Sofie vertelt rauw en raak over haar verdriet: de uitputtingsslag van een meer dan 10 jaar durende kinderwens. Wij zijn trots op haar minireeks op Kids en Kurken. Het is intens, rauw en prachtig verwoord. Een mustread voor iedereen. Laten we dit taboe rondom fertiliteit en een onvervulde kinderwens doorbreken. Samen. Lees haar eerste blog, voordat je hieronder met deel 2 begint.
Onze wens was zo groot: we droomden van een huis waar het de zoete inval was, kinderen die vriendjes meebrachten, een gezellige drukte en veel liefde. Mijn buik bleef leeg. Waar we jong en onbezonnen gestart waren aan onze droom, werd ik elke maand een beetje meer ongerust. Het papiertje kleurde altijd weer rood in plaats van sneeuwwit te blijven. Toen we na een jaar onze gynaecologe opzochten, raadde ze me aan om nog een half jaar te wachten, gewoon proberen te ontspannen en loslaten. Toch?! Ik kan je zeggen dat dat een fijne theorie is, na zoveel teleurstelling duikel je niet meer onbezonnen in bed, dan laat je niet alles op je afkomen. Nee, dan ga je lezen en plannen en word je gespannen. Intimiteit veranderde toen al in iets krampachtiger, niet meer lachend en genietend, eerder angstig en voorzichtig.
Einde 2007 gingen we van start vol goede moed, dat moet gezegd. We werden een unexplained case, dat hadden de onderzoeken uitgewezen. Unexplained betekent dat men noch bij mij noch bij mijn man een oorzaak had gevonden. Dat is goed enerzijds, want dan kan het mirakel natuurlijk gewoon gebeuren, dat is jammer anderzijds, want dan valt er weinig te doen. We zouden starten met IUI, intra-uteriene of kunstmatige inseminatie. Lichte hormonenstimulatie en opvolging via echo’s en bloedafnames om dan op het moment van de eisprong het sperma in te brengen. Tot daar de theorie. Die eerste behandeling liep ik op wolkjes. Ik geloofde dat het ons meteen zou lukken, eindelijk! Overal ging ons rode koeltasje, ons tasje met medicatie mee omdat ik netjes minstens drie keer per dag moest slikken of spuiten. Mijn man zou de prikjes zetten, het was een verhaal van ons twee, samen een kindje maken. Al werd dat herleid tot het volgen van een Excel-planning en stond het niet meer gelijk met een warm bed en veel liefde.
Wachtkamer van ingehouden emotie
Als ik mijn ogen sluit, zie ik herkenningspunten langs de weg naar Leuven en komt de emotie van toen zelfs terug. De afrit nemen, die grote bocht door met een buik vol angst. Op mezelf inpratend. “Ik moet positief zijn, hoopvol. Het gaat ons lukken. Het follikeltje was mooi en gaaf, dus het komt goed.” Parkeren, de trappen op en de overdekte gang door naar het ziekenhuis, de bloemenverkoper langs links. De koele hal in, kil en onpersoonlijk. We volgden de weg naar links en daalden de trappen af. De fertiliteit zat toen in de kelder, een ruimte zonder daglicht. Het leek alsof er geen verbinding was met de rest van de wereld. Zo voelde ik me ook, bang en eenzaam, hoewel we altijd met z’n tweetjes waren. Wat kan je elkaar influisteren als de wetenschap je lichaam dirigeert? We mochten plaatsnemen in de gang. Het zat er vol mannen en vrouwen, sommigen zelfs met kinderen. Anderen met een bolle buik, want geloof het of niet, verderop lag het kabinet van een gynaecoloog die natuurlijk gewoon zijn werk deed en zwangere vrouwen ontving. Pijnlijk. Onwaarschijnlijk. Pijnlijk. We gingen in stilte naast elkaar zitten, af en toe raakten we elkaars hand aan. Het wachten leek eeuwig te duren. Lezen lukte niet. Er viel niets te vertellen in die gang waar je enkel je eigen hart hoorde bonzen.
Het kamertje voor het afleveren van het spermamonster was kaal. Ik weet niet wat ik had verwacht, maar het was vreselijk. De spanning was te snijden. Ik zat daar. Hij zat daar. We maakten deel uit van de fabriek “we maken een baby”. Als je klaar bent, moet je je potje in het doorgeefluik neerzetten en kloppen. Het voelde niet goed, maar beschamend en pijnlijk.
Benen open graag
Zodra het zaad klaar was en het mijn beurt was, werd ik meegenomen naar een kille en cleane behandelingsruimte. Ik mag me uitkleden en plaatsnemen in de gynaecoloogstoel. Manlief houdt mijn hand vast. Voor de zoveelste keer lig ik met mijn benen open. “Zak goed onderuit en laat je benen losjes openvallen.” Komt er nog iemand binnen? Join the club! Met een dunne katheder wordt het verwerkte sperma ingebracht in mijn baarmoeder. Op het scherm zien we een klein wolkje bewegen. Na een paar minuten is het klaar en mogen we de dag hervatten, de wereld in. De wereld die boven ons was blijven doordraaien. Het liefst was ik geruisloos blijven liggen, veilig in een bubbel. Nu leek de trappen oplopen, de wereld in, een weg vol gevaren.
Sorry mevrouw
Na twee angstige wachtweken vol dromen en hoop, mocht ik naar het ziekenhuis voor een bloedafname. Na de middag belde de verloskundige uit Leuven. “Sorry mevrouw, het is niet gelukt deze keer.” Haar stem was warm en zacht, de boodschap ijskoud. De ontnuchtering was enorm. De kerstdagen stonden voor de deur en ik voelde me leeg en mislukt. “Zullen we proosten?” Op nieuwe moed? Op naar poging twee? Zo snel mogelijk. Laat niets ons afleiden van ons doel. Ik wil mama worden.
SOFIE
