Het begon allemaal in juli 2018 op een leeftijd van 20 jaar. Ineens kreeg ik twee weken voor mijn periode erge buikpijn. Vanaf dat moment werd alles anders. Ik dacht eerst dat ik misschien eerder ongesteld ging worden, maar het werd in anderhalve week steeds erger. Als we langs een ziekenhuis reden kreeg ik een veilig gevoel. Ik wist dat er iets niet goed zat en ik wist ook dat ik de pijn op een gegeven moment niet meer zou trekken. Ik zocht op internet naar informatie. Er kwam voorbij dat ik misschien zwanger zou kunnen zijn, maar dat het geen goed teken was als ik erge buikpijn had. Ik had gelukkig nog geen bloedverlies. Direct deed ik een zwangerschaptest. Het eerste wat ik zag was een dikke streep! Zwanger! Ik was zo gelukkig op dat moment. Ik droomde al vanaf dat ik een klein meisje was om op een jonge leeftijd mama te worden. Al was dit niet een gepland moment en had ik niet alles voor elkaar, het was welkom. “Ik zal er alles aan doen om een veilig thuis en goede start te maken”, dacht ik meteen. Ik wist niet goed hoe ik het mijn vriend moest vertellen, maar ik heb het uiteindelijk toch ‘gewoon’ gedaan. Mijn vriend reageerde geschrokken en geloofde het pas na een tweede test. Mijn ouders konden het nieuws heel goed verdragen na een korte stilte.
Ik voelde gewoon dat het ieder moment fout kon gaan met de zwangerschap. Het zat gewoon niet goed. Op een gegeven moment werd de buikpijn zo erg dat ik al drie nachten niet meer kon slapen. Ook kreeg ik licht boedverlies. Die avond ben ik naar de spoedeisende hulp gegaan en zij vonden bloed in mijn urine. De arts gaf aan dat het richting een miskraam kon gaan. De volgende dag was het zover… Het moment dat ik al verwachtte en waarvan ik de avond ervoor nog tranen met tuiten om had gehuild, kwam eraan. “Waarom moest dit mij overkomen?!”. Een miskraam. Een klein vruchtje van zes weken met vruchtzakje ben ik verloren. Toen ik dat langzaam een plekje probeerde te geven en het vruchtje had begraven, werd ik veel misselijk en moest ik spontaan overgeven ‘s ochtends. “Wat kan een miskraam toch veel effect hebben op een mens. In die week ben ik gestopt met school, omdat de miskraam en de daarop volgende relatieproblemen me even teveel werden. Ik stond niet stevig in mijn schoenen. Ik voelde me ongelukkig en dacht dat de verwerking meer tijd nodig had. Vier weken lang hield de misselijkheid aan en was ik moe. Zelfs op vakantie in Tenerife.
Ik ging naar de dokter en die raadde een bloedtest aan. “Ik ben er van overtuigd dat ik niet weer zwanger ben”, zei ik tegen mijn vader. Tot de dokter twee dagen later belde met een uitslag die ik niet had verwacht… “Gefeliciteerd Je bent (nog) zwanger!”, sprak de arts. Zij legde uit dat ik waarschijnlijk zwanger ben geweest van een tweeling. Op dat moment was ik al 10 weken zwanger. Hier moest ik even rustig voor zitten om het te laten bezinken. Hierna kreeg ik de lach niet meer van mijn gezicht. Het was een wonder en ik beschouwde het ook echt als een groot cadeau tot op de dag van vandaag.
Met 11 weken en 3 dagen kregen wij de eerste echo om officieel vast te leggen dat ik zwanger was. Ik kon het namelijk nog steeds niet geloven. En toch was het zo! Mijn vriend is mee gegaan en we kregen allebei (!) tranen in onze ogen toen wij het kleine mensje zagen springen in mijn buik. De rest van de zwangerschap ben ik op de misselijkheid na prima doorgekomen en doordat ik gestopt was met school, kon ik mij volledig focussen op de komst van de baby en de rust in mezelf vinden. Ik vond dat heerlijk. De 20 weken echo was gelukkig ook goed en ons mannetje groeide normaal. “Wat een klein lief buikje”, kreeg ik regelmatig te horen. Ik vond dat zelf eigenlijk ook wel. Dat mijn buik zo klein was, kwam omdat mijn vriend niet zo groot was en ik ook niet. “Logisch dat de baby dus ook niet supergroot is”, dachten we. De verloskundige gebruikte ook deze redenatie.
