Op 26 september begon mijn bevalling van ons eerste kindje. Deze heeft negen uur geduurd, vanaf onregelmatige weeën tot aan de geboorte. Om 12.00 uur stond ik nog boodschappen te doen, met een klein beetje een raar en ongemakkelijk gevoel in mijn onderbuik. Ik had zojuist de verloskundige gesproken en die dacht aan harde buiken. Hoe dan ook, snel naar huis. Wie had gedacht dat ik negen uur later bevallen zou zijn van ons kleine spruitje? Thuis aangekomen liep ik vlug naar binnen en liet ik de boodschappen even in de auto staan. Hup… vijf minuten op de bank liggen en dan zou ik vast weer de oude zijn! Helaas was niets minder waar en hielden de soort-van-krampen aan. Alleen totaal niet regelmatig. “Dus dit zijn dan vast indalingweeën! Of voorweeën dat kan ook nog!” Al moet ik eerlijk zeggen, dat na ieder artikel over indalingweeën en voorweeën gelezen te hebben, ik nog steeds het verschil niet weet, hahaha! Nou hield ik de krampen wel bij, dus merkte ik ook op dat er ineens wat meer tijd tussen zat! Ik sprong van de bank. Hup, vlug die boodschappen uit de auto en opruimen! Op dat moment begon ik toch wel te denken: ‘Als dit voorweeën zijn, snap ik iedereen die met pijnstilling wil bevallen!’. Ik had namelijk de grote wens om au naturel te bevallen.
Rond half 2 belde ik een vriendinnetje die vier jaar geleden bevallen is, met de vraag hoe lang haar bevalling duurde. Zij gaf 31 uur aan. “Oke”, dacht ik, “dan moet ik mezelf misschien toch maar schrap gaan zetten voor die pijnstilling en uren zwoegen.’ Om 4 uur kwam Bodhi (mijn vriend) thuis. Ik had hem nog niks verteld over de krampen, want ik wilde hem niet onnodig bezorgd maken. Dus toen hij binnenkwam, keek hij me aan (stiekem was hij gewoon zijn kans op een positief antwoord op zijn vraag aan het inschatten) en vroeg: “Denk je dat ik nog even kan gaan sporten?”. Nu heb ik echt even zitten bedenken wat ik zou antwoorden, want ‘hallo?! Ik lag hier beetje pijn te lijden en hij wilde gaan sporten?!’ Maar goed, natuurlijk schoot ook de gedachte: ‘Wat moet hij hier in hemelsnaam doen buiten mij irriteren?’, door mijn hoofd. Dus koos ik ervoor om vriendjelief te laten sporten, terwijl ik zelf krampen aan het wegpuffen was. Toen hij net de deur uit was, besloot ik toch maar de verloskundige te bellen met de vraag of ze misschien even wilde langskomen. Zij gaf aan dat ze om half 5 wel langs zou komen om eens een kijkje te nemen.
Om half 5 stond Eva (de verloskundige) aan de deur. Ik deed open en zei direct: “Als hier niks gaande is wil ik pijnbestrijding!” Eva lachte en we gingen samen in de woonkamer zitten. Ze vroeg me hoe mijn dag er vandaag een beetje uit heeft gezien, en terwijl ik antwoordde voelde ik weer een kramp aankomen. Ik probeerde mijn antwoord af te maken, met pijn en moeite, maar Eva zei dat ik het wel even mocht opvangen. Nou puf, puf, puf, en we konden weer. Toen ik mijn verhaal had gedaan, keek Eva me aan en zei ze: “Ik zie hier geen barende vrouw zitten.” “Uhm, WAT ZEG JE?! GEEN BARENDE VROUW?!”, dacht ik op dat moment. Maar Eva gaf aan dat ze nog wel even inwendig zou kijken en daarop een besluit zou nemen. Op dat moment kwam Bodhi thuis. Hij keek wat geschrokken, omdat ik hem hier ook niet van op de hoogte had gebracht. Ik dacht alleen maar: “Laat hem nog maar lekker z’n normale ding doen, mocht het namelijk wel echt kassa zijn, dan gaat er in de komende dagen nog genoeg veranderen”.
Dus hup, met z’n allen naar boven. Daar ging Eva even met haar vingers in mijn vajayjay roeren. En sommige zullen me vast vinden overdrijven, maar jezus, dat is toch wel het ongemakkelijkste gevoel van alles! Met een grijns op haar gezicht zei ze dat ik haar in een lastig pakket bracht. “Een lastig pakket?! Ik ben degene met een kind hangend in m’n bekkenbodemspieren met krampen en ik breng jou in een lastig pakket?”. Op dat moment gaf ze aan dat ik al 3 centimeter ontsluiting had! Oh, ik heb op dat moment even een traantje weggepinkt zeg. Ik was zo blij dat deze ongemakkelijke krampen niet voor niets waren geweest! Ze gaf aan dat we richting de avond gingen en dat ze daarom hoopte dat het wat sneller doorzette, zodat zij de bevalling nog kon doen. Het advies was om 30 minuten onder een warme douche te gaan staan en dan kwam ze om 8 uur terug om te kijken wat die krampen (die dus gewoon ontsluitingsweeën bleken te zijn) deden. Zo gezegd, zo gedaan. Ik sprong onder de douche, en alleen bij het stoom in de badkamer werden de weeën al krachtiger en regelmatiger. Na de douche ging ik op de bank met mijn kruik. Ik adviseerde Bodhi nog even wat te eten en zo zaten we samen op de bank. Bodhi at en hield weeën bij, ik pufte. Vervolgens vroeg ik of hij misschien over mijn onderrug wilde gaan, om daar hard te wrijven, lekker tegendruk geven. Dat deed hij, maar vervolgens ging hij dan over mijn hele rug. Dat was natuurlijk niet de bedoeling. Dus ik gaf aan: “Alleen de onderrug!” Vervolgens deed hij het niet hard genoeg, dus zei ik: “Bodhi harder! En wrijven met die hand!” Bodhi gaf aan dat hij “het vel van m’n rug wrijft”, maar dat maakte me op dat moment niks uit! Toen om half 8 besloot Bodhi de verloskundige te bellen met de vraag of ze toch wat eerder kon komen, want ik begon het toch wel echt zwaar te vinden. Eva kwam terug en meette weer de ontsluiting, en wat bleek: Ik had al 7 centimeter onsluiting! Ook gaf ze aan dat pijnbestrijding toch niet meer ging lukken omdat ik al zover was, en tegen de tijd dat we in het ziekenhuis waren ik waarschijnlijk al op 8 á 9 centimeter zou zitten. Maar goed, we waren al zover gekomen zonder pijnbestrijding, dus dat laatste lukte ook nog wel… Op naar het ziekenhuis!
