Allereerst zal ik me aan jullie voorstellen. Mijn naam is Dominique. Ik ben 35 jaar. Heel erg verliefd op Max en trotse mama van drie plaatjes van kinderen. Twee meiden en een jongen. Caithlin is twaalf, Indy is tien en Carmen is drie. Ik schrijf beauty-, lifestyle- en momblogs. Deze deel ik via social media. Daarnaast werk ik als leerkracht binnen het basisonderwijs. Ik haat gevulde koeken en gezeik. Ik krijg jeuk van mensen met vieze oren, croqs en all inclusive vakanties binnen Europa. Ik heb 50 bigshoppers in de kast liggen, omdat ik altijd mijn boodschappentas vergeet. Oh kleinigheidje: Mijn kinderen hebben een hekel aan groente. Soms ben ik genoodzaakt ze om te kopen om boontjes te eten.
Max is mijn maatje, mijn liefde en bonuspapa van Caithlin en Indy. Carmen is de dochter van Max. Max is belachelijk goede barber en heeft zijn eigen zaak! Caithlin is onze heerlijke puberdochter. Ze is de goedheid zelf. Ze zit net in de eerste klas van de middelbare school. En danst drie keer per week. Ze eet ongeveer één vitamine per dag (met geluk) en is onze (on)handige Harry! Caithlin wil graag bij de politie later. Indy is onze super lieve zoon. Hij is hoog sensitief. Hij heeft altijd chaos in zijn hoofd, heeft een enorm goed gevoel voor humor en is enorm creatief. Indy speelt het liefst in de modder en wandelt dat zo het huis in (‘oeps mama, vergeten!’) Indy wil graag directeur van een pretpark worden.
Carmen, is onze jongste dochter. Ze is geboren na 26+3 weken. Ze heeft een aangeboren afwijking aan haar longetjes waardoor we nog steeds (te) veel in het ziekenhuis te vinden zijn. Vooral de herfst- en winterperiode is voor haar erg zwaar. Dit afgelopen jaar hadden we al 12 opnames. Carmen is een ontzettend grappig en krachtig meisje. Ze lacht de hele dag. Het ging al een poosje erg goed. Carmen werd steeds wat sterker. En we hadden goede hoop. De zomer was heerlijk. We zijn eindelijk op vakantie geweest. In de buurt van het ziekenhuis, maar toch. Carmen genoot echt! Zwemmen, spelen, je kent het wel. Totdat afgelopen zondag toch gebeurde waar we zo bang voor waren. Ik voelde het al aan komen en Carmen zelf ook. De nachtmerries over ziekenhuis-ervaringen werden steeds frequenter en haar lontje steeds korter. Meestal is dat een voorbode voor een periode van ziekte.
Nu zit ik hier naast je bedje, lieve Carmen… Je slaapt. Mijn mooie, lieve stoere meisje. Volgeplakt met stickers en slangetjes. Je alarmen gaan vaak, want je hebt het zo benauwd. Ik kan alleen maar naast je zitten, je klamme voorhoofdje kriebelen, zachtjes voor je zingen en er zijn. Vanmorgen was weer zo ingrijpend voor je. We kwamen weer terug in je ‘vertrouwde’ kamertje 37. Je hing als een slappe pop in mijn armen. Jouw saturatie was veel te laag, dus kreeg je eerst wat extra zuurstof. En dan de sonde. Ik vroeg of ze de sonde in een behandelkamertje konden plaatsen. Dit moet jouw veilige plekje blijven. Helaas heb je waterpokken gehad, dus moest de sonde in je eigen kamertje geplaatst worden. Helaas.
Twee verpleegkundigen ingepakt in blauwe pakken, mondkapjes en handschoenen, kwamen binnen. Je voelde direct onraad. Vandaag vroeg je me al eerder: ‘Mama niet sang inne neusje he?’ Oh lieverd, ik weet niet meer wat ik moet zeggen. Ik zou het zo graag van je overnemen. Alle angst en pijn wegnemen. Oh, lieve Carmen het spijt me zo verschrikkelijk… Ik kan niets anders dan je dichtbij me nemen, knuffelen en vertellen hoe dapper je bent. Met twee man sterk kwamen ze de sonde plaatsen. Door je tranen heen zei je: ‘Mama, Help. Carmen wil niet.’ Mijn hart brak. Tranen rolden over je rode, koortsige wangetjes. Ook over de mijne. Het zweet stond op mijn rug. Ik had je vast in een soort houdgreep. We bibberen allebei. Na veel gedoe zat de sonde. Toch niet helemaal op de juiste plek. Dus nog meer gepruts. Je klemde je kleine, mooie, lieve handjes om de mijne. Stille traantjes volgden. Het is klaar. Rust maar uit, kleintje.
De nachten zijn spannend en zwaar. Carmen heeft vaak zoveel last van slijm in haar keeltje dat ze het niet kan ophoesten. Hierdoor raakt ze helemaal in paniek. En ik ook. Het lijkt alsof ze stikt. Gillend wordt ze wakker, haar alarmen gaan af en de verpleegsters komen om haar keeltje uit te zuigen. En echt, ze zorgen met verschrikkelijk veel liefde voor haar. En ook voor mij. Maar het is zo eng. Het machteloze gevoel is verschrikkelijk. Het is nu 04.50 uur. Ik heb geprobeerd om even te slapen. Maar het gaat niet. Je ligt zo te knokken. En ik hoor je longetjes piepen. Als je eventjes slaapt, word je wakker van nare dromen. Dus ik heb besloten om naast je te zitten, naar je te kijken, je rugje te aaien. Meisje meisje, je bent nu drie jaar en nog steeds zo kwetsbaar. Je woog 900 gram en was 31 centimeter toen we je voor het eerst zagen. Toen was ik bang. Maar nu nog steeds. Maar jij, kleine Carmen, jij bent een superheld en zoveel sterker dan ik. Altijd geweest ook.
DOMINIQUE
