We waren al een maand of acht aan het proberen om zwanger te raken
Het duurde en het duurde. Twee keer hadden we een “vals” positieve test. Volgens de huisarts bestond dat niet, dus waren de vruchtjes waarschijnlijk afgestoten. “Het is wat het is”, dachten we. Eind mei 2016 deed ik een zwangerschapstest nadat mijn partner net terug was uit Engeland voor zijn werk. We hebben een week gewacht. De hele week wist ik het al: het kon bijna niet anders dan dat het raak was. Mijn partner had een test gehaald en toen ik in de ochtend wakker werd, deed ik de test. Mijn man mocht aflezen. Ik zei: “Ga maar kijken, dan zie je dat ik gelijk heb”. “Eeh, 2-3 weken zwanger?”, zei hij verbaasd. Yes! Die bloedneuzen en buikpijn waren er omdat er een baby in mijn buik groeide.
De opvolgende weken verliepen onzeker
Ik kreeg last van bloedverlies. Telkens als ik naar de wc ging, was ik gespannen. Bang dat ik de baby zou verliezen. Iedere keer had ik een beetje bloedverlies. Elke dag weer. Ik kreeg steeds een extra echo of de verloskundige kwam langs om te luisteren. Het gaf veel spanning. Toen we officieel bevestigd kregen dat de baby een jongen was, werd het bloedverlies heftiger. Ik kreeg er buikkrampen bij. Wat een rotgevoel elke keer weer. Ik had het gevoel dat ik iets fout deed. Moedeloos werd ik ervan.
Na een tijd was ik er zeker van dat er niks mis was met de kleine
Elke keer moest ik bellen en vooral als ik me zorgen maakte. Ze wilden zeker weten dat het bloedverlies geen andere reden zou hebben dan een gevoelige baarmoedermond. Ik mocht bijna niks meer doen, want dat prikkelde de baarmoedermond en daardoor kon ik een vroeggeboorte krijgen. Dat idee zorgde eigenlijk voor een constante grijze wolk boven ons geluk. Ik stopte met werken, want de bedrijfsarts wilde geen enkel risico nemen. Dat voelde gek. Werk zorgde juist ook voor de nodige afleiding, maar ik moest daar te veel bukken, tillen en lopen. Dus op zich was het zo gek nog niet. Thuis zitten maakte me gek. Ik mocht in huis niets doen, dus kwam mijn schoonmoeder af en toe stofzuigen. Ze haalde ook de kinderen op zodat ik even kon uitrusten. En zo sjokte ik voor mijn gevoel door de zwangerschap.
Toen de baby 5 maandjes in mijn buik zat, trouwde ik met mijn partner
Dat was toch wel een hele bijzondere dag. Mijn dochters zagen er mooi uit en het voelde alsof we ons op dat moment allemaal met elkaar verbonden. Als ik er aan denk, voel ik een gelukskriebel in mijn buik. Ik werd wel een beetje bang voor de bevalling. Ik hoopte dat alles zou gaan en zoals ik wilde. Ik wilde een natuurlijke bevalling en absoluut geen pijnstilling. Ik had veel te veel tijd om na te denken over allerlei doemscenario’s.
Op 15 januari kreeg ik zulke heftige voorweeën dat we naar de verlosafdeling in het ziekenhuis gingen
Ja hoor, het waren weeën, maar het zorgde niet voor ontsluiting, dus weer naar huis. Omdat ik last had van bloedverlies de hele zwangerschap, wilden ze iedere keer kijken hoe het met de baby ging. Met de kleine ging het goed en de weeën waren er enkel als oefenweeën. Mijn dochter Isa ging thuis tussen de box en de bank zitten met een kussentje en ze zei: “Ik wens dat als ik morgen wakker word, mijn broertje is geboren!”. Het enige wat ik kon denken was dat me dat een geweldig idee leek.
Inmiddels was ik al 41 weken en 6 dagen zwanger
Die nacht werd ik iets over 02:00 wakker van een pijnlijke kramp en eigenlijk wist ik meteen dat het was begonnen. Ik zei nog niets en liet elke 3 a 4 minuten een heerlijke kramp toe. Heerlijk, omdat het begonnen was. De opluchting vierde zegen op dat moment. Dit gingen we doen. Nu. Het werd snel pijnlijk en ik belde de verloskamers. Mijn man kwam uit bed en belde oma, zodat zij op onze dochters kon passen.
De autorit was hels
Ik belandde tijdens de rit achterstevoren op mijn knieën op de stoel en probeerde me te verbijten als we over een heuvel gingen. De weg in het ziekenhuis kan ik me amper nog herinneren, behalve dat we een paar keer stil bleven staan. Voor de balie stond ik braaf te puffen en deed mijn man het woord. We liepen, terwijl ik aan mijn man hing, naar de verloskamer. Hij hielp me zo goed. Het was zo fijn. Ik had van te voren een bevalplan geschreven waar ze zich onwijs aan hebben gehouden. Het was fijn. Een donkere kamer, weinig herrie en weinig mensen. Ik wilde echt kalmte en rust om me heen en geen toeters en bellen. Om de 20 minuten kwam de verloskundige even kijken hoe het ging, maar over het algemeen was alleen de verpleegkundige in de buurt die af en toe wat kwam checken.
Ik weet niet meer hoeveel centimeter ontsluiting ik had toen we binnenkwamen
Ik gok 3 cm. Het viel me tegen, dat weet ik nog wel. Maar vervolgens verliep de bevalling heel erg snel. Ik weet nog dat ik rond 5 uur dacht: “Halleluja. Ik kan niet meer”. Mijn man stond met zijn rug tegen een deurpost. Op een wee hing ik met mijn armen tegen hem en moest hij tegendruk geven terwijl ik de wee wegpufte. “Hoe een wee voelt? Het voelt alsof je buik aan tweekanten net onder je navel uiteen wordt getrokken, terwijl iemand tegelijkertijd vanuit je bovenbuik een grote voetbal naar beneden drukt. Heel hard. En terwijl er wordt geduwd, heb je zoveel pijn dat je ervan moet puffen”. Zoiets zei ik tegen mijn man. “Zolang je je tussendoor ontspant, en dus goed puft, duwt die bal de opening steeds een beetje verder open. Net zolang totdat het hoofdje erdoorheen past.” Luc is die bal. En eigenlijk deed hij het ook voor een heel groot gedeelte. We deden het samen. En onze samenwerking was hemels. We luisterden naar elkaar. We deden wat nodig was. En iets meer dan 4 uur na de eerste wee, was hij daar.
De eerste perswee stond zijn hoofdje
Dat betekent dat mijn man zijn haartjes al goed kon zien. Ik moest even heel goed zuchten. En hard. En toen op de volgende perswee lag Luc op mijn buik. Een gevoel dat ik nooit vergeet. Zijn warme glibberige lichaampje. De trotsheid die ik voelde. Tranen in mijn ogen en tranen in mijn mans ogen. Het voelt nog steeds als een prachtig cadeau. En dat zal het ook altijd blijven. Alles leek in orde. Tot we een paar uur later naar huis mochten, en de verloskundige nog even een keer wilde temperaturen…
Lees HIER het vervolg
DAISY