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen liet Eva het bad vollopen zodat ik met wat warmte de laatste paar centimeter wat sneller tegemoet ging. Bodhi begon de koffer op te ruimen, terwijl zijn taak was: Over mijn onderrug gaan, en niet stoppen! Dus ik riep hem weer even tot de orde. We gingen weer door waar we gebleven waren. Eva maakte de kamer aan kant en Bodhi en ik gingen richting de badkamer. Daar ging ik eerst nog even op het toilet, want uhm, ja, we wilden geen shittie taferelen natuurlijk, haha! Bodhi hielp me met uitkleden en het bad in. Daar ving ik nog één ‘normale’ wee op en toen kreeg ik een perswee! Maar ja, dat wist ik toen natuurlijk niet. Dus ik gaf aan dat ik moest drukken. Ik kon het niet tegenhouden en Eva zei dat het mocht. Alleen dat ik na die wee wel uit het bad moest. Dat moment vind ik een van de mooiste momenten van de bevalling. Bodhi was echt letterlijk mijn steun en toeverlaat op dat moment. Heerlijk hoe we dat samen gedaan hebben! Toen die perswee voorbij was, hebben Bodhi en Eva mij samen uit bad gehaald, afgedroogd en op bed gelegd. Op het bed heb ik nog één perswee gehad waarbij ik mee mocht persen en toen heeft Eva mijn vliezen gebroken. Daarna werden de weeën nog krachtiger! Bij mijn volgende perswee perste ik zo hard dat Eva hem moest tegenhouden. Op dat moment zei ze: “Zuchten Rochelle, zuchten!”. Mij staat bij (van de cursus) dat als er zuchten wordt gezegd je dat dan ook maar beter kan doen! Anders kan je uitscheuren. Het hoofdje stond (zoals ze dat noemen), en ik keek Bodhi en Eva aan en zei serieus op dat moment: “Valt allemaal toch best wel mee zo.” De kraamhulp liep ook net binnen. Het ging allemaal zo snel. En bij de laatste perswee werd Dante geboren. Ik mocht hem direct aanpakken en legde hem op mijn borst. Vanaf dat moment voelde ik ook echt dat er in mij ook een mama geboren was. Bodhi stond naast mij, met zijn ogen vol tranen als trotse papa. De persfase had maar 15 minuten geduurd en om 1 uur ’s nachts waren we dan ook weer thuis.
Vier dagen na de bevalling zat ik weer in m’n jeans en deden we buiten al een ommetje. Heerlijk voelde dat, alsof je dat gewoon even deed, bevallen, en dan zo weer verder kon gaan waar je gebleven was. En ik vind dat die leuke verhalen ook wel eens verteld mogen worden. Want ladies, zo kan het dus ook!
Toch heeft ook deze mama last van transitie obstakels… Wat is de nieuwe rol ‘mama’ toch veel aanpassen en wennen. Hoewel ik niet de moeilijkste ben in onverwachts lekker even naar het terras met Dante, of naar een vriendin toe, het kost altijd zoveel meer tijd en planwerk. En het wennen aan geen routine hebben door de dag, en nergens aan toe komen vind ik erg lastig. Dit komt ook omdat alles zo voorspoedig is gegaan, dus heb ik de lat voor mezelf erg hoog liggen. En als dan iets simpels als heel de was bijwerken op een dag niet lukt, kan ik mezelf daar zo aan storen. Bodhi is echt een schat en steunt en support waar kan. Zo geeft hij aan dat hij ook wel de was kan doen, of wat poetsen. Dus daar heb ik ook erg veel aan!
We zijn nu zo’n zeven weken verder en ik begin gelukkig wel wat routine te vinden in mijn dagen. Ook is ons kindje echt een heel makkelijk kindje, wel met een eigen willetje, maar hij vindt alles wel prima zolang papa en mama maar in de buurt zijn. En dat maakt alles ook veel makkelijker. Zo wil ik maar laten zien dat zelfs bij mama’s waarbij alles helemaal top lijkt, het soms ook heel zwaar kan zijn, zowel mentaal en soms ook fysiek. Het wennen aan dit compleet nieuwe leven waarin we onszelf opnieuw moeten vinden, als vrouw, maar ook als nieuwe mama, en als partner, kan een rollercoaster zijn die iedereen anders ervaart.
ROCHELLE
