Afgelopen maart kregen wij de sleutel van onze nieuwe woning. Een echt volwassenen huis na ons fijne appartementje. Voldoende slaapkamers en zelfs nog een kleine kamer over die we als kantoor konden gaan gebruiken! De verbouwing kon beginnen! Met twee drukke kinderen al in een huis gaan wonen waar de verbouwing nog in volle gang was, was misschien geen topidee. Ik raakte mijn man letterlijk kwijt in huis en met een eigen zaak ernaast verloren we onszelf regelmatig in alles behalve elkaar. Tot we op een avond elkaar dus wel tegenkwamen… In de douche. Condooms konden we niet vinden, die lagen vast in één of andere verhuisdoos. En mijn app gaf geen bloemetje aan…
Een week of vijf later werd ik vaak misselijk. “Buikgriepje”, dacht ik nog. Maar een week later stond ik toch plotseling met een positieve test in mijn woonkamer. Ik was niet direct blij ofzo, integendeel zelfs. Ik plan alles, hoe kon juist ik nou ongepland zwanger raken? Tsja, onveilige seks natuurlijk. Ik vond mezelf zo dom, maar na twee kinderen en genoeg ervaring in het hele zwangerschapsproces verwacht je geen ongeplande zwangerschap meer. Ik belde mijn man en vertelde het nieuws. Ook hij was niet blij. Daar ging zijn kleine-extra-kamertje-als-kantoor. De eerste twee à drie dagen hebben we veel met elkaar gesproken. We twijfelden of we dit wel echt wilden. Drie kinderen is nooit ons beeld geweest. Zouden we onze tijd en aandacht wel voldoende kunnen verdelen? Onze jongste is net één jaar oud, redden we dat wel? Is het niet te druk naast het werk? Dan moet er ook een andere auto komen. Allerlei argumenten die net zo onbelangrijk waren als de temperatuur van de douche op het moment dat deze baby verwerkt werd. En toen we elkaar uiteindelijk naar de enige andere “oplossing” vroegen, werd al gauw duidelijk dat dát voor ons beiden absoluut geen optie zou zijn. Dus waarom twijfelden we dan? Er ging een knop om en we besloten er positief naar te kijken. Dit wondertje was geen last, dit was een cadeautje!
Helaas was de zwangerschap zelf geen cadeautje. Met een misselijkheid die continu aanhield, bekkeninstabiliteit en ischias, een lage bloeddruk en nog steeds die vreselijke verbouwing, was ik inmiddels 36 weken zwanger. Geen grammetje aangekomen wat betreft gewicht, en oh ja, mijn vliezen waren al vijf weken gebroken! Het kamertje dat ons kantoor zou moeten worden, was omgetoverd tot een prachtige babykamer voor ons meisje. Haar kastje hangt vol kleertjes, de schooltraktaties én het geboortebord lagen al klaar. Maar het meest belangrijk, ons hart stroomde over van nu al net zo veel liefde voor dit meisje, als voor onze andere twee kinderen.
WHITLY
