Yara: “Ik was zwanger in mijn examenjaar”

Halverwege november 2017 kwam ik er achter dat ik zwanger was

Ik wist dat ik al vroeg aan kinderen wilde beginnen, maar mijn vriend wilde liever nog even wachten. Hij wilde wachten tot ik klaar was met school, ik zat dat jaar namelijk in mijn examenjaar. Ik liep al een paar jaar bij de psycholoog en had medicatie. Ik wilde stoppen met alle soorten pillen die mijn lichaam in gingen. Mijn lichaam reinigen. En ja, dus ook stoppen met de anticonceptiepil. De eerste keer, na het stoppen van de pil, kwam mijn menstruatie vrij snel. Daarna duurde het wat langer. Een vriendin van mij was ook gestopt met de pil en ik had het er met haar over. Ik vroeg hoe lang het bij haar duurde voor haar menstruatie uit zichzelf weer normaal op gang kwam. Bij haar duurde het ongeveer drie maanden. Dus ik verwachtte niks, ik dacht vooral dat ik nog even geduld moest hebben. Mijn moeder zei nog voor de grap: “Het zou wel grappig zijn als het in een keer raak zou zijn hè!”. Mijn moeder wist dat ik graag aan kinderen wilde beginnen.

Ik kreeg een melding op mijn telefoon

Ik was “een paar dagen” over tijd. Ik dacht er niet echt bij na, maar later dacht ik dat het geen kwaad zou kunnen om een test te doen, aangezien ik ook erg ziek en misselijk was de afgelopen paar weken. Eenmaal de test gehaald heb ik hem ook direct gedaan. Ik zat te wachten en ik was verrast toen ik het zag. “Ben ik zwanger?! Is dit wel echt? Klopt het wel? Had m’n moeder nou toch gelijk dat de eerste keer raak is?! Kan dat zo snel gaan?” Het was allemaal erg onwerkelijk. Ondanks dat ik graag op jonge leeftijd moeder wilde worden, was het toch wel even een soort van schrikken. Ik wilde mijn vriend bellen, maar ik wist dat hij in de auto zat met zijn vader, dus zou het gesprek op handsfree gaan. Liever niet. Ik heb mijn moeder meteen een foto van de test geappt, deze foto had ik ook naar mijn vriend gestuurd. Ik dacht: “Dan kan hij het laten bezinken en hoeft hij er ook niet meteen over te praten.” Mijn moeder belde mij en dacht eerst dat het een grapje was, maar was daarna wel heel enthousiast. Ze vertelde mij dat ik de dokter moest bellen. Dus ik belde de dokter, zij stuurde mij door naar de verloskundige. “Ojee, nou wordt het “echt”!” Ik kon meteen een afspraak maken bij haar voor een echo.  

Vanaf mijn eerste afspraak bij de verloskundige en door veel met mijn vriend te praten, begon het steeds vertrouwder en beter te voelen

Ik was blij en mijn vriend ook. We gingen een kindje krijgen (wat nog wel onwennig klonk). Na een tijdje hadden we het familie en vrienden verteld. Iedereen reageerde wel positief, ook al kreeg ik soms de vraag of ik niet te jong was. Ik was tenslotte nog maar net 19. 

Helaas had ik de eerste 16 weken enorm last van misselijkheid en overgeven

Ook deed ik mee aan Moeders voor Moeders en wat was ik blij dat de 16 weken voorbij waren. Het was allemaal vrij snel gegaan. Bij 32 weken hadden wij een afspraak bij de verloskundige en daarna een afspraak in het ziekenhuis voor een extra controle voor de nieren van de baby. De verloskundige voelde en vertelde ons dat hij al in de juiste positie lag, maar omdat ik veel vruchtwater had en “nog maar” 32 weken was, kon hij nog draaien. Ik was in ieder geval opgelucht dat hij al goed lag. In het ziekenhuis zagen ze juist dat zijn hoofdje boven lag. Dat was gek, de verloskundige vertelde ons dat hij met zijn hoofdje naar beneden lag. Zou hij dan opeens gedraaid zijn? Ik vertelde dit in het ziekenhuis. Ze meette toen zijn hoofdje op en vertelde ons dat hij al een redelijk lange tijd in stuitligging lag. Ze vertelde ook dat hij nog wel zou kunnen draaien naar de juiste positie. Ik baalde van de fout van de verloskundige.  

