One happy Island Aruba! Daar woon ik samen met mijn partner Don, twee dochters: Mabel van 2,5 jaar en Nova van 5 maanden en onze lieve hond Amber. Toen ik Don leerde kennen, ruim zes jaar geleden, was één ding zeker: hij ging terug naar Aruba. Don was alleen in Nederland voor een studie en had zijn toekomstplannen al op Aruba liggen ook in verband met zijn familiebedrijf. Nou, en ik vond hem daardoor niet minder interessant! Ik had zelf altijd al de droom om in het buitenland te wonen. Tijdens mijn zes maanden durende stage in Suriname voelde ik mij ook meer thuis dan ooit. Dus dat Don van Arubaanse afkomst was en sowieso weer terug ging naar Aruba, was voor mij meer een plus dan min. Ik bedoel Aruba, wauw! Zon, zee, strand, de tropen! Wie wil dat nou niet? En ach, hij zat in het eerste jaar van zijn studie dus het klonk toch nog heel ver weg. Maar toch kwam die dag ineens sneller dan verwacht. Op 14 februari 2018 zijn wij geëmigreerd met toen 10 maanden oude Mabel en onze hond Amber.
Toen Don en ik een serieuze relatie kregen, samenwoonden in Amsterdam en gingen fantaseren over een gezin, werd het ‘ooit naar Aruba emigreren’ wel meer dan een fantasie. Want als wij echt verder wilden samen en kinderen zouden krijgen, betekende dat dus op een dag een one way flight to the Caribbean! Kinderen krijgen was voor mij iets heel vanzelfsprekends. Wat wil je later worden? Moeder! Een zwangere vrouw op straat kon ik (en nog steeds) ongemakkelijk lang aanstaren, wauw wat een parel! Ik vind het gewoon fascinerend mooi, interessant en magisch. Ik zou er bijna een buiging voor maken. In elke vorm, soort en maat. Prachtig! Er bestaat bijna niks mooiers dan een zwangere vrouw. In mijn gedachten was een zwangerschap dan ook de mooiste periode uit je leven! Het moment om te beslissen te stoppen met de anticonceptie, zwanger worden, je buik zien groeien en het baren van jouw kind… Kriebels in mijn buik kreeg ik daarvan. Dat was op stipt mijn grootste droom. Mijn roeping! Maar toen ik Don leerde kennen, de man waar ik stapelverliefd op werd en wij graag kinderen wilden, bleek dit toch minder vanzelfsprekend dan ik altijd had gedacht. Op één of andere manier dacht ik: “Ik stop met de pil en ben binnen een wip zwanger. Waarom niet? Ik heb tenslotte altijd die rotpil geslikt en stress gehad als ik die één keer was vergeten, want zo vruchtbaar zijn we toch allemaal?” Ik kende bijna geen verhalen van vrouwen die moeite hadden met zwanger worden. Integendeel, ik hoorde geregeld dat iemand onverwacht zwanger werd, soms zelfs door de pil heen! Toch bleek dat minder waar voor ons. Na vier maanden was ik nog niet zwanger en erg teleurgesteld. Waarom lukte het niet 123? Ik had toch gewoon zwanger moeten zijn nu? Ik heb zo lang uitgekeken naar het moment dat de tijd rijp was om te stoppen met die pil. Ik was er zo klaar voor! En dan maanden wachten?! Voor mijn gevoel werd iedereen om mij heen zwanger, maar ik niet. In het begin werd er erg onzeker van, maar met de tijd waren de verwachtingen minder hoog en begon ik er aan te wennen dat ik zo vaak ongewenst ongesteld werd. Ik had een hele korte cyclus en werd elke drie weken ongesteld.
De tijd tikte voorbij en een positieve zwangerschapstest bleef uit. Na een jaar proberen zwanger te worden en meerdere vruchtbaarheidsbehandelingen bij de acupunctuur verder stapte ik naar de huisarts en kreeg ik verwijzing naar de fertiliteitspoli. Er werden standaard onderzoeken gedaan, maar daar kwam niks uit. Ik had natuurlijk een korte cyclus, dus mogelijk sloeg ik soms een eisprong over, maar verder was alles prima. Ergens vond ik dat heel vervelend, want als er niks uit komt kunnen ze je ook niet helpen en mag je het nóg een jaar zelf proberen. Dat zelf proberen werd natuurlijk ook telkens minder fijn, want ik wist ongeveer wanneer ik op zijn vruchtbaarst was en dan ‘moest’ ik mijn kansen benutten. Want elke kans is er één en een kans missen wilde ik niet, dat kon ik niet. “Stel dat het nu net deze keer lukt, the lucky shot?” Het gaf zeker stress in onze relatie en ons seksleven werd er minder leuk door. Gelukkig wisten wij onze draai hier wel in te vinden en was onze liefde voor elkaar en de volhoudende kinderwens sterker. Op een gegeven moment werden de menstruaties eerder normaal dan een shock, maar pijn deed het elke keer wel. Ik werd bang. Bang om niet zwanger te kunnen worden. De vraag die ik eerst had ‘wanneer?’ werd telkens meer ‘of?’ ik ooit zwanger zou worden… ‘De winters werden lentes, de zomers gingen voorbij, verjaardagen werden gevierd maar waar was jij? Een leegte die ik voelde van verlangen naar jou, je al missen zonder je te kennen, waar blijf je nou?’
