‘Ik hou van jou, alleen soms heb ik het gevoel dat ik van je leven een puinhoop maak en als je dan verdrietig bent dan weet ik het niet meer, heb ik het gedaan of niet’
Wat begon de dag fijn! Gekkigheid in bad. Veel te veel schuim door de bubbels. Het was hilarisch! Lekker spetteren met je kleine broertje. Papa was die ochtend vroeg vertrokken voor een zakenreis en de week was alleen van ons drie. Je vroeg me al steeds wat we dan verder gingen doen die dag. Je wilt dit altijd graag weten, want iets aan het toeval overlaten is soms lastig. Dat je dan ook vaak meerdere activiteiten wilt doen, maakt het soms lastig om te bedenken. Een dag kan dan lang duren, dus we plannen dit best zorgvuldig. Ik hoorde je tegen jouw broertje zeggen dat je graag naar de kinderboerderij wilde samen, dus dat werd ons uitstapje van de dag.….
Het was prachtig weer, ondanks de modderige regenachtige ondergrond waarin jullie al je kleding vies spetterden. Ik vond het allemaal oké. Ik geniet altijd erg als ik jullie zie spelen, jij en je broertje. Allebei hetzelfde plezier! Blosjes op jullie wangen. Er werden foto’s inclusief selfies gemaakt. Van dit moment ook weer een mooie herinnering….
Eenmaal thuis terug aangekomen zei je tegen me: ‘Mama, ik voel me gek een beetje onrustig, raar”. Ik reageer hier altijd vrij nuchter op en geef het op dat moment niet te veel aandacht. Ik heb altijd geleerd dat wat je aandacht geeft groeit. Ik denk dan altijd vaak hieraan. Het is niet dat ik dan veel wegwuif, maar het is screenen en onthouden. Waar moet ik gelijk iets mee of waar kunnen we nog op terugkomen? We gaven een andere draai aan het gesprek en bedachten het avondeten. Het werd pizza-avond en nog leuker: jij mocht ze kopen! Helemaal op je fiets naar de plaatselijke supermarkt is niet iets dat je vaak doet. Spannend vond je het, dit omdat je altijd fietst alsof de wereld even stilstaat. Met je losse lange haren in de wind zong je liedjes en klapte je in je handen. Dat het verkeer langs je heen raasde ontging je volledig. Ik gaf je het vertrouwen omdat, ik vond dat je dat verdiende. Dat je dan ook met drie pizza’s thuiskwam vond ik superknap van je. Jij dacht daar anders over. Je vond het maar slecht. Je had niet goed gekeken en toen was je nog bijna aangereden ook! De mevrouw zei nog: ‘Nou dat ging maar net goed!’. Je repeteerde het in een deftige stem. Ze was dan ook wel al oud, maar toch. Jij kon ook niks. Het lag allemaal aan jou. De dag vorderde en ik realiseerde me pas toen je in bed lag hoeveel sprongen je had gemaakt op de dag. Hoeveel momenten je weer je grenzen had verlegd om maar weer jezelf voor jou gevoel te verbeteren. Maar je hebt ook vaak teleurstelling gevoeld en onzekerheid omdat je er gewoonweg nog niet helemaal aan toe bent. En dat is gewoon ok! Ik bracht je na deze bewogen dag naar bed en na een dikke knuffel en ‘ik hou van je’, liep ik naar beneden. Ik bedacht me dat het veel te veel was. Je hebt stappen gemaakt en momenten overwonnen. Maar ook je zelfvertrouwen werd weer op de proef gesteld en je was over je grenzen gegaan. Ik had dit moeten zien aankomen. Ik had het anders moeten plannen, meer rustmomenten moeten creëren. Aan de andere kant wilde ik je ook zo graag steeds meer laten ontdekken en juist dat je zelf kon voelen hoe goed je de dingen eigenlijk deed. Terwijl ik dit dacht lichtte mijn telefoon op. Het is een appje van jou: ‘Ik hou van jouw mama, alleen soms heb ik het gevoel dat ik van je leven een puinhoop maak. Als je dan verdrietig bent dan weet ik het niet meer: heb ik het nou gedaan of niet’
Ik voel verdriet opkomen. De gedachten die soms door jou hoofd heen schoten… Ik zou willen dat ik ze de hele dag kon lezen. Ik zou ze stuk voor stuk analyseren en alleen die gedachte teruggeven waar je wat aan hebt. Alle anderen zou ik het liefst verbranden en nooit meer willen zien terugkomen.
Mijn leven heb je verrijkt en ik zou niet weten wat ik zonder je moest. Nooit een dag saai en nog nooit zoveel geleerd als van jou elke dag weer. Natuurlijk is mama echt wel verdrietig soms, want ja ik geef toe, het is soms gewoon fucking zwaar! Ik ben dan ook maar een mens en dan laat ik zeker een traan. Maar dat is mijn onmacht niet jou falen. Het was een dag met een lach en een traan, maar uiteindelijk pakken we er door de traantjes heen weer het positieve uit. Het is morgen weer een nieuwe dag. Een dag waarop ik weer trots op je ga zijn en weer jou ga laten zien hoe leuk je bent. Ik hoop dat jij dat ook snel weer vindt. Morgen weer een nieuwe dag lieverd…
IRIS
