Donderdag 22 februari 2018
Ik had een gesprek met de gynaecoloog om het een en ander door te spreken. Ik had een goede 2 centimeter ontsluiting en er werd – mede vanwege de heftige astma klachten – besloten om mij de volgende dag in te gaan leiden.
Vrijdag 23 februari 2018 – 37.1 weken zwanger
Ik moest me om 7:30u in het ziekenhuis melden. Het hartjefilmpje werd aangesloten en ongeveer een uurtje later werden mijn vliezen gebroken. Ik werd ook meteen aan de weeënopwekkers gezet, omdat mijn lichaam geen reactie gaf op het breken van de vliezen. De hele dag had ik een super aardige verpleegkundige bij me, die blijkbaar bij mij om de hoek woont. Ze merkte op een geven moment dat ik het zwaar kreeg en ze besloot haar andere patiënt over te dragen om zich volledig op mij te richten. Wat was ik blij dat ze dit deed. Dit gaf me rust en ze was een goede afleiding! Na flink puffen, werd aan het begin van de avond weer de ontsluiting gemeten. Ik merkte al vrij vlot dat er iets niet klopte, omdat de arts-assistente de hoeveelheid ontsluiting niet wilde zeggen en gelijk zei dat ze een echo wilde maken. “F*ck, dit is niet goed!” Ik schoot in de stress en appte mijn moeder dat er iets niet goed ging en dat ik haar zo snel mogelijk zou bellen. De echo werd gemaakt en wat bleek?! Mijn mini had zich gedraaid in een dwarsligging! Een “zeer uitzonderlijke situatie”. Wanneer zij zich had gedraaid, wist niemand. Ik zat hier op 5/6 centimter ontsluiting, kwam ik later achter. De gynaecoloog werd erbij gehaald en ik werd voor de keuze gesteld: proberen te draaien met de nodige risico’s (kans op een keizersnede onder volledige narcose) of direct een keizersnede met een ruggenprik en de mini geboren zien worden. Dit was natuurlijk alles behalve wat ik verwachtte en een keus die ik niet alleen kon maken! Ik zei dat ik even 15 minuten de tijd nodig had om het te laten bezinken en om met mijn moeder te overleggen. Eenmaal met mijn moeder gesproken en de nodige tranen, besloot ik voor een keizersnede te gaan. Ik wilde mijn meisje geboren zien worden, met volledig bewustzijn en. Voor mijn gevoel had dit de minst risico’s. Alles voor de veiligheid van mini en mezelf in deze gekke en onverwachtse situatie. Ik was ook nog eens een alleenstaande mama. Sinds 5 weken zwangerschap stond ik er alleen voor. Dit maakte alles natuurlijk nog spannender en enger! Op de OK ging alles als een speer en binnen 45 minuten werd mijn prachtige tweede meisje geboren! Ze werd gecheckt en mocht vrijwel direct naar mij toe. Ze woog 3,5 kilogram en was 51 centimeter lang. Mijn tweede, perfecte en gezonde meisje! Daar lag ze dan, eindelijk op mijn borst. Tranen van geluk, van liefde en van alle spanningen. Na een klein halfuurtje “bijkomen” op de OK mochten we alweer naar de afdeling toe. Ik belde gauw mijn ouders en kreeg daarna een shotje morfine in verband met. de pijn aan de wond. Eindelijk kon ik deze dag een plekje gaan geven, want wat was dit een rollercoasterdag! Maar ik wist vanaf dat moment ook: Ik kan dit alleen, ik kan als alleenstaande mama dit rocken. Sterker nog: ik gá dit keihard als alleenstaande mama rocken!
KEER