Thuis heb ik van alles geprobeerd om hem in mijn buik te laten draaien

Ik ben met mijn benen omhoog gaan liggen, op m’n knieën en m’n handen gaan zitten met mijn hoofd naar beneden. Van alles. Bij de volgende afspraak bij de verloskundige gaf ik aan hoe het de afgelopen keer was en dat het mij niet lekker zat. Ze vertelde dat bij de meeste vrouwen, bij de eerste zwangerschap, je nog een strakke baarmoeder hebt en je niet altijd alles perfect kan voelen en dat fouten gemaakt kunnen worden. En dat snapte ik ook wel, maar het gaf geen fijn gevoel en ook onrust. Vooral nu ik ondertussen 34 weken was en de bevallingsdatum steeds dichterbij kwam. De verloskundige voelde en zei dat hij naar beneden lag. Toch voelde het niet goed. Ik vertrouwde het niet. Ik dacht laatst echt nog zijn hoofdje boven gevoeld te hebben. Dus dit vertelde ik. Ze gaf zelf ook aan dat ze wel nieuwsgierig was en toch maar even een echo ging maken. Ik dacht bij mijzelf: “Ja, doe dat maar, want hoeveel moeite kost zo’n echo maken nou?”. Bij de echo bleek dan toch zijn hoofdje boven te liggen. Mijn gevoel was juist! Nu moest mijn afspraak vervroegd worden en moest ik een keuze maken of ik een sectio wilde.

Wij hebben er voor gekozen om een versie te proberen met 36 weken zwangerschap

Ik was erg zenuwachtig, maar ging er met goede moed naar toe. De versie deed enorm veel zeer en ik kreeg weeënremmers. Dit gaven ze mij, omdat ik een erg strakke baarmoeder had en het door de remmers soepeler zou worden. Het deed enorm veel pijn, maar ik wilde niet opgeven. Omdat ons zoontje met zijn billen al vrij ver in mijn bekken zat, kreeg ze hem niet gedraaid. Helaas. Verder kreeg ik uitleg over de ziekenhuisbevalling. Jammer, want ik wilde heel graag thuis bevallen. Verder kreeg ik nog wel de optie tussen natuurlijk  bevallen of liever met een keizersnede. Als ik natuurlijk zou bevallen zou hij wel kans hebben op zuurstoftekort. Mijn vriend en ik hebben er samen voor gekozen om voor een keizersnede te gaan. Liever het zekere voor het onzekere!

Bij 37 weken had ik weer controle in het ziekenhuis

De kans dat hij nog zou gaan draaien was minimaal. En helaas, hij was echt niet meer gaan draaien. Gelukkig had ik me mentaal voorbereid op de keizersnede en had ik er vrede mee. Bij de controle keken ze of ik ontsluiting had. Ze vertelde dat ik 1 centimeter ontsluiting had. Als mijn vliezen zouden breken of ik weeën zou krijgen, moest ik gelijk het ziekenhuis bellen. Na alles besproken te hebben kregen we de datum van de keizersnede. Veel mensen gingen raden welke datum het was, maar we hadden afgesproken om het echt voor ons te houden!

De dag voor mijn keizersnede ben ik nog gaan zwemmen met wat vrienden

Maar die avond kon ik echt niet slapen. Mijn zenuwen speelden op, ik was nieuwsgierig naar m’n kindje en ik had enorm last van harde buiken en voorweeën. De ochtend van de keizersnede met precies 39 weken moesten we ons om half 7 ‘s morgens melden. We waren iets te laat, maar we konden gelukkig zo door. Ik werd aan de CTG-scan gelegd en je zag al meteen op de scan dat ik enorm last had van harde buiken. Ik dacht toen vooral: “Als ik vandaag de keizersnede niet krijg, dan gebeurt het vanzelf!” Tijdens de scan kreeg ik mijn infuus en daarna mijn katheter. Mijn god! Ik had nooit geweten dat het inbrengen van een katheter zo’n pijn kon doen. En vooral omdat de eerste keer niet goed ging, moesten ze het opnieuw doen. Maar toen alles goed zat, was ik er klaar voor. Na de ruggenprik ging alles zo snel. Eenmaal onder het mes, duurde het geen 10 minuten of ze deden al het luikje naar beneden, want ja hoor, daar was hij! Onze zoon! Om 9. 00 ‘s morgens op 16.07.18 waren wij trotse ouders geworden van een hele gezonde zoon genaamd Benjamin. Wat was dit mooi en wat was ik op slag verliefd. De liefde van je leven, je ware liefde, liefde op het eerste gezicht (eigenlijk al op het eerste gevoel). Ik kon alleen maar blij zijn. Helaas geen natuurlijke bevalling en helaas ook niet thuis, maar het is allemaal goed gegaan en hij is gezond. Verder maakte mij het allemaal niet meer uit. En dit onwijs gelukkige gevoel pakte niemand ons af!

Ik heb mijn examenjaar gehaald en dat terwijl ik zwanger was

Docenten reageerden fijn en hielpen mij goed. Ze begrepen mij en deden hun best en ik ook. Leerlingen hadden het wel vaak over mij. Ik werd nagewezen of er werd over mij gepraat, maar uiteindelijk ging het er om dat ik en mijn vriend gelukkig waren. Ik ben heel blij dat ik mijn examenjaar heb gehaald en dat ik ben begonnen aan het belangrijkste en mooiste in mijn leven: het ouderschap.

YARA