Dinsdag 11-02-20
Rond middernacht begonnen de voorweeën. Elke 10 minuten voelde ik lichte krampen. Daar werd ik af en toe wel wakker van, maar ik kon er redelijk mee slapen. Overdag nam de frequentie van de krampen wat af naar ongeveer één keer per 20 minuten. Ruben (Ruub) werkte al een aantal dagen thuis, zodat hij overdag onze hond (Lo) kon uitlaten. Dat werd mij echt te zwaar en Ruub was dan tegelijkertijd ook dichtbij. Helaas was hij toevallig deze dag op kantoor in verband met enkele belangrijke meetings. Zijn kantoor zit op de Dam in Amsterdam, ongeveer 30 minuten met het OV bij mij vandaan. Wetende dat deze fase ook nog weleens dagen zou kunnen duren, voelde dat voor ons prima en hadden we continu contact over hoe het ging. Na een aantal dagen van lekker cocoonen en wachten op en rondom de bank, moest ik uitgerekend deze dag, met al een rommelende buik, nog even naar buiten met Lo. Tijdens mijn standaard rondje passeerde ik een vrouw. Zij stopte even om mij te vragen ‘of het wel ging’. Ik straalde blijkbaar aan alle kanten al uit dat de bevalling in het beginstadium was en vertelde haar dus ook dat ik al weeën voelde, maar dat het nog wel te doen was en het super lief vond dat ze ernaar vroeg. Ze wenste me heel veel kracht en succes. Een bijzonder moment. Eventjes was ik niet zo ‘alleen’. Ook was dat een besefmoment dat het nu toch wel heel dichtbij ging komen en het niet meer lang zou duren voor onze meid in ons armen zou liggen. De dag bleef het verder nog rustig. De voorweeën waren wel wat sterker, maar zetten nog niet verder door. We zijn rond middernacht naar bed gegaan.
Woensdag 12-02-2020
Na wat lichte slaap, merkte ik rond 04:00 uur dat de weeën steeds wat korter op elkaar kwamen (zo’n 6 a 7 minuten zat er telkens tussen) en sterker aanvoelden. Slapen zat er voor mij niet meer in, dus ben ik toen wat gaan lezen en zachtjes rondjes gaan lopen. Ruub sliep nog, ik vond het niet nodig hem toen al wakker te maken, aangezien het wel handig is om zoveel mogelijk energie op te sparen. Rond 06:00 uur heb ik het bad laten vol lopen. De badkamer grenst aan onze slaapkamer, dus vanaf dat moment kreeg Ruub ook in de gaten wat de status was. Het warme water hielp om de weeën op te vangen, die nog steeds om de 7 minuten kwamen en ergens tussen de 40 en 60 seconden duurden. Om 12:00 uur hadden we een controle- en stripafspraak. We besloten rond 08:30 uur alvast te melden dat dat waarschijnlijk niet meer nodig zou zijn. Dat leek de verloskundige ook en ze wilde wel om 10:00 uur alvast even langskomen om te kijken hoe het met me ging. Vlak voordat zij zou komen, ben ik het bad uitgegaan en op bed gaan liggen. Daar kwam ik er al snel achter dat mijn lichaam de weeën absoluut niet liggend kon opvangen. De beste manier was voor mij vooroverleunend aan de rand van het bed. Wat een verschil tussen in en uit het bad! De verloskundige constateerde 1.5 centimeter ontsluiting, maar verwachtte ook niet heel veel meer door de frisse toestand waarin ik verkeerde tussen de weeën door. Ze zei dat de kleine meid op de 12e óf 13e geboren zou worden. “12-02-2020? Ja! Die datum willen we!”, dachten we. “Na een ‘mislukte poging’ op 02-02-2020, was dit dan toch wel een heel mooi alternatief”, grapten we. Ik ging daar ècht even mijn best voor doen.
De verloskundige zou om 13:00 uur weer terugkomen voor een check
In de tussentijd ben ik rondom het bed gebleven, omdat de rimpels van het badderen nog in mijn lichaam stonden. De weeën kwamen nu elke 4 a 5 minuten en duurden ongeveer een minuut. Nadat de verloskundige was geweest, namen de weeën qua intensiteit wat af. Om 13:00 uur had ik 3 centimeter ontsluiting, dus het schoot nog niet echt op. Ik maakte een nieuwe afspraak voor 16:30 uur. In die tussentijd heb ik weer het bad laten vol lopen, want daar was ik uiteindelijk toch het meest comfortabel. Ruub ging boodschappen doen om lunchproducten en allerlei snaaiwerk te halen. Wie weet kon dit nog uren duren. Met een driekwart pastasalade in m’n buik ging ik vlak voordat de verloskundige kwam weer uit het bad. Ik hoopte dat we richting ziekenhuis mochten, want ik werd inmiddels een stuk vermoeider en het was notabene al bijna 13 februari. Door de wisseling van de dienst bij de verloskundigen kwam Iris. Zij constateerde 4 centimeter ontsluiting. “Pas 4 centimeter?! En daar was ik al 12 uur over aan het doen?!”, dacht ik. Samen met de verloskundige besloten we om mijn vliezen te breken, omdat het dan wat sneller en sterker op gang zou komen. Dat klonk natuurlijk als muziek in mijn oren, maar tegelijkertijd ook wel even spannend. Ik vond ál dat stromende warme water een erg bijzonder en grappig gevoel. Rond 17:15 uur ging de verloskundige de deur uit. Ze zou om 19:00 uur weer terugkomen.
