Mijn zwangerschap verliep vlekkeloos, nog mooier dan in de boekjes. Tot aan mijn verlof full time gewerkt in een herenmodezaak, ik legde heel wat kilometers af. Aan sporten hoefde ik dan ook niet meer te denken, dat deed ik vijf dagen per week. Kwam mooi uit want een sportief type ben ik totaal niet, daarentegen wil ik wel graag fit zijn. Yeah right. Fluitend liep ik door die 9 maanden heen. Geen dag ziek geweest, geen kwaaltjes en ondanks de hittegolf van 2018, waggelde ik lekker de zomer door. Ik voelde me bevoorrecht. Zwanger raken was heel even niet geheel vanzelfsprekend, ik was me er heel erg van bewust dat ik van geluk mocht spreken. Tijdens deze 9 maanden heb ik dan ook zo veel respect gekregen voor vrouwen waarbij het zwanger worden of de zwangerschap niet zo vlotjes verloopt. Die kracht, dat doorzettingsvermogen, de emoties die ermee gepaard gaan. Heftig.
De bevalling kwam steeds dichterbij. Ik had er zin in. Dat kleine mannetje dat iedere nacht in mijn buik een ruig feestje vierde, wilde ik nu toch wel onder ogen komen. Om me voor te bereiden op d-day heb ik veel bevallingsverhalen gelezen op social media, allemaal verschillende maar stuk voor stuk prachtige verhalen. Manlief was daar wat minder in geïnteresseerd, maar wilde zich toch ook op één of andere manier voorbereiden op de meest lange uren van zijn leven. Toch een bevallingscursus gepland. Je had ons moeten zien zitten. Dit was dus echt totaal niets voor ons, maar toch waren we beiden een stukje wijzer geworden.
De uitgerekende datum naderde. Hoewel ik ervan overtuigd was dat hij zou komen wanneer hij er klaar voor was, heeft de verloskundige mij kunnen overtuigen dat het beter was om hem een zetje in de goede richting te geven. Ik werd gestript. Zonder resultaat, helaas. Toch een tegenvaller, inmiddels was ik wel aardig klaar met die zwangerschap. Mijn to-do lijstje was leeg aan het raken, de temperatuur was abnormaal hoog en de verveling begon toe te slaan. Ruim een week later werd ik nog een keer gestript, bingo! ‘s Avonds rond een uur of 22.00 begon het te rommelen, finally. Rond middernacht gingen we naar bed, maar ik deed geen oog dicht. Ik was zo excited! Toch maar eens timen, want ja, zoals ik in de bevallingsverhalen had gelezen hoort dat. De uren tikten weg en er was geen twijfel meer mogelijk of het weeën waren die ik voelde. Terwijl manlief lekker lag te slapen, ben ik naar beneden geslopen. Even snel een boterham met pindakaas (why?!) naar binnen gewerkt want dit kon nog weleens een lange dag gaan worden. Rond een uur of 5 vertrokken we naar het ziekenhuis. Ik was relaxed, had alles onder controle en kon de hele wereld aan. Bang was ik zeker niet, vooral heel erg nuchter. Natuurlijk gaat het zeer doen, maar er is nog nooit een kind blijven zitten. Mezelf druk maken had dus geen enkel nut, ik liet het allemaal op me af komen.
Om 11:12u was Mace geboren. Achteraf een doodnormale bevalling, al werd het me niet heel gemakkelijk gemaakt met een 9-ponder. Trots, trots dat ik dit heb mogen doen en toch maar even geflikt had. Ik dacht dat het ergste er nu op zat en dat ik volop kon gaan genieten, maar niets was minder waar. De periode erna vond ik verschrikkelijk, nog erger dan die hele bevalling. Waarom heb ik hier nooit iets over gelezen?! Die roze wolk heb ik in de eerste week dan ook niet echt ervaren. Rond 19:00u kwamen we thuis, met zijn drieën. Nog vol van de adrenaline ging ik op bed liggen. De kraamhulp was onderweg om snel nog even wat belangrijke dingen uit te leggen voor de eerste nacht. De ochtend erna viel me zwaar. De adrenaline was weg en mijn lijf deed pijn. Die verschrikkelijke bedverhogers waar ik zo’n hekel aan had, waren nu mijn beste vrienden. Uit bed komen ging bijna niet. Het duurde een eeuwigheid en ging gepaard met ontzettend veel pijn. Niet gek, want er was niet veel overgebleven van dat ‘onderkantje’ dat het ooit was. De kraamhulp stond weer voor de deur en vroeg of ik even wilde douchen. Jazeker! Na dat vlotte wasbeurtje in het ziekenhuis voelde ik me nog niet heel erg fris. Ze vroeg of ze me moest helpen, maar ik zei heel stoer dat het wel lukte. Ik strompelde naar de badkamer en ging zitten op die nog verschrikkelijkere douchekruk, die óók ineens was bekroond tot beste vriend. Met trillende beentjes zat ik op dat krukje en ik wilde eigenlijk maar één ding: heel snel weer terug mijn bed in.
Mace sliep na de eerste nacht eigenlijk al direct in zijn eigen kamertje. Super fijn. Hij deed het zo ongelooflijk goed. Wanneer ik hem hoorde huilen, brak mijn hart. Ik wilde zo graag naar hem toe, maar het lukte me eigenlijk gewoon niet. Ik hield me groot en deed alsof het allemaal wel goed ging, maar diep van binnen ging ik kapot van de pijn. De kraamhulp vroeg mij of ik wilde helpen met Mace in bad doen. Uiteraard, heel graag zelfs! Maar na twee minuten naast zijn badje staan, moest ik alweer gaan liggen. Ik heb me werkelijk nog nooit zo machteloos gevoeld. Deze keiharde waarheid over de kraamweek had ik wel wat eerder willen weten, dan had ik me er misschien wat makkelijker bij neer kunnen leggen. Pijnstillers waren mijn life savers en wanneer er kraamvisite kwam, nam ik een dubbele dosis. Ik had het idee dat ik mezelf moest bewijzen en wilde aan iedereen laten zien hoe snel ik weer de oude was. Bullshit natuurlijk, ik heb heel wat tranen van verdriet gelaten. Mijn lijf deed niet wat ik wilde en ik herkende mezelf niet meer. Ik wilde zo graag mijn eigen sterke lichaam weer terug, maar daar ging een hele periode overheen. De tijd ging langzaam, veel te langzaam. Pas na een aantal weken kon ik ècht genieten van mijn fijne gezinnetje. Toen kwam ook het besef wat een vrouwenlichaam wel niet aan kan, halleluja. Wees daarom een beetje lief voor jezelf (note to myself).
NATASJA
