In 2015 kwamen we er achter dat ik zwanger was van ons eerste kindje. Super welkom en oh zo spannend. Geen idee wat we konden verwachten. Al snel na de positieve test begon de misselijkheid. “Dat hoort erbij”, dacht ik. Maar dit was geen gewone misselijkheid, dit was extreem! Gemiddeld 20 keer per dag hing ik boven de wc of een emmer. Na een week of 8 kon ik niet meer en zijn we naar de huisarts gegaan voor medicatie. Dit hielp om iets van vocht en voedsel binnen te krijgen. Ook kreeg ik 100 tips om de misselijkheid tegen te gaan. Zoals gember, cola en iets eten in bed voordat je opstaat. Maar helaas al deze tips werkten niet voor mij. En ik leefde toe naar de 12 weken, want dan zou het beter worden toch? Maar helaas, wat er in de boekjes staat klopte in mijn geval niet. En toen na 17 weken belandde ik voor het eerst in het ziekenhuis met uitdrogingsverschijnselen. Daar werd de diagnose HG (hyperemesis gravidarum) vast gesteld. Met andere woorden extreem zwangerschapsbraken. Via Facebook kwam ik op een praatgroep terecht waar ik al mijn zorgen kon delen. Ondertussen groeide ons kindje goed verder en werd ik nog verschillende malen opgenomen en aan het infuus gelegd met vocht en extra vitamines.
Eindelijk met 41 + 5 werd ons zoontje geboren! De misselijkheid verdween als sneeuw voor de zon. In de weken daarna moest ik weer wennen aan normaal eten en drinken, wat een heerlijkheid. En wat kon ik genieten van een simpel broodje kaas! Het ouderschap ging ons goed af en Jitse was een voorbeeldig kind. Daarom besloten we in 2017 te stoppen met de pil, hopend op een tweede kindje. Super spannend, want wat als ik weer zo misselijk zou zijn? Maar he, dat hoeft natuurlijk niet want misschien ging het deze keer wel heel anders. Geen zwangerschap is tenslotte hetzelfde. Maar nog voordat we in september 2017 een positieve test in handen hadden, begon de ellende al. Opnieuw waren de wc en een emmer mijn beste vrienden. Een paar dagen later hadden we een positieve test in handen en belden we de verloskundige voor een eerste afspraak. Met 8 weken konden we voor de eerste echo komen. Ook belden we de huisarts om voor deze zwangerschap ook medicatie te krijgen. Maar helaas, bij deze zwangerschap leek het overgeven nog heftiger en lag ik voordat ik 8 weken zwanger was al in het ziekenhuis aan het infuus. Onze familie wist nog niks van de zwangerschap af. We wilden graag wachten totdat we daadwerkelijk een hartje zagen op de echo. Om dan natuurlijk vol trots en met leuke kadootjes het heugelijke nieuws te vertellen. Dit ging helaas iets anders. Vanuit het ziekenhuis hebben we onze ouders gebeld met de mededeling, hee we zijn zwanger! En o ja, ik lig weer aan het infuus. De weken kropen voorbij en meerdere opnames volgden. Verschillende medicaties werden gebruikt, maar helaas bleef het afzien. Na 30 weken was het echt genoeg en ben ik gestopt met mijn werk als gastouder. Het overgeven bleef aanhouden en ook in de nachten ging dit door. Ik was gesloopt en geestelijk zat ik er ook flink doorheen. Doordat ik niet meer sliep in de nachten werd ik opnieuw opgenomen in het ziekenhuis. Deze keer mocht ik een nachtje slapen onder sedatie. Om 20:00 mochten we ons melden in het ziekenhuis en ik kreeg een mooie kamer toegewezen. Daar kreeg ik een spuit met sedatie in mijn bil. Zo, nu lekker slapen! En dat deed ik ook, twee uurtjes. Toen was ik weer wakker om opnieuw over te geven. Helaas mocht ik niet opnieuw een spuit, want dit zou niet goed zijn voor het kindje.
De volgende ochtend kwam de gynaecoloog aan mijn bed met de woorden: “Lieve meid, het is klaar we gaan je inleiden”. Ik was op dat moment bijna 38 weken zwanger en kon mijn tranen van geluk niet inhouden. Op Eerste Pinksterdag mochten we ons melden in het ziekenhuis voor een ballonkatheter. Hiermee rekken ze de baarmoedermond op en hopen ze 2 centimeter ontsluiting te krijgen. Wat een hel! Doordat de baarmoeder nog pot dicht zat en te hoog stond, konden ze er amper bij. Na een aantal pogingen, veel bloed en uren verder zat hij er dan eindelijk in en mochten we naar huis om te slapen. Gek genoeg heb ik prima geslapen en voelde ik me sterk! Na het op staan was het weer tijd voor een overgeefsessie en viel de ballonkatheter er uit. In de hoop dat er genoeg ontsluiting was, reden we weer richting het ziekenhuis. Om 8 uur lagen we op de verloskamer. En er was genoeg ontsluting, dus de vliezen werden gebroken en de wee-opwekkers aangesloten. De volgende ochtend om 8 uur melden we ons weer op de kraamafdeling. “Yes, 2 centimeter ontsluiting! We kunnen beginnen!”. De vliezen werden gebroken en de weeënopwekkers aangesloten. Na een snelle bevalling kwam op 21 mei 2018 onze dochter Hiske ter wereld. En konden we gaan genieten van de kraamtijd.
DJOEKE
