Vandaag deel ik mijn bevallingsverhaal met jullie. Vanaf het moment dat ik zwanger was zei mijn moeder: “Let op, jij krijgt een keizersnede”. Mijn moeder heeft altijd gelijk. En dat had ze deze keer ook. Maar zou ik een keizersnede krijgen omdat het niet goed ging met mijn kindje of omdat ze in stuit lag?
Liever een keizersnede
Vanaf week 30 lag mijn kindje met haar hoofdje omhoog, nog genoeg tijd om te draaien volgens de verloskundige. Mijn gevoel zei van niet. Ik lag namelijk zelf ook in stuit en mijn moeder had een vreselijke stuitbevalling. Met 32 weken kwam de verloskundige erachter dat mijn kindje ook al niet genoeg gegroeid was. Ik kwam onder strenge controle en was wekelijks in het ziekenhuis te vinden. Zou mijn kindje dan toch eerder worden gehaald om een andere reden dan de stuitligging? Naast de nodige stress kon ik dus al vroeg nadenken over de verschillende opties en me voorbereiden op een keizersnede. Na diverse onderzoeken bleek mijn kindje gewoon aan de kleine kant te zijn, maar ze groeide nog goed door én lag nog steeds in stuit. Heel lastig vond ik het dan ook niet toen ik met 35 weken een beslissing moest maken. Wel of geen draaipoging? Een stuitbevalling of een keizersnede?
Een draaipoging daar valt niet over te discussiëren, dat wilde ik niet. Kindjes liggen niet voor niks op een bepaalde manier in de baarmoeder en bovendien levert het draaien onnodig veel stress op voor een baby. De hartslag van het kindje wordt niet voor niks gemonitord tijdens het draaien. Een stuitbevalling vond ik te veel risico’s met zich meebrengen voor het kindje. Bovendien vond ik het he-le-maal niet erg dat de ravage daar beneden en uren, misschien wel dagen lang pijn, me gespaard bleef. Bovendien brengt een keizersnede meer risico’s mee voor de moeder, maar is relatief veilig voor de baby en dat is waar het mij om ging. Er rust een taboe op het uitspreken dat je liever geen natuurlijke bevalling hebt. Juist daarom zeg ik dit eerlijk. Ik hou ontzettend van plannen en ik wil precies weten waar ik aan toe ben. Toch hoopte ik stiekem wel dat de bevalling eerder zou beginnen. Dan zou ik toch nog een deel van een natuurlijke bevalling meemaken. Dat gebeurde niet. Vanaf het moment dat we DE datum wisten (2 augustus 2018), was ik natuurlijk aan het aftellen. Wat had ik zin in die dag en wat gingen de dagen langzaam voorbij. Zenuwachtig was ik (nog) niet.
De grote dag
De wekker ging om 04:30. We moesten om 06:30 in het ziekenhuis zijn. Ik wilde nog even douchen en rustig wakker worden. Gelukkig was ik als eerst aan de beurt die dag. Eenmaal in het ziekenhuis werd ik naar mijn bed gebracht, op zaal met één andere vrouw die na mij haar keizersnede kreeg. Voor de laatste keer werd gekeken of mijn kindje nog met haar hoofd omhoog lag. Ik wreef altijd over haar hoofdje links bovenin mijn buik, en iedere dag voelde ik of ze niet stiekem toch nog gedraaid was. Dat was ze niet, dat kon ik de verloskundige zo ook wel vertellen. Om 08:50 werden we opgehaald en meegenomen naar de operatiekamer. Toen begonnen de zenuwen. Een paar uur later zouden we namelijk terugkomen met baby, zo onwerkelijk.
