allemaal piepjes. Ze droeg schattige kerstsokjes, ze is tenslotte een kerstkindje. Ik krijg twee geurendoekjes zodat ons kleintje mijn geur ruikt, als ik eventjes niet bij haar ben.
Op 25 december in de nacht ben ik met kolven begonnen, omdat ik heel graag borstvoeding wil geven. Iedere 3 uur gebruikte ik het kolfapparaat. De verpleging hielp mij hier goed bij. Jaylinn kreeg elke 3 uur 5cc moedermelk. In de ochtend kwam de verpleging met een heerlijk ontbijtje. Er lag ook een lief kerstgebakje. Ze stuurden zoveel mogelijk patiëntjes naar huis (mits het verantwoord was), het is tenslotte kerst en iedereen wilde natuurlijk samen zijn. Ik was bijna de enige op de afdeling. Mijn moeder was bij mij. ‘s Avonds met het eten had de verpleging een hele grote verrassing voor mij. Ze kwamen met Jaylinn bij mij op de kamer. Dit had ik echt nooit verwacht. Ze deed het zo goed dat ze geen extra zuurstof meer nodig had. Ik echter nog wel. Samen hebben we gebuideld. Het besef dat ik mama was van dit dappere mooie meisje landde. De tranen vloeiden over mijn wangen.
Op 26 december ging ik in de ochtend samen met mijn moeder naar de NICU om mijn meisje te zien. In de middag kwam er familie langs om mij de feliciteren met de geboorte van Jaylinn.
We zijn nu één jaar verder. Ik denk nog vaak aan Jaylinn en haar geboorte. Ik kijk vaak naar de foto’s van toen en dan ben ik ontzettend blij hoe dit jaar is gegaan. Ze doet het erg goed. Iedereen is heel tevreden over haar. Ze is nu 7 kilogram en is 70 centimeter lang. Ze volgt mooi haar eigen curve wat betreft gewicht en lengte.
MANON
