Afgelopen kerst zal altijd een warme herinnering blijven. Op 1 november 2018 kwamen wij er achter dat ik in verwachting was van ons minimensje. Mijn briljante rekenkundige brein (NOT) kwam erachter dat ik rond kerst dan 12 weken zwanger zou zijn. Dit zou de eerste echo gaan uitwijzen. En inderdaad, kerstavond 24 december 2018 zou ik volgens de berekeningen precies 12 weken zwanger zijn. De magische grens. Hoe mooi zou het zijn als we onze familie op kerstavond dit goede nieuws zouden vertellen?! Dit leek ons een geweldig idee. Nooit erover nagedacht dat we dan bijna twee maanden ons mond moesten houden tegenover familie en vrienden. Liegen is niet mijn ding. Ik verraad mijzelf altijd door middel van mijn gezichtsuitdrukkingen. Maar goed, we gingen dit doen. Bijna twee maanden hebben wij dus ons mond gehouden. 53 Dagen om precies te zijn.
De dagen kropen voorbij en Kerstavond kwam steeds dichterbij. De kerstboom stond en daaronder verschenen alle leuke cadeautjes die we voor de toekomstige opa’s en oma’s hadden gekocht. Allemaal snoezige rompertjes en sokjes met teksten zoals “Ik word opa”, of “Ik word oma”. Ik genoot van de kerstboom met al die lampjes en cadeautjes. Het kerstgevoel was echt aanwezig en we waren super gelukkig dat we het blijde nieuws bijna konden gaan delen met onze familie. Tot nu toe waren wij de enigen die wisten van het minimensje in mijn buik. Mijn moeder had al zo’n 20.0000 keer de hint gegeven dat ze toch echt wel een keer oma wilde worden.
Eindelijk was het zo ver, Kerstavond 24 december 2018. Mijn ouders kwamen iets eerder om te helpen met de hapjes. Mijn moeder duwde alvast wat cadeautjes onder onze neus. En één keer raden wat daarin zat?! EEN ZWANGERSCHAPSTEST……. Leer mij de humor van mijn moeder kennen, maar oh my, wat hadden we een moeite om ons gezicht in de plooi te houden. Ik wimpelde het gesprek gauw af en zei”: “Neeee joh mam. We wachten nog eventjes. Eerst nog even wat dingetjes op een rijtje hebben” (Zoals de kinderkamer, buggy, en heel veel andere dingen die baby’s nodig schijnen te hebben. Ahum). Maar dat hoefde zij op dat moment nog niet te weten. De rest van het kleine clubje familie die we er graag bij wilden hebben, druppelde langzaam binnen. “Wil je een wijntje Nik?”, voeg mijn moeder. “Ja hoor lekker”, lachte ik als een boer met kiespijn. Dit glas zette ik onopvallend ergens tussen de andere glazen zodat het niet zou opvallen dat ik er niets uit zou drinken. De hele familie was bij elkaar en we gaven ze allemaal een envelop. In deze envelop stond een tekst en een foto van de tweede echo. Alsof mijn moeder en schoonmoeder het roken. Voordat iedereen nog de kans had gehad om met hun ogen te knipperen hadden zij de envelop al open en begonnen te schreeuwen en te huilen. “WIJ WORDEN OMA!” De rest van de familie zat er verslagen bij en geloofde het niet. Toen iedereen zijn envelop open had, was het één al liefde en warmte. We werden door iedereen geknuffeld en ons kleine minimensje was door onze familie ook zo gewenst. Mijn lieve papa, mijn stoere grote sterke papa. Hij brak. Zijn kleine meisje werd mama. Hij fluisterde in mijn oor: “Jij zal altijd mijn kleine meisje blijven”. En dit moment, dit zinnetje zal ik voor altijd onthouden. Nu komt Kerstavond 24 december 2019 eraan en gaan we de eerste kerst samen vieren met ons lieve kleine meisje Jackie Noé. De warme herinnering van vorig jaar zal ons altijd bij blijven. Ik ben nog meer van kerst gaan houden dan dat ik al deed. En ik hoop ooit op een dag het zinnetje dat mijn vader toen zei, te kunnen fluisteren in het oor van mijn lieve kleine meisje. Want dat is ze en zal ze altijd blijven.
NIKKI