In week 32 kreeg ik al last van harde buiken en een kramperig gevoel. De verloskundige gaf aan dat het indalingsweeën konden zijn en hier was mijn gevoel het op dat moment mee eens. Tot drie dagen later op vrijdagavond om half 12 ’s avonds. Ik dacht lekker een avond in bed te kunnen liggen na the Voice of Holland en twee hele slechte onrustige nachten met nesteldrang. Ik neusde nog even op mijn mobiel tot ik een soort drukkend gevoel voelde en een grote golf vocht uit mij kwam. Ik sprong in lichte paniek uit bed. Ik sprak hardop tegen mezelf: “Rustig blijven! Dit zijn de vliezen!”. Ik ben snel gaan bellen. De verloskundige kwam er direct aan en zij vertelde dat ik een tas moest gaan inpakken, omdat ik niet meer thuis kwam! Ik dacht niet langer na en stond op automatische piloot. Ik voelde paniek en wist dat dit serieus was. Op dat moment was ik precies 33 weken zwanger. Ik wist dat de baby eerder zou komen, maar niet zo vroeg! Ik moest per direct naar het ziekenhuis. Ondertussen kwam mijn vriend met 145 kilometer per uur naar mij toe gereden.
In het ziekenhuis werd ik meteen met een rolstoel naar een kamer gebracht. Ik kreeg direct onderzoeken. De dokter zag via een echo dat de baby in een stuit lag en veel te klein was. Hij zat op de 27 weken qua groei in plaats van de huidige 33 weken zwangerschap. Ik kreeg weeënremmers en longrijpers, maar de weeën begonnen al aardig snel te vorderen. Ik zat al op 3 centimeter ontsluiting toen ik het ziekenhuis in kwam en mocht geen pijnbestrijding meer twee uur later. “Hij wil er uit!”, riep ik. Ik belandde in een weeënstorm en 3 over 6 ’s ochtends is onze zoon Mason geboren. Hij was 43 centimeter en woog 1595 gram. Hij werd meteen meegenomen omdat hij zuurstof nodig had, erg blauw zag en slap was. Terwijl ik werd gehecht,werd hij onderzocht in een apart kamertje. ”Huilt hij wel?”, vroeg ik. ”Ja hoor, ik hoor een zacht huiltje”, antwoordde de verloskundige die alles aan het opruimen was. Ik was erg geschrokken en de adrealine gierde door mijn lichaam. Alles gebeurde zo snel alsof ik in een achtbaan zat. Het was nog even afwachten hoe Mason het deed. Als het slecht ging, moesten wij naar een ander ziekenhuis, maar dit was gelukkig niet het geval! Hij deed het zo goed. Een echt wondertje en een strijder die niet langer bij mama in de buik wilde zijn en te nieuwsgierig naar de wereld was. Mason moest na het afbouwen van de zuurstof, leren drinken en van de monitor af. Ook moest hij onder een lamp voor zijn onrijpe lever. Maar elke stap was een grote mijlpaal!
Ik was na tien dagen opname in het ziekenhuis net thuis, toen ik twee keer borstonsteking kreeg met hoge koorts. Ik zat daardoor op het randje om weer opgenomen te moeten worden in het ziekenhuis. Koorts of geen koorts, ik wilde bij mijn kind te zijn. “Dan maar vier keer op een dag zware antibioticatabletten”, dacht ik. Ik kolfde veel af, ik had overproductie en de hele vriezer zat vol. Ik heb me veel schuldig gevoeld de eerste weken dat Mason geboren was, omdat ik het idee kreeg dat de vroegeboorte mijn eigen schuld was. Ik vond dat ik rustiger aan had moeten doen en niet zo veel had had moeten stressen. Na een gesprek met de maatschappelijk werker en de gynacoloog kwam naar voren dat ik hier echt niets aan had kunnen doen. De echte oorzaak zullen we niet weten, want er waren verschillende aanwijzingen. Ik ben me gaan beseffen dat het een heel groot wonder is dat alles zo is gegaan, want het had ook zo anders gekund. Daarom ben ik blij dat mijn vliezen spontaan gebroken zijn, al klinkt het als een rare gedachte. Het waren vijf chaotische weken. Het ziekenhuis in en het ziekenhuis uit. Vooral het buidelen was zo’n speciaal gevoel. Het stukje zorg voor hem dat ik zelf kon geven, voelde fijn. Toch wilde ik graag dat hij veilig bij mij thuis was en dat ik geheel zelf voor hem kon zorgen in plaats van de dokters. Want wat een normale kraamtijd hoort te zijn, was bij ons anders en apart. “Zo’n normale kraamweek is niet altijd vanzelfsprekend”, besefte ik me. Ik was tegelijkertijd ook erg dankbaar voor de zorg die al die gespecialiseerde mensen mijn zoontje hebben gegeven.
Mason is nu 9 maanden oud en doet het supergoed! Het is een vrolijk een sterk mannetje met een eigen sterke wil. Een voorbeeld voor mij. Sommige dingen gebeuren met een reden en die reden heeft hij me laten zien. Met zijn driëen vechten we voor een stabiele en rustige toekomst. ”Hoe voelt het om één kindje te hebben terwijl je er anders twee had gehad?”, wordt mij regelmatig gevraagd. Dit is erg moeilijk te beantwoorden. Ik heb periodes dat ik me echt wel besef dat er twee baby’s hoorden te zijn. Maar dat er een engeltje naast ons staat. Een klein engeltje dat ik nooit zal vergeten. Deze engel heeft mij door deze periode heen gesleept. Hierdoor voel ik mij toch echt moeder van twee.
VIRGINIA