Ze was nog geen 3 minuten weg of ik belandde in een weeënstorm die bijna onbeschrijfelijk is
Ik had minutenlang intense pijn van top tot teen met daartussen korte pauzes van ongeveer 30 seconden. Communiceren, anders dan een beetje ja knikken en nee schudden tegen Ruub, was amper meer mogelijk. Het enige wat voor ons beiden heel duidelijk was, was dat we zo snel mogelijk richting het ziekenhuis moesten gaan. Daar zag ik als een berg tegenop. Ik zat op de tweede etage van ons huis, wat betekende dat ik twee trappen naar beneden moest. Daarnaast stond de auto op 100 meter afstand. Mede om die reden was thuis bevallen voor ons geen optie. Stel je voor dat je dan alsnog naar het ziekenhuis zou moeten tijdens de bevalling. Ruub belde met de verloskundige. We konden gelijk naar het ziekenhuis bij ons om de hoek komen. De auto werd gehaald en ingeladen. Elke 30 seconden die ik tussen de weeën door had, gebruikte ik om een trap af te gaan. Ik denk niet dat ik in aanmerking kom voor goud, maar 100 meter lopen is me precies gelukt.
Na een heftige autorit van ‘maar’ 5 minuten , kwamen we rond 18:30 uur aan in het ziekenhuis
Met de spullen nog in de auto, sjeesden we met de rolstoel richting onze kamer waar verloskundige Iris ons al stond op te wachten samen met de kraamhulp. Om 18:45 uur checkten we de ontsluiting en volledig tegen mijn verwachting in bleek deze nu al 9 centimeter! Die weeënstorm was dus gelukkig niet voor niets geweest. Nu viel ook gelijk op zijn plek waarom het zo intens was. Tegelijkertijd schoot ook de ruggenprik door mijn hoofd. Die was niet meer mogelijk en dat was even slikken. Ik had me daar wel op ingesteld. Gelukkig kon ik dat ook heel snel omzetten. ‘Dit moet ik nu gewoon gaan doen’, dacht ik. We hadden geen tijd meer om spullen uit de auto te halen, want dit kon nog weleens heel snel gaan!
Ik had van tevoren geen specifiek geboorteplan, omdat ik als het moment daar was, wilde bepalen waar mijn behoefte zou liggen
Wel had ik een badmat gekocht om eventueel in bad te kunnen zitten (en misschien bevallen), maar na al zoveel uur thuis gebadderd te hebben, had ik daar in het ziekenhuis totaal geen zin meer in. Ik had nog 1 centimeter weg te puffen en het enige waar mijn behoefte lag was hangen aan Ruub in de meest onmogelijke posities. Uiteindelijk heeft het toch nog even op zich laten wachten, maar rond 20:00 uur was daar dan eindelijk de 10 centimeter ontsluiting en mocht ik rustig aan met de druk meepersen. Wat een verlichting, na 16 uur puffen! Ik begon eerst op bed, maar al vrij snel stelde Iris de baarkruk voor. Ik liet me volledig door haar leiden. De baarkruk beviel me wel. De druk ging omlaag en de zwaartekracht werkte mee. Er kwam nog steeds niet meer uit mij dan mijn hoofd knikken en schudden. Mijn ogen waren al drie uur dicht en ik zat volledig in trance, maar de rustige sfeer met elkaar voelde heel erg fijn. Ondertussen was Ruub nog steeds zo dicht mogelijk bij mij. Dat gaf me kracht. Ik had hem nodig om er doorheen te gaan.
Mijn lichaam maakte zelf helaas geen sterke persweeën aan, dus ik moest het grotendeels op mijn eigen kracht doen
Het stukje waar het hoofdje de bocht om moest, bleek erg moeizaam te gaan, dus na een half uur op de kruk zijn we rond 20:50 uur toch weer terug naar het bed gegaan om verder te persen op mijn zij en in de ligstand. Om 21:17 uur zei Iris dat ze om 21:20 uur ging overleggen met een arts. Voor wat, weet ik niet meer helemaal exact, maar het woord ‘arts’ zorgde er wel voor dat ik alles op alles zette. Het lukte me één wee later om haar voorbij de bocht te krijgen. Iris vertelde ons dat ze het hoofdje zag. Ze voelde en zei dat ze veel donker haar had. Stiekem hoopte ik op mooie donkere haartjes, dus toen ik dat hoorde voelde ik een enorme boost door mijn lijf om door te zetten. Ik wilde haar ook zien! Uiteindelijk is die arts niet nodig geweest. Na nog een aantal keer persen was ze daar op 12-02-2020 (gelukt!) om 21:32 uur, aangepakt door Ruub en neergelegd op mijn borst. Onze prachtige dochter Maggie.
ESTER
