Tijdens een waanzinnige yoga training in de bergen van Noord-Italië voelde ik dat ik klaar was voor het maken van nieuw leven. Toen ik dit vertelde aan mijn teacher Katiza besloten we bij het offervuur Lakshmi (de godin van licht, rijkdom en geluk) op te roepen. We zaten toen midden in de bergen op zacht groen gras met ghee en dadels om een groot Ganesha beeld heen. Na het zingen keek Katiza me recht in de ogen aan en zei: “Het gaat niet lang meer duren”. Bij thuiskomst hoefde ik niet zoveel te zeggen. Mijn man Jochem zag hoe ik straalde en was er ook helemaal klaar voor. “Geen haast”, zeiden we tegen elkaar. We hebben alle tijd.
Toen ik dus in oktober ontdekte dat ik al twee maanden zwanger was, kon ik mijn ogen niet geloven. Dat betekende namelijk dat het echt in één keer raak was. Gezegend, dankbaar en ontzettend misselijk en moe moest ik dit nieuws toen een paar dagen voor me houden. Jochem was namelijk in het buitenland voor zijn werk en ik moest en zou dit nieuws face-to-face brengen en hij moest de eerste zijn die het zou horen.
O, wat waren we gelukkig. En wat vond ik zwanger zijn een feest. Op een paar misselijke weken na leek het wel of ik vleugels had. Vleugels die me ver mee een roze wolk op namen, maar tegelijkertijd was ik ook zo gegrond. Vooral dat laatste was een volledig nieuwe ervaring voor me. Ik kon uren mediteren en was zo rustig en tevreden. Niks of niemand kon me nog iets maken: we krijgen een kind! Dit gevoel bleef 9 maanden zo. Vol inspiratie uit de Ayurveda gingen we helemaal op in het zwanger zijn. Zo besloten we om – voordat jij er zou zijn – nog te gaan reizen met zijn tweeën. Ook al was het snel duidelijk dat je er ook toen al bij was. We reisden naar Japan, New York, Parijs (waar ik zelfs ten huwelijk wordt gevraagd) en ik ga twee keer terug naar de bergen in Italië om daar nog meer te zijn met dit wonder in mijn buik.
Hoewel ik veel boeken aangeraden krijg. Over opvoeden, de geboorte en alles rondom het moederschap lees ik er geen één. Mijn gevoel is sterker dan ooit. Door dit gevoel maak ik dierbare nieuwe vriendschappen met andere mooie moeders. Bovendien word ik gecoacht door de beste vroedvrouwen die bestaan Bea & Daniela. Miki is een sterk kindje. Dat voel ik vanaf het begin, maar ze is ook klein en dus moeten we daarvoor wat extra echo’s laten maken. Gelijk voel ik me onzeker. Met een enorm schuldgevoel tem ik mijn vleugels een beetje en neem ik nog meer rust. Een paar dagen voor de geboorte komt Bea bij ons op bezoek en barst ik in tranen uit omdat alles zo snel is gegaan en ik Miki nog niet wil delen met de buitenwereld. Ze stelt me gerust door te zeggen dat er nog ontzettend veel ruimte is en Miki dus voorlopig nog bij mij kan blijven als ze wil.
Wanneer ik op 7 juni (drie dagen voor de uitgerekende datum) wat “krampjes” krijg, ben ik me er helemaal niet bewust van dat de bevalling al is ingezet. Wel ben ik heel onrustig en voor het eerst tijdens de zwangerschap ook overdreven onredelijk tegen Jochem. Ik vind dat hij beter zijn verantwoordelijkheid moet nemen en hang zijn hele werk deur vol met post-its met alles wat hij nog moet doen. Anders kan ik namelijk niet slapen en zal ik dadelijk ingeleid moeten worden, omdat nog niet eens de babykamer af is. Hoe kan ik nou bevallen als we er niet helemaal klaar voor zijn samen? Als Jochem om 22.00 uur de laatste plankjes ophangt, ga ik met een gerust hart in bed liggen. Wel vraag ik of Jochem de stretcher wil pakken, want ik ben zo heet en onrustig en ik wil hem niet wakker houden. Hij moet immers gewoon werken de dag erna. Die onrust blijft en die krampjes ook. En dus word ik om 3 uur ‘s nachts weer wakker. Ik besluit in bad te gaan met lekker wat olie en zeg tegen mezelf dat het helemaal niet erg is als ik niet slaap, want morgen hoef ik toch niks. Na een half uurtje in een warm bad ga ik weer in bed liggen en val in slaap. Dan word ik om 4 uur weer wakker en ga ik naar Jochem. Ik moet naar buiten en vraag hem om mee te gaan. Met olie overal en natte haren lopen we richting de Amstel. Ik heb het idee dat de krampjes wel erger worden, maar het kunnen geen weeën zijn. “Dat ziet er zo anders uit op tv”, denk ik, en het is ook niet regelmatig. Dus ik zal me wel aanstellen en verontschuldig me dat ik Jochem wakker hou. We gaan weer naar huis. Jochem trekt nog even aan mijn benen (daar vroeg ik om) en ik val weer in slaap. Rond 5.15 uur schrik ik weer wakker. Ik kan niet meer slapen en begin door de kamer te ijsberen. Ook heb ik het gevoel dat ik al aan het bevallen ben, maar echt begrijpen doe ik het niet. “Want weeën zijn toch veel heftiger”, denk ik. Nog even gaat het zo door en dan rond 6 uur kan ik niet meer lopen. Gelukkig komt op dat moment Daniela binnen. Omdat het bad opblazen echt niet meer gaat lukken (dag verlangen naar een bevalling in bad met rozenblaadjes) vraagt Daniela mij waar ik dan graag zou willen bevallen. Zonder enige twijfel wijs ik naar het voeteneinde van het bed. Daar is zo weinig ruimte dat Daniela in de deuropening moet zitten, maar ze respecteert mijn keuze volledig. En zo word jij ruim een uur later om 7.14 uur geboren in de deuropening aan het voeteneinde van het bed. De explosie van liefde is niet te beschrijven. Mijn grootste verlangen is vervuld.
Dagen lang liggen we in bed. Beide gehuld in wol en zijde. De gordijnen blijven bijna een week lang dicht en we doen niks anders voelen. Je drinkt zo lief bij me en ruikt zo lekker. Bezoek stellen we uit. Wel wordt er heel goed voor ons gezorgd door Charlotte en Jelka (natuurlijke kraamzorg) en krijg ik liefdevolle massages van Mirjam (Gentle Beginnings). Na 42 dagen kramen openen we ons langzaam voor iets meer dan alleen elkaar. Met babystapjes samen de wereld opnieuw ontdekken. Welkom lieve Miki ik geef je alle liefde van de wereld.
KIM VAN DER VEER
