Vrijdag 13 oktober 2017 werd na een bevalling van 25 uur om 6:45 uur ons zoontje Denn geboren. Ondanks dat de bevalling lang duurde, was eigenlijk alles goed gegaan en hadden we nu eindelijk ons kleine mannetje in onze armen. Na te zijn gehecht, kon ik gaan douchen en mochten mijn ouders, schoonouders en mijn broertje en schoonzusje langs komen om onze kleine spruit te bewonderen. Rond half 12 werden we ontslagen uit het ziekenhuis en mochten we met z’n drietjes naar huis. Toen ik in het ziekenhuis nog even gauw naar het toilet ging verloor ik al wat bloed en wat stolsels, maarja, dat hoorde erbij, toch?
Toen we een dik half uur later de oprit opreden bij ons thuis, kreeg ik een enorme druk aan mijn onderkant. Ondanks de hechtingen en het feit dat ik net bevallen was, sprong ik de auto uit en rende ik meteen naar ons toilet in de hal. Ik verloor hier hele grote stolsels bloed. Het klonk alsof er sinaasappels in het water vielen. Ik werd ook meteen duizelig en vroeg mijn vriend om mijn moeder te bellen, want ik voelde me totaal niet goed. Gelukkig was zij er binnen een paar minuten en was de kraamhulp er in de tussentijd ook. Samen hebben ze me naar boven gebracht, in de veronderstelling dat ik moest gaan rusten, want ik had natuurlijk net een bevalling achter de rug. Eenmaal boven kreeg ik meteen weer dat drukkende gevoel op mijn onderkant en de enorme drang om naar de wc te rennen. Dit deed ik dus ook. Op het toilet verloor ik voor de derde keer enorme stolsels bloed en viel ik flauw. Gelukkig kwam ik na een paar seconden weer bij en hebben mijn vriend en de kraamhulp me weer naar bed gebracht. Dat dit niet goed was had onze kraamhulp gelukkig goed in de gaten en ze belde meteen mijn verloskundige op. Zij was er binnen een kwartier en constateerde dat ik een fluxus postpartum had. Dit is een nabloeding na de bevalling die je bijvoorbeeld kunt krijgen wanneer je baarmoeder niet goed samentrekt. Deze samentrekkingen zijn nodig om de bloedvaten die naar de placenta liepen dicht te knijpen. Gebeurt dit niet, dan blijven de bloedvaten die aan de placenta vastzaten te veel aan de oppervlakte liggen en open staan. Mijn baarmoeder had er na een bevalling van 25 uur gewoon geen zin meer in.
Ik kreeg meteen verschillende zetpillen en injecties om mijn bloed te stollen en mijn baarmoeder te laten samentrekken. Ook werd 112 gebeld, want ik moest als de sodemieter weer naar het ziekenhuis. Zo kwam ik rond half 2 ‘s middags met loeiende sirenes weer bij het ziekenhuis aan. Ik werd naar dezelfde verloskamer gebracht als waar ik 6 uur geleden Denn op de wereld had gezet. Ik moest aan een infuus met oxytocine. Dit zorgt ervoor dat de baarmoeder samentrekt, maar mijn aderen waren bijna niet te prikken. Ondertussen werd constant mijn onderbuik gemasseerd. Ook dit om mijn baarmoeder een handje te helpen. Er werd me verteld dat de kans er in zat dat ik naar de OK moest om operatief de bloedvaten te dichten.
Het bloeden stopte. Er werd een echo gemaakt om te kijken of ik alle stolsels kwijt was. Dit was het geval. Ik kreeg inmiddels de eerste zak vocht binnen via een infuus, zodat ik niet in shock raakte. Ik had ik het opeens steenkoud en begon te shaken. Mijn lichaam stond echt in de overlevingsstand. Ik kreeg allemaal warme dekens over me heen om weer op temperatuur te komen. Omdat ik al met al toch behoorlijk wat liters bloed ben verloren, werd me gevraagd of ik een bloedstranfusie wilde. Hier hebben we mee in gestemd. In verband met de aanhoudende koorts kreeg ik de volgende ochtend de eerste zak bloed. In totaal heb ik vier zakken bloed gekregen. Zondagochtend was mijn HB weer redelijk op peil en mochten we voor de tweede keer met z’n drietjes naar huis.
Ik heb zo vreselijk gehuild toen we thuis kwamen. Ons huis was helemaal versierd met blauwe slingers en ballonnen, maar ik voelde me helemaal niet blij. Ik was het vertrouwen in mijn lichaam flink kwijt en was heel angstig. Wat was er in hemelsnaam allemaal gebeurd? Ik was hele stukken van de film kwijt. Gelukkig hadden we een lieve kraamhulp die me samen met mijn vriend enorm heeft geholpen alle stukjes van de puzzel terug te vinden. Het is hem ook zeker niet in de koude kleren gaan zitten. Dankzij de bloedtransfusie voelde ik me vrij snel weer redelijk en konden we gaan genieten van ons kleine mannetje!
Inmiddels ben ik bevallen van een klein broertje voor Denn.
KAREN