De geboorte
De hele operatiekamer stond vol met mensen. Er werd gezegd dat mijn kindje mogelijk meegenomen zou worden na de geboorte, omdat haar gewicht laag was. Ik werd omhoog geholpen voor de ruggenprik. Wat zag ik hier tegenop. Mijn rug moest bol (gaat ook lekker met een dikke buik) en mijn schouders werden stevig vast gehouden. Wat een vreselijk naar gevoel, de pijn van de prik in je ruggenmerg straalt uit naar je hele lichaam. Toen was de prik ook nog verkeerd gezet en moest opnieuw, fijn! Na twee seconden werd mijn hele onderlichaam warm en nam het gevoel langzaam af. De controle verloor ik langzaam en dat is voor mij vreselijk. Ik was mijn benen druk aan het bewegen en dit lukte gewoon nog. De katheter werd geplaatst en ik voelde ontzettende druk ‘daar beneden’. Ik vroeg me af of de ruggenprik wel goed gezet was. Er werd mij verteld dat de pijnzenuwen zijn ‘uitgezet’, maar de aanrakingszenuwen niet. Daardoor zal ik alle aanrakingen nog voelen. Nou daar gingen we dan. Mike zat naast mijn hoofd. Ik kreeg een blauw doek ter hoogte van mijn borsten met een ‘luikje’, dat nu nog dicht zat, waar ik straks de geboorte van mijn kindje door kon gaan zien. Ze begonnen te snijden hoorde ik. Ik zette me schrap. Want wat als de verdoving niet goed gezet is? Maar even later hoorde ik dat ze al bij de baarmoeder aangekomen waren, waar ik natuurlijk helemaal niks van heb gevoeld. Opeens kreeg ik het ontzettend benauwd en helse krampen in mijn schouders. Volgens een medewerker kwam dit omdat mijn ingewanden nu erg onder druk stonden. Ik was bang om misselijk te worden, flauw te vallen of een paniekaanval te krijgen. Nog voordat ik daar verder over na kon denken werd het luikje open gemaakt en kwamen de billen van mijn kindje tevoorschijn.
Van wie is dit kindje?
Dat moment is zo onwerkelijk. Dat ik het niet kan beschrijven. Ze werd eruit gehaald en ze maakte een geluidje. Ze werd voor het luikje geplaatst en de dokter zei: “Daar is hij”. WAT? Een jongen? Dit kan niet. Vervolgens zei een andere dokter: “Gefeliciteerd met jullie dochter”. Pff gelukkig… niet dat ik geen jongen wilde, maar ik zag mijn ‘zoon’ al helemaal liggen in een roze pakje. Het moment dat ze voor het luikje werd gehouden, kreeg ik niet het gevoel van onvoorwaardelijke liefde waar iedere moeder het over heeft. Ik voelde afstand. Ik herkende het kindje niet. Was dit mijn kindje? Heeft ze al die tijd in MIJN buik gezeten? Ook hier wil ik eerlijk over zijn, want je hoeft niet meteen verliefd te zijn op je kindje. De liefde groeit en wordt elke dag meer en dat is ook goed.
Ze werd even gecontroleerd. Haar gewicht was prima en ze deed het goed. Ze werd op mijn buik gelegd terwijl ik dicht gehecht werd. Evy Elisabeth Bleijenberg is om 08:39 geboren. Evy was super alert met haar donkergroene/grijze ogen. Haar hele gezicht was scheef en haar neus compleet platgedrukt. Volgens de medewerkers kwam dat wel vaker voor bij ‘stuit kindjes’, maar de kinderarts zou laterlangs komen (na veel ziekenhuisbezoekjes in haar eerste weken is het uiteindelijk na een hele tijd vanzelf goed gekomen). Ik keek onder haar mutsje of ze haar had. Een paar blonde haartjes. BLOND? Hoe dan? Weten de artsen zeker dat dit mijn kind is?
In mijn eigen wereld
De dagen na de geboorte was ik veel alleen met Evy, wat ik heel fijn vond. Ik had de vier dagen in het ziekenhuis niet willen inruilen voor thuis zijn. We konden aan elkaar wennen en ik kon Evy leren kennen. Deze tijd had ik echt nodig om te wennen aan het mama zijn. De zusters lieten ons heel erg ons gang gaan en ik denk dat het thuis veel drukker was geweest met Mike, familie en kraamzorg. De geboorte kan ik me tot in detail herinneren, maar de tijd daarna in het ziekenhuis minder. Alles was een waas, ik leefde in een bubbel en zat helemaal in mijn eigen wereldje met Evy. De pijn in mijn buik na de operatie was heftig, heel heftig. De eerste dag lag ik nog in bed met een katheter, de tweede dag werd die eruit gehaald (is trouwens ook geen pretje) en moest ik dus zelf naar de wc lopen. De wc bezoekjes duurde in totaal 30 minuten, zo’n pijn deed het. De pijn verdween snel en na een week kon ik alles weer. Het liefst ging ik alweer lekker sporten. Kortom, zo’n ideale bevalling zou ik zo nog 10 keer over doen!
Wil je meer van mij lezen klik hier voor mijn persoonlijke Instagram of hier voor mijn fotografie Instagram.
JACKY