Een fertiliteitsarts startte de behandeling pas als er iets uit de onderzoeken kwam, of na twee jaar proberen zelf zwanger te worden. Na een paar maanden stelde de arts voor mijn eileiders door te spoelen. Dit kon dan kleine verklevingen verhelpen en de vruchtbaarheid voor een paar cyclussen verhogen. Dit onderzoek was alles behalve prettig en de eerste twee cyclussen daarna werd ik gewoon weer ongesteld. Ik was de hoop ergens al verloren om nog zelf zwanger te raken zonder een traject en keek stiekem uit naar de tijd dat het IUI-traject zou beginnen. “Dan heb ik echt kans”, althans zo dacht ik. Ik testte bijna nooit, ik wist dat mijn cyclus tussen de 21-24 dagen was en had met mijzelf afgesproken pas te testen wanneer dag 24 voorbij zou zijn. Die dag kwam alleen maar niet.
Drie maanden na de spoeling kwam ik voor de tweede keer te laat op werk. Ik was zo moe ik snapte er niks van. Tot een collega zei: “Ben je niet zwanger?” Ik had ondertussen wel aan wat mensen verteld van onze kinderwens. Lachend zei ik: “Nee joh”. Toch haalde zij een test voor mij in de pauze en ja hoor, op mijn werk testte ik positief. Ik kon het gewoon niet geloven. Eindelijk zwanger na ruim 1,5 jaar proberen! Ik werkte toen zelf in het ziekenhuis en ben meteen naar de afdeling gynaecologie gelopen om dit nieuws te vertellen en een afspraak met de arts in te plannen. Ter controle moest ik daar ook wat urine inleveren voor een zwangerschapstest, maar die scoorde negatief! “Huh, hoe kan dat nou?”. Het advies was om morgen nog een keer te testen. Ik kon natuurlijk niet wachten, dus thuis testte ik weer. Deze test was gelukkig wel positief! De volgende dag belde de gynaecoloog mij en stelde voor om een bloedtest te doen om de HCG-waarde, het zwangerschapshormoon, in het bloed te bepalen. Ik voelde mij zo onzeker. Ik was zo blij met een positieve test, maar zo in de war van die negatieve test in het ziekenhuis. Toen de uitslag van de bloedtest bekend was, bleek mijn HCG-waarde erg laag te zijn. Ik was inmiddels toch al wat dagen over tijd. Dit kon twee dingen betekenen: of ik had dit keer een langere cyclus dus ik was erg vroeg met testen, of de zwangerschap is zich al aan het afbreken, een miskraam dus. Nou dit was allesbehalve wat ik had voorgesteld van mijn roze wolk met een positieve zwangerschapstest. Ik was bang! Bang om de langverwachtte zwangerschap te moeten verliezen. Er zat niks anders op dan wachten wat mijn lichaam zou doen. Don en ik hadden gelukkig net samen vrij en zouden binnenkort naar Barcelona gaan. De angst kon ik omzetten in hoop. Ik sprak mijn kindje toe hoe welkom het was bij ons. Ik legde mijn handen op mijn buik om contact te maken met hem of haar. Elke minuut van de dag dacht ik aan de baby en de dagen kropen voorbij.
Ik had al een volle week geen bloed gezien, dus mijn hoop begon te groeien en de blijdschap werd groter. Dit moest gewoon goedkomen! In Barcelona keek ik stiekem al naar de kleine maatjes en begonnen wij te fantaseren over ons kindje, ons zo gewenste baby’tje! De derde ochtend brak aan in Barcelona en helaas werd ik wakker met veel bloed in mijn onderbroek. “Nee, nee, nee! Dit is niet waar. Ik heb een miskraam”, dacht ik. Met ruim zes weken verloor ik ons zo ontzettend gewenste kindje. Wat voelde ik mij leeg, wat miste ik jou. Ondanks het verdriet van de miskraam en het gemis, was er ook een positief punt. Ik was zwanger geweest. Ik kon dus wel zelf zwanger worden! Dat gaf mij ook hoop. Maar ook dacht ik: “Eén keer zwanger in ruim anderhalf jaar?! Moeten we nu dan weer zo lang wachten?”. Ik was ondertussen ook begonnen met bioresonantie, een alternatieve therapie. De bioresonantie heeft mij heel erg geholpen. Er zaten veel opgekropte emoties in mijn lichaam. Ook mijn baarmoedergebied en mijn aurafoto liet zien hoe vurig rood het daar was. Door middel van de bioresonantie, celcouten, gesprekken, ontspanningsmassages en yoga ben ik gaan werken aan rust en balans. Geen oude, opgeslagen en weggestopte trauma’s meer in mijn lijf. De vrouw die mij hierbij begeleidde was Lisella. Zij gaf aan dat ik telkens meer in balans kwam en dat het gebied rondom mijn baarmoeder veel rustiger was. Ze geloofde erin dat ik snel weer zwanger zou worden. And guess what? Twee maanden later waren wij in Italië en ik voelde het ineens: ik was niet meer alleen. Een paar dagen later had ik een positieve test in mijn handen. Hier was geen twijfel over mogelijk, het was een knaltest! De dokter bevestigde dit ook met een bloedonderzoek waar de HCG-waarde skyhigh was. Ja, daar is die dan, mijn roze wolk! Nu kan eindelijk mijn lang gewenste zwangerschap beginnen, de mooiste periode van mijn leven!! Tenminste, dat dacht ik…
WORDT VERVOLGD…
DORRIS
