Lees eerst de eerdere delen:
Het begin van Nikki haar kanjerketting, ze heeft inmiddels 411 kralen…
Door de chemo moeten de haartjes van kleine Nikki geknipt
Het was weer tijd voor een chemo in het Prinses Máxima Centrum. Voordat er een chemo “besteld” werd, moesten Nikki’s bloedwaardes wel eerst in orde zijn. Nikki kon niet zo heel goed tegen veranderingen wat het ziekenhuis betreft. Ze had altijd een vaste kamer waar ze aangeprikt werd (in haar port-a-cath). Dit keer ging alles anders: een andere pedagogisch medewerkster, een andere verdieping en dus ook een andere kamer. Nikki was in paniek en wilde echt alles behalve mee werken. Vol stress lag ze daar op de behandelbank. Ik zag de angst in haar ogen. Ondanks dat ze al zo vaak aangeprikt was. Dit wende nooit…
Nu was het wachten op de uitslagen en zouden we horen of Nikki’s chemo door mocht gaan. Tijdens het gesprek met de behandelend arts schrok de arts. Nikki zag er erg slecht uit en kon haast niet zelf zitten of überhaupt haar hoofd recht houden. Ze was zo verzwakt. Verder waren alle andere onderzoeken redelijk goed voor zover je dat goed kon noemen. Maar toen kwamen de bloedonderzoeken binnen. Helaas geen goed nieuws, de chemo mocht niet door gaan. Nikki’s witte bloedcellen waren veel te laag. Dat betekende ook dat we ons moesten melden op de dagopname. Daar moest Nikki aan een vochtinfuus. En zou de fysiotherapeut komen om dingen te gaan bespreken aangezien Nikki veel te zwak was. Ook hebben we besproken dat er een rolstoel moest komen. Dit kon gelukkig snel geregeld worden. De volgende dag zou deze al bezorgd worden. We besloten om ook thuis fysiotherapie te nemen om te blijven oefenen met Nikki. Dat geregeld, en toen kwam de psycholoog. Ze vonden Nikki erg depressief lijken. Nergens had ze zin in. Ze wilde amper tot niet praten. Er kwam gewoon echt niets uit Nikki. Nadat dit allemaal besproken was, mochten wij wel naar huis. Wat mij eerlijk gezegd echt verbaasde.
Eenmaal thuis wilde Nikki eigenlijk gelijk slapen. De nacht ging onwijs slecht en ik maakte me echt zorgen. Elke 10 minuten riep Nikki mij omdat ze naar de wc moest om haar behoefte te doen en om over te geven. Aangezien ze zelf niet meer kon lopen, moest ik Nikki zelf uit bed tillen en op de wc zetten. Om 5:30 besloot ik toch maar het ziekenhuis te bellen. We moesten ons gelijk komen melden in het ziekenhuis in Hoorn. Na verschillende onderzoeken en overleg leek het verstandig om Nikki te laten opnemen in Utrecht, in het Prinses Máxima Centrum. Wederom zag ik bij Nikki de angst in haar ogen. Ze was echt op. En ik was echt onwijs bang. Ik probeerde mezelf sterk te houden, maar het was zo verdomde moeilijk. De verpleegkundige vertelde mij dat er een ambulance besteld was. Nikki haar tweede keer in een ambulance. Nikki heeft bijna de hele rit geslapen. En daar was ik eerlijk gezegd erg blij mee.
Aangekomen in het Prinses Máxima Centrum stond er gelijk een foto en echo gepland. Wat een hoop artsen dan om je heen. Overal mocht ik gelukkig bij blijven. Tijdens de echo merkten ze al wat dingen op. Ze konden er nog niet zo veel over zeggen, want ze moesten eerst overleggen. Daar zat je dan. Voor je gevoel zat je daar dan echt dagen lang te wachten. Het bleek dat Nikki’s dikke darm aan het protesteren was tegen de chemo. Er zat een ernstige ontsteking in haar dikke darm. Alles wat voeding betreft moest stop gezet worden (ook de sondevoeding). En ze moest opgenomen worden. Dat gevoel hadden we helaas al. Maar gelukkig wisten ze nu wat het precies was, en konden ze daar naar handelen.
Lees HIER het vervolg.
KIMBERLY
